9 กรกฎาคม 2547 00:59 น.

จดหมาย ถึงคนเคยร่วมทาง

ถึง ที่รักของผม

เวลาแห่งการอยู่ร่วมกันของเรา คงเดินทางมาถึงที่สุดแห่งปลายทาง
ของเราแล้วเราคงไม่สามารถใช้ชีวิต หรืออยู่ร่วมหัวใจด้วยกันได้อีก
มิใช่ว่าเราหมดรักกัน มิใช่ว่าใครต่างมีใครอื่น แต่เพราะว่า เราต่างมีอะไร
ที่เหมือนกันมาก มากเสียจนเราต่างเกลียดตัวเองที่เราต่างเป็นอย่างนั้น

รู้ไหมคุณเคยเป็นยิ่งกว่าชีวิต กว่าลมหายใจ ณ เวลานั้น แต่เวลานี้
คุณเหมือนอากาศที่ใช้หายใจ ชั่วทุกวินาที แต่ ไม่เคยรู้สึกว่าเราได้สูด
เอามันเข้าไป จนเรากำลังจะขาดมันนั่นแหละ เราจึงเริ่มรู้สึกตัว
ว่าเราไม่อาจขาดมันได้

เราคงมีเส้นทางที่เหมือนกัน แต่เราไม่สามารถไปด้วยกันได้ เราคงทิ้งเอาไว้เพียงสายใยจาง จาง บาง บาง ที่ผูกพันธ์อย่างห่างหาย มลายลงในวินาทีนี้ คุณและผม เราต่างเลือกในเส้นทางที่จะไป อย่างไม่มีกัน อย่างโดดเดี่ยว เดียวดาย และไม่มีใคร ผมสัญญาว่าน้ำตาที่จะรินไหลหยดต่อไปจะไม่มีใครได้เห็นมันอีก

เราต่างต้องไป ไปมิใช่จากไป คงไม่เหลืออะไรในความทรงจำของคุณอีก
แต่รับรู้ไว้เถอะว่า ทุกอย่างที่เป็นคุณ มันจะตราติดตรึง มิใช่แค่ในหัวใจ ในชีวิต
มันคงสถิตย์อยู่ในวิญญาณของผม ตลอดกาล

ด้วยรัก

KETANA