6 กันยายน 2550 14:01 น.
KhonKhongSaiLom
ฉันรู้ว่าเธอเศร้าใจ
กับการรอคอยใครที่ไม่มีหวัง
รู้สึกได้ว่าเธออยากร้องออกมาดังๆ
แต่เธอก็ยัง ฝืนหยุดยั้งน้ำตา
สำหรับเธอ เขาคงยังมีค่า
เพราะมันผูกพันเกินกว่าที่จะลืมเลือน
สำหรับฉันคงทำได้แค่อยู่เป็นเพื่อน
ทำได้แค่คอยปลอบเตือนยามเธอช้ำใจ
ขาดฉันเธอคงจะไม่เหงา
แต่หากขาดเขาเธอคงจะเสียใจ
รู้ก็รู้ทางออกเธอจะเลือกใคร
คนอย่างฉันทำได้ "แค่รอเธอจากลา"
5 กันยายน 2550 23:18 น.
KhonKhongSaiLom
กว่าชีวิตจะผ่านไปแต่ละวัน
ฉันต้องต่อสู้ฝ่าฟันกับตัวเองแค่ไหน
ยิ้มข้างนอกแต่ร่ำไห้อยู่ข้างใน
ฝืนเก็บไว้ในใจตลอดมา
.........................................
ค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน
มีความเหงาผูกพันอยู่เป็นเพื่อน
ความเจ็บช้ำอยู่ข้างๆไม่ลางเลือน
เหมือนจะเตือนให้ใจเจ็บอยู่ร่ำไป
.........................................
ขอร้องเถอะขอร้อง
ถ้าเธอเห็นดวงตาฉันมันฟ้องว่าหวั่นไหว
ถ้าเธอรู้สึกได้ฉันเจ็บลึกอยู่ข้างใน
ขอร้องเถอะอย่าได้ "กลับมาอีกเลย"
5 กันยายน 2550 20:48 น.
KhonKhongSaiLom
น้ำเสียงที่อ่อนล้า...
แววตาที่ดูสิ้นหวัง
ปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างไร้พลัง
จมอยู่กับความหลัง... กับน้ำตา
..............................................................
ที่พูดมาไม่ใช่ฉันแน่
ถึงจะเจ็บแต่ไม่เคยยอมแพ้สิ้นหวัง
สิ่งที่เธอทำจะจำไว้เปลี่ยนเป็นพลัง
สำหรับฉัน ความเจ็บจะคอยสอนสั่ง
สอนให้รู้ถ้าพลาดพลั้ง
"ให้จำนานๆ"
5 กันยายน 2550 19:09 น.
KhonKhongSaiLom
ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย
ถ้าฉันจะบอกกับใครๆแบบนี้
บอกว่าเธอคือนางฟ้าที่แสนดี
เหมือนภาพที่ใครๆมอง
........................................
ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย
ถ้าใครๆถามเรื่องของเราสอง
เหตุใดฉันต้องแยกทางน้ำตานอง
เหตุใดฉันจึงต้องจากมา
.......................................
ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย
ถ้าฉันอยากตะโกนบอกใครๆกับฟ้า
ตะโกนบอกทั้งน้ำตา
บอกให้คนทั้งโลกรู้ว่า
ภาพเธอผู้หญิงที่แสนดีหนักหนา
"มันไม่จริง"
4 กันยายน 2550 22:15 น.
KhonKhongSaiLom
อย่าท้อแท้ อย่าอ่อนแอ
อย่าหม่นหมอง อย่าร้องให้
อย่าย่อท้อ ต่อหนทาง ที่กว้างไกล
อย่าหวั่นไหว อย่ายอมแพ้ แม้ทุกข์ทน
ก้าวไปนะ ก้าวให้ถึง ซึ่งจุดหมาย
แม้เรือนกาย ผิวผ่อง เธอหมองหม่น
อุปสรรค อีกมากนะ ต้องผจญ
อย่ากังวล จะปลอบใจ ให้เธอเอง
หน้าส่วนตัว
970
