6 ธันวาคม 2547 21:11 น.

สวรรค์ชั้นกวี

สรวงสรรค์ชั้นกวีรุจีรัตน์ ผ่องประภัศร์พลอยหาวพราวเวหา
พริ้งไพเราะเสนาะกรรณวัณณนา สมสมญาแห่งสวรรค์ชั้นกวีฯ

อิ่มอารมณ์ชมสถานวิมานมาศ อันโอภาศแผ่ผายพรายรังสี
รัศมีมีเสียงเพียงดนตรี ประทีปทีฆรัสสะจังหวะโยน
รเมียรไม้ใบโบกสุโนคเกาะ สุดเสนาะเสียงนกซึ่งผกโผน
โผต้นนั้นผันตนไปต้นโน้น จังหวะโจนส่งจับรับกันไป
เสียงนกร้องคล้องคำลำนำขับ ดุริยศัพท์สำนึกเมื่อพฤกษ์ไหว
โปรยประทิ่นกลิ่นผกาสุราลัย เป็นคลื่นในเวหาศหยาดยินดีฯ

บังคมคัลอัญชลีกวีเทพ ซึ่งสุขเสพย์สำราญมาณศรี
ณภพโน้นในสวรรค์ชั้นกวี แลภพนี้ในถ้อยที่ร้อยกรอง
ไม่มีเวลาวายในภายน่า เนาในฟ้าในดินทั้งถิ่นสอง
เชิญสดับรับรสบทลบอง ซึ่งข้าปองสดุดีกวีเอยฯ

ถึงแม้บทกลอนนี้ไม่เกี่ยวกับความรักเลยแต่
ผมขอมอบกวีบทนี้ให้กับทุกๆคนที่เป็นนักประพันธ์ครับ