18 เมษายน 2548 03:16 น.

เสียใจ...ในสิ่งที่ทำลงไป

ผม...เสียใจอยู่ทุกคืนที่เราต้องเลิกกัน
ผม...ร้องไห้ในทุกวันเมื่อต้องอยู่เพียงคนเดียว
ผม...รู้สึกเหมือตัวเองไร้ค่าเมื่อหวลนึกถึงวันคืนเก่าๆ
และเหนืออื่นใด
ผมเกลียดและชิงชังตัวเอง ที่คืนนั้นผมปล่อยให้คนที่ผมรักที่สุดหลุดลอยไป โดยที่ผมเองไม่เลยแม้แต่จะเหนี่ยวรั้งตัวเธอไว้ ไม่มีคำพูดใดที่จะหลุดออกมาจากปากผมเพื่อจะขอให้เธอกลับมา

ถึงแม้วันเวลาจะผ่านมาแล้วกว่าครึ่งปี แต่จิตใจผมก็ยังไม่สามารถยอมรับและสงบลงได้ อีกทั้งเมื่อได้ยินจากปากของเธอว่า เธอเองก็รอให้ผมเหนี่ยวรั้งเธอไว้เช่นกัน คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีก
ตอนนี้ เวลาที่เธอรอผม มันได้หมดลงไปแล้วเห็นทีผมคงจะต้องเก็บคำพูดและความรู้สึกไว้กับตัวตลอดไป
ถึงแม้ว่าอาจมีบางเวลาที่เราต้องทะเลาะกัน อาจมีบางเวลาที่เราอยากเลิกกัน แต่ผมขอให้เธอแน่ใจว่า ตอนนี้ ณ เวลานี้ ถ้าผมไม่อ้อนวอนให้เธอกลับมา ผมคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต เพราะเธอ เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก...รักจนสุดหัวใจที่ผมมี เธอไม่จำเป็นต้องตอบรับความรักของผม แต่ผมขอแค่ให้เธอรับรู้ไว้เท่านั้น.....ก็เพียงพอแล้ว
ผมอยากจะบอกประโยคนี้กับเธอแต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถบอกเธอได้

หวาดใดเล่าจักเท่าเทียบหวานรัก
แจ้งประจักษ์แก่ใจผู้ใฝ่หา
รวยระรินกลิ่นรักเรื่อยโชยมา
ทุกเวลาเฝ้าหาแต่เพียงเธอ