ทำเช่นไรให้ลืม

ketana

. . . . . จำวันแรกได้ไหม ที่ฉันได้พบเธอ ผู้มีรอยยิ้มที่อบอุ่น
ช่างเหมือนกับหยาดน้ำที่ริดรดหยดลงบนพื้นหัวใจอันแห้งแล้ง ของฉัน
แม้มันมิอาจเรียกได้ว่า รักแรกพบ เราต่างยืนสบตา ไม่มีแม้คำพูดใด ใด สักคำ
..... หัวใจฉันพองโต เมื่อกลับถึงบ้าน 
และเป็นครั้งเรกที่ฉันหยิบดินสอมาเหลา หาสมุดเก่า เก่า มาร้อยถ้อยอักษร
ถ่ายทอดความรู้สึกของหัวใจ ลงบนแผ่นกระดาษ นั่นคือจุดเริ่มต้น
ฉันลอกข้อความที่ฉันเขียน ใส่กระดาษสาแล้วพับเป็นรูปนก 
วันละตัว ทุกวัน หวังจะให้มันโบยบิน ไปหาเธอ เอาความรู้สึกที่ฉันอยากให้รู้
 ..... ไปบอกกับเธอ แต่มันไม่เคย ไปถึงเธอสักที
จากวันที่เราพบกันครั้งแรก ฉันพับนกได้ 364 ตัว เกือบหนึ่งปีแล้ว
ฉันได้พบเธออีกครั้ง เราพูดคุย เล่าเรื่องราว ต่างๆที่เราเคยผ่านมาเล่าสู่กัน
เมื่อเธอสบตา เราต่างมองเข้าไปในสายตาคู่นั้น อย่างค้นหา
... ว่านี่หรือ คือคนที่หัวใจค้นหา ปรารถนามาแสนนาน ...
ปีนั้น วันเกิดของเธอ ฉันมิได้มอบของขวัญ ใด ใด ให้กับเธอ
ฉันเพียงเอานกที่ฉับพับไว้ ที่หวังให้มันโบยบินไปหาเธอ
.... แต่ฉันนำมันมามอบให้กับเธอ ด้วยมือของฉัน เพียงคำพูด สั้นๆ
.... สุขสันต์วันเกิด ... ผมไม่มีอะไรมอบให้เป็นของขวัญ นอกจาก ... หัวใจของผม ..
.... และนั่นคือรักครั้งแรกที่ผมรู้จัก .... และอกหัก ... เมื่อต้องจากกัน

.......... วันคืนได้ล่วงผ่านมาอีกหลายปี ...
 เพราะเราต่างมีหน้าที่ .. ที่ต่างคนต่างต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง 
จนวันหนึ่ง เราได้พบกันอีกครั้งโดยบังเอิญ เราไม่รีรอเลยที่เราจะทักทายกัน
เล่าเรื่องราว มรสุมชีวิต ที่ผ่านมาเหมือนครั้งเก่า ครั้งนั้น ....
 ..... แต่วันนี้เราไม่อาจสานต่อความรู้สึกจากอดีตได้อีกแล้ว .....
 เราต่างต้องไป ไม่ใช่ ... จากไป 
บนเส้นขนาน ของชีวิต ที่เราเลือกที่จะลิขิตมัน ด้วยตัวของเราเอง
.... ไม่มีคำพูดร่ำลา ไม่มีคำสัญญา ไม่มีแม้คำว่า .... ลาก่อน