My little gang~เธอ ฉัน=พวกเรา~

Ku Mix kagi

เปาะเเปะๆ+ฮือๆๆๆ >> นี่คือเสียงปรบมือจากญาติมิตรเเละการร้องไห้ด้วยความดีใจเเละความห่วงใยพร้อมกับการที่ลูก จะต้องจากลาจากอกพ่อเเม่เเละญาติ เพื่อไปเรียนต่อในเมือง เธอผู้นั่นที่ได้รับความยินดีนี้คือ 'พิชญา' หรือ 'พิชญ์'  สอบได้รร ที่ตนเองใฝ่ฝัน~~
           
     ว๊าววว!! เเม่ๆ ในเมืองมันช่างสวยจริงๆ เต็มไปด้วยสีสัน งดงามมาก           ไม่เหมือนเเถวๆบ้านเรานะ ไงไม่รู้อ่ะ ดูสงบๆ ไม่เห็นมีไรน่าตื่นเต้นเลยย Q_๐'  เสียงยัยพิชญ์ ผู้ที่ตื่นเต้น(เห่อ)กับการเข้ามาในเมืองซึ่งก็ไม่ได้มาบ่อยนัก
      '' พอๆเเล้ว เห่อไรกันนักหนา มาอยู่นี่ก็ต้องตั้งใจเรียนล่ะ รู้หรือเปล่า รับปากอะไรเเม่ไว้ เเล้วอย่าเกเร เถลไถลล่ะ '' ...สาธุๆ ..-..-

   สิ่งเเรกกับการที่เเม่ได้ทำตามสัญญาเราไว้นั้นก็คือการที่เราสอบได้เเม่ก็จะให้เข้ามาเรียนในเมือง หุหุ(อีกนัยหนึ่งคือเเม่ไม่อยากเปลืองตังค์เเละคิดว่าเราคงทำไม่ได้ อิอิ) เมื่อเราได้รับข้อเเลกเปลี่ยนจากเเม่เเล้ว เงื่อนไขของเเม่ที่ต่อลองกับเราอีกคือ เราต้อง ตั้งใจเรียน อืม สบายมาก~~

             เมื่อความมืดมิดเริ่มบดบัง เเสงตะวันเริ่มทอเเสง ~~
     
    เฮ้อ ..เมื่อตอนเช้าก็ยังดีอยู่นิ พอมืดเเล้วรู้สึกเศร้าจัง ช่างกะทันหันเหลือเกินนะ เราต้องเรียนที่อื่นเเล้ว จะเป็นไงต่อก็ไม่รู้ ความหดหู่ เเละบางสิ่งบางอย่างที่น่าเศร้าได้ถาโถมเข้าใส่  เพื่อนๆจะเป็นไงบ้างนะ เรายังไม่ได้ล่ำลาใครเลยนิ นอกจากญาติๆ ใช่สิ เรายังไม่ได้ล่ำลาเพื่อนสนิท  ''เพื่อนสนิท'' ปอ ?? ใช่ ปอ เรายังไม่ได้ล่ำลาเธอเลยยยย  

    ที่เราไม่ได้ล่ำลาปอนะเหรอ จะว่าเหตุผลหนะ?? คือว่าตอนเเรกเราจะไปสมัครสอบด้วยกันเเต่การดำเนินการล่าช้า ปอเลยถอดใจก่อน เราเลยจะไม่สมัคร เเต่เราก็ได้สมัครวันสุดท้าย เเละก็สอบติดด้วย พอรู้ว่าจะได้มาเรียนที่อื่น ช่วงเวลานั้นทุกคนก็เเยกย้ายกันไปเเล้ว เลยไม่ได้ล่ำลาใครเลยยย
  ทำไมถึงต้องรู้สึกเศร้า เพราะปอคือเพื่อนสนิทที่สุด ทุกคนก็มีเพื่อนสนิท สิ่งที่เพื่อนมีให้กัน มันเกินกว่าที่จะบรรยายได้อยู่เเล้ว เธอคือเพื่อนที่เข้าใจเรา เป็นเพื่อนที่อยุ่ด้วยกันมาตั้งเเต่เด็ก ถ้าพูดถึงการเข้าค่ายจะเป็นสิ่งที่เกลียดที่สุดสำหรับเรา อะไรนะเหรอ ?? ถ้าเราไปเข้าค่ายที่ไร สิ่งที่ได้กลับมานอกเหนือจากความรู้ที่ได้ก็คือความทรงจำ(ที่ไม่น่าจดจำ) เสมอ พวกเราเฮฮา ต๊อง บ๊องเเละเพี้ยน (เเต่พวกเราตั้งใจเรียนนะ) สื่อสารกันด้วยจิตรสิ(คือไม่ต้องพูดไรกันก็เข้าใจเเล้ว)........ คิดเเล้ว คิดอีก อะไร  เป็นความรู้สึกอะไรนะ ~~คิดถึง

           สำหรับเราอีกไม่นานเราคงหายเศร้าใจ เมื่อระยะเวลาเปลี่ยนจากความคิดถึงเเละความผูกพันธ์ที่มี เปลี่ยนเป็นความทรงจำเก็บไว้ในกล่องเเห่งความทรงจำ เเต่กับเพื่อนเราล่ะ ยังมีใครอีกหลายๆคน กับการที่อยู่ในสถานที่เดิมๆ กับบางคนที่คิดว่าอยากไป เรียนที่อื่นเเล้ว มันไม่ได้หมายความว่าเขาเหล่านั้นไม่รัก รร หรอกนะ เเต่มันเป็นบางสิ่ง ความทรงจำ ความผูกพันธ์ เเละมิตรภาพระหว่างเพื่อน ทีมีให้กัน กับสถานที่เก่าๆ เห็นสิ่งเหล่านั้นบ่อยๆ บ่อยครั้ง  จากอดีตที่เคยร่วมทำกันมา  ถาโถมเป็นการคิดถึง น้ำตาคลอเบ้า เเละ ...ร้องไห้..

       เเต่ถึงยังไงการจากลาที่เราไม่รู้ว่าจะได้พบกันอีกหรือไม่นั้น การจากลาที่มีพบก็ต้องมีจาก เเต่ระหว่างกลางของคำนี้ คงยังมีการติดต่อสื่อสารกัน หรือไม่ก็มีความทรงจำเล็กๆที่สวยงามไว้เป็นที่ระลึกสำหรับการที่เราจะไม่ลืมกัน
             จะเศร้าใจยังไงทุกวินาทีนี้มีค่าเเล้ว เราไม่ได้รับคำอวยพรที่ดีจาก เพื่อน เเต่รุ้ว่าถ้าเราได้รับก็คงเป็นการก้าวเดินสู่ความฝันของเราต่อไป สิ่งที่อยุ่กับเราตอนนี้  สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือ สู้ต่อไปเเละตั้งใจให้ถึงที่สุด........

                                                       ~~ก็คงยังรักเเละคิดถึงเพื่อน~~