13 ธันวาคม 2547 10:55 น.
KimBerrY
เหงา
หากมีใครสักคนเคียงข้างกาย
ใจฉันคงอุ่นมากกว่านี้
จะมีใครบ้างไหมนะคนดี
ช่วยให้หัวใจนี้ชุ่มชื่นพลัน
เศร้า
เมื่อมองคนรอบกาย
เขามีคู่หมายอย่างใจปอง
มองตัวเราแล้วใจหมอง
ตัวคนเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ
หา
เดินวนเหม่อมองหา
คนคนนั้นมาเคียงข้าง
ผู้คนล้วนเดินผ่าน
ไม่มีใครสนใจฉัน
เขา
เพียงแค่ใครหันสบตา
ปลื้มหนักหนาพลันยิ้มให้
ฉันรู้สึกชื่นหัวใจ
อย่างน้อยมีคนสนใจ...แม้เพียงหนึ่งคน
12 ธันวาคม 2547 22:10 น.
KimBerrY
ความรู้สึกผ่านมาเมื่อสายลมผ่านไป
เพ่งมองเบื้องหน้าไม่พบใครเลยสักคน
บนถนนหนทางอันว่างเปล่า
ไม่มีแม้เงาใครสักคนเดินผ่านมา
มันช่างอ่อนล้าอะไรเช่นนี้
ความรู้สึกเหงาเหงาว้าเหว่
ติดอยู่ในหัวใจไม่เสื่อมคลาย
จะมีใครหนอมาช่วยให้ใจฉันอุ่นได้
มายืนอยู่ข้างข้างให้หัวใจฉันรู้สึกดี
อย่างน้อยความอบอุ่นรอบกายคงช่วยให้ฉันหายเศร้า
เศร้าเหงาระคนพร้อมใจกันถาโถมเข้ามา
ยากหาหนทางกำจัดมันได้
ต้องยอมรับความรู้สึกต่างๆ เหล่านี้
ต้องทนกับมันให้ได้
อยู่คนเดียวแสนอ้างว้างโดดเดี่ยว
ต้องการคนคอยเหลียวมองหา
อยากพบคนช่วยประสานตา
ให้ชีวาอบอุ่นคลายเศร้าใจ
9 ธันวาคม 2547 12:02 น.
KimBerrY
เวลา.........
เป็นเครื่องบอกความมีอดีต
เป็นเครื่องบอกกาลปัจจุบัน
เป็นเครื่องบอกเหตุการณ์อนาคต
เวลา..........
เป็นสิ่งที่แสดงถึงวิถีชีวิต
เป็นสิ่งที่แสดงถึงความเป็นไป
เป็นสิ่งที่แสดงถึงความตั้งใจ
เป็นสิ่งที่แสดงถึงความดีงาม
เวลา............
เป็นเครื่องพิสูจน์ความแน่นอน
เป็นเครื่องพิสูจน์ความคาดหมาย
เป็นเครื่องพิสูจน์ความเข้าใจ
เป็นเครื่องพิสูจน์ความสัมพันธ์
เวลา...เป็นสิ่งสูงค่า
เวลา...จับต้องได้
เวลา...บอกความก้าวไกล
เวลา...บอกความหมายกันและกัน
เวลา...เชื่อมโยงสายใย
เวลา...ต่อติดความผูกพัน
เวลา...เป็นสิ่งควรยึดมั่น
เวลา...พิสูจน์ใจคนสองคน
8 ธันวาคม 2547 14:33 น.
KimBerrY
เธอไม่อยู่ตรงนี้ข้างข้างฉัน
อดให้ฉันคิดถึงเธอไม่ได้
รอคอยเธอกลับมา....ไม่รู้ว่าเมื่อใด
กลับมาอยู่ใกล้ใกล้...ให้ฉันอุ่นใจเหมือนเดิม
8 ธันวาคม 2547 09:45 น.
KimBerrY
ฉันนั่งชันตัวตรง
สายตาพุ่งไปยังเบื้องหน้า
ชายคนหนึ่งกำลังเดินทอดน่องเข้ามาหา
เขาเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
ฉันสบตาเขา เขาสบตาฉัน
สายตาเขาไม่มีความหมาย
เขามองมาทางฉัน.....ว่างเปล่า
สายตาฉันกลับตรงกันข้าม
...ดีใจ...
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าฉัน
เขากลับไม่ยิ้มให้
ฉันออกฉงนใจ
ไฉนเลยเขาทำแบบนี้
เขาหยุดตรงหน้าฉัน
สายตาของฉันไม่ได้ทำให้เขาสะท้าน
แต่เป็นฉันเองที่สะเทือนใจกับสายตาคู่นั้น
ปากเขาเริ่มขยับ
แต่ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมา
ฉันยังรอฟังอย่างอดทน
เขาเอ่ยขอโทษที่มาล่าช้า
ฉันไม่ถือโกรธ แค่เขามาฉันก็ดีใจ
เขาเก็บคำพูดบางคำไว้
เม้มปากสนิทก่อนนั่งลงข้างๆ ฉัน
ฉันขยับใกล้เพื่อถาม
เขาสวนกลับออกมาอย่างชั่งใจแล้ว
เขาไม่อาจรับรักฉันได้
ฉันซึมลงไปถนัดตา
เขาช่างใจร้ายนัก
ไม่รอให้ฉันพูดซักคำ
สวนกลับคำที่ฉันไม่อยากฟัง
น้ำตาฉันค่อยๆ ไหลรินลงอาบแก้ม
เขาไม่หันมามอง
เขาเอ่ยขอโทษแล้วลุกเดินจากไป
ฉันชันเข่าก้มหน้าลงร้องไห้สะอื้นนัก
ไม่มีคำตีโพยตีพายใดๆ หลุดออกจากปากฉัน
นอกจากเสียงสะอื้นกับน้ำตา
เจ็บนี้ยากเยียวยาได้
ไม่อาจให้หวนกลับคืนดั่งฝัน
แม้ทำใจแต่ไม่อาจจะลบจำ
ฝังใจลึกยากถอนกลับคืน
หน้าส่วนตัว
717
