16 สิงหาคม 2546 13:44 น.
kp1
หลังจากที่ฉันได้เจอกับเขาคนนั้นแล้ว ไปกินพิซซ่าจนอิ่มแล้ว
เวลา 2-3 ชั่วโมงผ่านไปเร็วแทบไม่รู้ตัว จนเขาต้องกลับไปทำงานที่ร้านต่อ
ด้วยการที่เขามาอยู่ที่นี่ไม่นานนัก เลยยังไม่รู้จักถนนหนทาง ฉันเลยอาสาไปส่ง
เพื่อจะได้ไปรู้จัก ร้านที่เขาทำงานอยู่ด้วย..แปลกจัง
ฉันไม่กลัวซักนิด กลับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ทั้งที่ปกติ แทบจะว่าได้ว่าเป็นคนกลัว
ทั้งที่ไม่มีอะไรน่ากลัว
ฉันติดสอยห้อยตามมาที่ร้าน ร้านนี้ใกล้กับโรงพยาบาลเอกชนแห่ง
หนึ่ง ที่ว่าได้ว่า ฉันนั่งรถผ่านเป็นประจำ .. ที่แท้ ฉันก็เคยได้อยู่ใกล้ๆเขาแล้ว
ก่อนหน้านี้....เพียงแต่เราไม่เคย ให้ตัวเองมารู้จักกัน
ภายในร้าน เป็นร้านอินเตอร์เนตเล็ก มีเครื่องคอมพิวเตอร์
ประมาณ 10 กว่าเครื่อง มีเด็กชั้นประถม มัธยมหลายคน ส่งเสียงดังกับการเล่น
เกมออนไลท์
เขาแนะนำให้ฉันรู้จักกับพี่ที่ร้านคนนึง ฉันจำได้ว่า ตอนแรก
ฉันเล่นเชทกับพี่คนนี้ก่อน ที่จะเล่นกับนายคนนี้ซะด้วยซ้ำ
พี่เขาเป็นชายประมาณ ใกล้ๆ 30 หน้าตาธรรมดาๆ อัธยาศัยดี
ฉันพูดคุย แนะนำตัวเองเล็กน้อย หลังจากนั้นพี่เขาก็ขอตัวทำงาน
ส่วน..นายคนนั้น ก็หาที่นั่งให้ฉัน เป็นที่นั่งตรงเครื่องคอมเครื่องหนึ่ง
ใกล้ๆกับที่เขานั่ง เขาทำงานไป เล่นเกมไปด้วย พูดคุยกับฉันไปด้วย
แต่นานๆครั้ง ถึงจะมาสนทนา กับฉัน ฉันจับได้ว่า เขาแปลกไป จากที่คุยกัน
ที่ศูนย์การค้า
เขาพูดน้อยลง จนแทบไม่พูด ฉันรู้สึกว่า เขากลัวว่าเด็กที่เล่นเกม
ในร้าน จะแซวว่า ฉันเป็นแฟนเขา ฉันแทบจะหัวเราะออกมา เวลาเด็กเล่น
พูดแซว..ฉันปล่อยให้เขาทำงาน เพราะที่ร้านวุ่นมาก ช่วงเย็นเด็กจะมาเล่น
เกมกันเยอะ
ฉันนั่งเงียบๆ ดูเด็กเล่นเกมบ้าง เขาสอนฉันเล่นเกมบ้าง แต่หัวสมองไม่ไปทาง
นี้ เลยขอไม่เล่นดีกว่า
เขาให้ฉันเล่นอินเตอร์เนตที่ร้าน ฉันทำได้ก็คงจะอ่านอะไรๆไปเรื่อยเปื่อย
กับการเชคเมล แล้วก็เล่นเชทเครื่องที่เขาเล่นอยู่
ฉันสนทนาโต้ตอบ ใครต่อใครก็ไม่รู้ที่เขาเล่นไว้ จับได้ว่า
คนที่เขาคุยส่วนใหญ่ จะคุยกันมานานแล้ว
เล่นไปเรื่อยๆ คลายเบื่อไปได้หน่อย.....เรื่องราวของเรายังดำเนินไป
.
สิ่งที่จะเกิดขึ้น ใช้เวลา
7 สิงหาคม 2546 20:14 น.
kp1
ในวันที่เป็นวันหยุด ในขณะที่ใครๆวุ่นวายกับการทำงานส่งอาจารย์
แต่ฉันกลับอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปพบใครคนนึง ที่ฉันไม่เคยรุ้จักหน้าค่าตา
ฉันจำได้ว่า สาเหตุที่ทำให้การนัดหมายครั้งนี้เกิดขึ้น
มันเริ่มจาก....วันนึงฉันได้เข้าไปเล่น โปรแกรม เชท อันนึง
การสนทนาได้เกิดขึ้นโดยใช้ตัวหนังสือ สื่อสารไปมาระหว่างกัน
เราพิมข้อความส่งไปมา เพียงไม่กี่ตัวอักษร...แล้วเขาก็ทิ้งตัวเลขไม่กี่ตัวไว้
เป้นสิ่งที่ใช้ในการสื่อสาร
การพูดคุยทางโทรศัพท์..เกิดขึ้นโดยฉันโทรไปหาเขาคนนี้ เป็นระยะ
ตอนแรกฉันก็แค่เห็นเป็นเรื่องสนุกๆ แต่พอคุยๆกันไป
ฉันรู้สึกว่า เหมือนเขามีปัญหาอะไรบางอย่าง...บางครั้งเขาก็สดใส สนุกสนาน
แต่บางครั้งกลับเงียบงัน....จนฉันสงสัยว่าเพราะอะไร.....
เขาบอกที่อยู่ที่เขาทำงานอยุ่ให้ฉันรู้...อย่างชัดเจน
เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขาให้ฉันฟัง..ใช่ไม่สนใจหรอกว่ามันจะจริงหรือป่าว
จนฉันรุ้สึกว่า...ฉันควรจะรุ้จักกับเขา
.................................................
วันนั้น...ฉันจึงจะไปตามนัด เรานัดกันว่าจะไปเจอกัน แล้วก็ดูหนังซักเรื่อง
เรานัดกัน บ่ายโมง ที่ศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง ฉันโทรไปหาเขาเมื่อไปถึงที่นั่น
แต่เขายังไม่ออกมา ให้ฉันรออีก 15 นาที ฉันมัวเพลินกับการอ่านหนังสือเลยเวลามา 5 นาที
ฉันไม่รุ้สึกตื่นเต้นแม้แต่น้อย....เพราะอะไรไม่รุ้ซิ
ฉันออกมาที่ข้างหน้าของศูนย์การค้า ผุ้ชายเสื้อยืดแขนยาว ต้องใช่เขาคนนั้นแน่ๆ ฉันรุ้สึกได้
ฉันโทรไปหาเขาอีก ฉันเห็นทันทีที่เขารับโทรศัพท์ ใช่..ใช่เขาจริงๆด้วย
ในขณะที่เขายังไม่เห้นฉันด้วย เขาเดินเข้าไปในศูนย์การค้า เพราะคิดว่าฉันคงอยู่ข้างใน ฉันบอกให้เขาออกมา.....
ในที่สุดเราก็เจอกัน........เราพูดคุยกัน เหมือนกับคนที่รู้จักกันมาแล้ว
ซักถามเรือ่งราวของอีกฝ่าย ส่วนใหญ่ฉันจะเป็นคนถาม
เราเดินไปดูโปรแกรมหนัง.....เรือ่งที่จะดูกัน....แต่....เรือ่งที่จะดูมีรอบเย็น
เขาต้องไปทำงานที่ร้าน ..เลยล้มเลิกการดูหนัง
เดินๆวนๆจนเมื่อยขอนั่งแล้วกัน .....เขาเดินเร้วมากจนฉันตามไม่ทัน
ประโยคที่ฉันว่า..เขาไป...ไม่เคยเดินกับแฟนมานานหรือไงถึงได้เดินเร็วขนาดนี้..เขามองฉัน จนฉันรุ้สึกอายที่พูดออกไป
จนแล้ว....จนรอด ก็ตัดสินใจกินพิซซ่ารองท้อง
เราเข้าไปในร้านพิซซ่า คนในร้านค่อนข้างเยอะ มีเฉพาะ โต๊ะกลมที่ว่าง
เลยได้นั่งโต๊ะกลมกลางๆร้าน แต่มีคนที่นั่งโต๊ะมุมๆของร้านเชคบิลออกไปเลย
เขาเลย...บอกว่าไปนั่งตรงนู้ดีไหม
เลยได้เปลี่ยนที่นังอีกรอบ
หลังจากสั่งๆจนเสร็จ รอเสริฟ ช่วงนี้ซิ..จะพูดอะไรหล่ะฉัน
ดีน่ะ...ที่เค้าพูดออกมาว่า...อยากรู้อะไรก็ถามมา
ฉันเลยได้จังหวะ ถาม
เขาตอบฉัน..มาทันทีที่ฉันถาม...ฉันยังสงสัยว่าเรื่องจริงหรือป่าวน่ะ
แต่ฉันก็ไม่สนใจกับเรือ่งจริงไม่จริงที่เขาเล่ามาหรอก
เพราะอย่างน้อย...ฉันก็ได้รู้จักคนเพิ่มขึ้นคนนึง
เราคุยกันถึงเรือ่งเพลงบ้าง เรือ่งงานของเขาบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นเรือ่งของเขาเป็นส่วนใหญ่
ฉันดีใจจัง...ที่ได้รู้จักเขา.........
หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น....มีเพียงฉันเท่านั้นที่รู้
หน้าส่วนตัว
867
