26 พฤศจิกายน 2547 00:26 น.
kwan
ไม่สายเกินไปใช่ไหม
สำหรับการเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง
จำได้ไหมใครคนหนึ่งผู้ซึ่งยัง
ฝากความหวังไว้แด่เจ้า...เสมอมา
ยามใดที่ร้าวราน
คนๆนั้นจะเจ็บปวดไม่น้อยกว่า
ยามที่เจ้าชอกช้ำหลั่งน้ำตา
ใจของเขาก็ปวดปร่ามิแพ้กัน
อะไรอะไรในชีวิต
เราย่อมมีสิทธิ์ลิขิตฝัน
แต่ฝันนั้นใช่จะจริงทุกสิ่งอัน
รักฝันรักจะใฝ่ต้องมิกลัว
.....จำได้ไหม..?
วันที่ฟ้าสดใสกลับมืดสลัว
วันที่สายชลหม่นมัว
วันที่เธอรู้ตัวว่าเสียใจ
โลกนี้ใช่มีเพียงเราเดียว
ที่หน้าเซียวอยู่ใต้ฟ้าอันกว้างใหญ่
ยามที่เจ้า เหว่ว้าทอดอาลัย
ยังมีคนอีกถมไปที่ทุกข์ทน
...มองซิ..! โน่นขอบฟ้า
ยามเย็นย่ำสนธยาก็มัวหม่น
ครั้นแสงทองส่องหล้านภาดล
ความมืดมนก็จางหายมลายไป
อดทนเอาไว้อีกนิดเพื่อชีวิตงดงามสดใส
หนทางข้างหน้ายังไกล
มาเถิด..ก้าวไปด้วยกัน ^_^
_________________________
24 พฤศจิกายน 2547 21:30 น.
kwan
แม่น้ำสายกว้าง
V------------V----------V
มีคนเดินทาง ผ่านมามากมาย
บางคนต่อเรือ เพื่อลุยข้ามไป
ถึงอีกฝั่งได้ โดยใช้ปัญญา
บางคนหยุดอยู่
V------------V----------V
เพราะว่าไม่รู้ ทางแก้ปัญหา
บางคนว่ายไป ด้วยใจหาญกล้า
แต่แล้วหมดท่า จมน้ำหายไป
เหมือนชีวิตคน
V------------V----------V
เรื่องเหตุกับผล หลีกหนีไปใย
โร่หรือฉลาด มิอาจโทษใคร
คิดทำอย่างไหน ผลเป็นอย่างนั้น
การใช้ชีวิต
V------------V----------V
เราจึงต้องคิด ตรึกตรองหลายชั้น
ไม่ก้าวพลาดผิด เพราะคิดไม่ทัน
ชีวิตสุขสันต์ และก้าวหน้าเอย
23 พฤศจิกายน 2547 23:15 น.
kwan
.ข้าเอาฟ้าห่มให้+++++ หายหนาว
ดึกดื่นกินแสงดาว +++++ ต่างข้าว
น้ำค้างพร่างกลางหาว+++ หาดื่ม
ไหลหลั่งกวีไว้เช้า++++++ชั่วฟ้าดินสมัย ฯ
.นิพนธ์กวีไว้เพื่อกู้++++ วิญญาณ
กลางคลื่นกระแสกาล+++ เชี่ยวกล้า
ชีวีมินาน+++++++++++ เปลืองเปล่า
ใจเปล่งแววทิพย์ท้า++++ ตราบฟ้าดินสลาย ฯ
บทกลอนไทย
23 พฤศจิกายน 2547 22:54 น.
kwan
เมื่อสัญญาณเริ่ม
ทุกคนหวังเป็นผู้ชนะ
เต็งหนึ่งที่จะคว้าแชมป์
แต่แล้ว..สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเพียงเสี้ยวนาที
เมื่อสะดุดพลาดการโจมตีสุดท้าย
ข้า...ล้มกลิ้งไปกับพื้น...เหมือนฝันร้าย
เมื่อการดวล...เสร็จสิ้นลง
ผม...กลับเข้าสู่เกมชีวิตที่ยังเผชิญอยู่มิจบสิ้น
สอนให้รู้จักยอมรับความจริง
แบ่งเผื่อใจต่อความพ่ายแพ้
มัน..ทำให้ผมรู้ว่า..ไม่มีใครคือผู้ชนะตลอดกาล
มิต่างอะไรกับเกมชีวิต
เมื่อเกมครั้งใหม่มาถึงและจบลง
บางที......อาจหัวเราะทั้งน้ำตากับโชคชะตาของตัวเอง
จากนั้น.....คอยเตรียมใจให้พร้อมเสมอ..สำหรับการต่อสู้ครั้งต่อไป
เพราะผมทราบว่า..ไม่มีใครคือผู้แพ้ตลอดกาล.!
font color=#000010>
22 พฤศจิกายน 2547 21:45 น.
kwan
ย่ำเหยียบบนทางเท้า
ย่างก้าวบนทางฝัน
มีชีวิตเพื่อผ่าฟัน
ฉัน..จึงต้องดิ้นร้น
* ฝากชีวิตไว้กับความฝัน
เดินตามตะวัน ที่เผาขน
เจ็บและช้ำ ต้องจำทน
แม้บางหน ต้องจำยอม
** หวังไว้สักวันหนึ่ง ฟ้าจะงดงาม
แม้วันนี้เดินตาม ฝันยังไม่เจอ
จงรับรู้...สู้อยู่เสมอ
ขอแค่มีเธออยู่ข้างกาย
หน้าส่วนตัว
610
