20 ตุลาคม 2549 15:03 น.

ขอแค่...รู้สึก

วันนี้วันเกิดของเธอ

ตรงหน้า...มีของขวัญเป็นร้อยชิ้น
แต่เธอไม่เตะมันเลยสักชิ้นเดียว
ทำไมน่ะหรือ
คำตอบง่ายๆ...ก็เพราะของขวัญเหล่านั้น
ผู้ให้ไม่ใช่คนที่เธอหวังไว้

คนคนนั้น...
ไม่มีแม้แต่จะแสดงออกมาด้วยถ้อยคำใดๆ ให้เธอได้รับรู้
เขาทำหน้าเรียบเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติ

เธอเสียใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ
เธอสู้อุตส่าห์รอคอยว่า...
เขาจะทำอะไรเป็นพิเศษหรือมอบของขวัญสุดพิเศษให้
แต่แล้วสิ่งที่เธอรอก็สูญเปล่า

ไม่เป็นไร...เธอปลอบใจ
อย่างน้อย...ยังมีคนอื่นที่จำวันสำคัญของเธอได้

เมื่อคิดได้อย่างนั้น...
เธอจึงหันไปสนใจกับหีบห่อนับร้อยตรงหน้า
บรรจงเปิดมันออกทีละห่อ...ทีละห่อ
แต่ละห่อนั้น...สร้างความประทับใจให้เธออย่างมาก
กล่องนี้...กล่องนั้น...กล่องโน้น...
ผู้ที่มอบให้ล้วนแต่รู้ว่า...เธอชอบอะไร อยากได้อะไร

เธอยิ้มให้กับสิ่งของที่เธอได้
เธอยิ้มให้กับความหวังดีของทุกคนที่เธอรู้จัก
เธอยิ้ม...

แต่แล้วเธอก็ย้อนกลับไปนึกถึงเขา
เธอเพียงแค่อยากให้เขาเอ่ยคำอวยพรอย่างที่ใครๆ เอ่ยกัน
ขอแค่นั้น...แต่เขาก็ไม่มีให้

น้ำตาหยดที่หนึ่งหยดลงหลังมือเธอ
น้ำตาหยดที่สอง...สาม...สี่ร่วงพรูมา
ก่อนที่จะสะอื้นมากไปกว่านี้....
....เสียงเพลงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

ไม่อยากจะกดรับสาย แต่เธอก็ไม่อาจตัดใจได้
จึงสะกดความสั่นเครือที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้หายไป เอ่ยทักทายทั้งเสียงสั่นไหว...

"....สุขสันต์วันเกิดนะครับ คนดีของผม..."