24 พฤศจิกายน 2547 03:03 น.

ทำเช่นไรให้ลืม

. . . . . จำวันแรกได้ไหม ที่ฉันได้พบเธอ ผู้มีรอยยิ้มที่อบอุ่น
ช่างเหมือนกับหยาดน้ำที่ริดรดหยดลงบนพื้นหัวใจอันแห้งแล้ง ของฉัน
แม้มันมิอาจเรียกได้ว่า รักแรกพบ เราต่างยืนสบตา ไม่มีแม้คำพูดใด ใด สักคำ
..... หัวใจฉันพองโต เมื่อกลับถึงบ้าน 
และเป็นครั้งเรกที่ฉันหยิบดินสอมาเหลา หาสมุดเก่า เก่า มาร้อยถ้อยอักษร
ถ่ายทอดความรู้สึกของหัวใจ ลงบนแผ่นกระดาษ นั่นคือจุดเริ่มต้น
ฉันลอกข้อความที่ฉันเขียน ใส่กระดาษสาแล้วพับเป็นรูปนก 
วันละตัว ทุกวัน หวังจะให้มันโบยบิน ไปหาเธอ เอาความรู้สึกที่ฉันอยากให้รู้
 ..... ไปบอกกับเธอ แต่มันไม่เคย ไปถึงเธอสักที
จากวันที่เราพบกันครั้งแรก ฉันพับนกได้ 364 ตัว เกือบหนึ่งปีแล้ว
ฉันได้พบเธออีกครั้ง เราพูดคุย เล่าเรื่องราว ต่างๆที่เราเคยผ่านมาเล่าสู่กัน
เมื่อเธอสบตา เราต่างมองเข้าไปในสายตาคู่นั้น อย่างค้นหา
... ว่านี่หรือ คือคนที่หัวใจค้นหา ปรารถนามาแสนนาน ...
ปีนั้น วันเกิดของเธอ ฉันมิได้มอบของขวัญ ใด ใด ให้กับเธอ
ฉันเพียงเอานกที่ฉับพับไว้ ที่หวังให้มันโบยบินไปหาเธอ
.... แต่ฉันนำมันมามอบให้กับเธอ ด้วยมือของฉัน เพียงคำพูด สั้นๆ
.... สุขสันต์วันเกิด ... ผมไม่มีอะไรมอบให้เป็นของขวัญ นอกจาก ... หัวใจของผม ..
.... และนั่นคือรักครั้งแรกที่ผมรู้จัก .... และอกหัก ... เมื่อต้องจากกัน

.......... วันคืนได้ล่วงผ่านมาอีกหลายปี ...
 เพราะเราต่างมีหน้าที่ .. ที่ต่างคนต่างต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง 
จนวันหนึ่ง เราได้พบกันอีกครั้งโดยบังเอิญ เราไม่รีรอเลยที่เราจะทักทายกัน
เล่าเรื่องราว มรสุมชีวิต ที่ผ่านมาเหมือนครั้งเก่า ครั้งนั้น ....
 ..... แต่วันนี้เราไม่อาจสานต่อความรู้สึกจากอดีตได้อีกแล้ว .....
 เราต่างต้องไป ไม่ใช่ ... จากไป 
บนเส้นขนาน ของชีวิต ที่เราเลือกที่จะลิขิตมัน ด้วยตัวของเราเอง
.... ไม่มีคำพูดร่ำลา ไม่มีคำสัญญา ไม่มีแม้คำว่า .... ลาก่อน

1901

love

comment

9 กรกฎาคม 2547 00:59 น.

จดหมาย ถึงคนเคยร่วมทาง

ketana

ถึง ที่รักของผม

เวลาแห่งการอยู่ร่วมกันของเรา คงเดินทางมาถึงที่สุดแห่งปลายทาง
ของเราแล้วเราคงไม่สามารถใช้ชีวิต หรืออยู่ร่วมหัวใจด้วยกันได้อีก
มิใช่ว่าเราหมดรักกัน มิใช่ว่าใครต่างมีใครอื่น แต่เพราะว่า เราต่างมีอะไร
ที่เหมือนกันมาก มากเสียจนเราต่างเกลียดตัวเองที่เราต่างเป็นอย่างนั้น

รู้ไหมคุณเคยเป็นยิ่งกว่าชีวิต กว่าลมหายใจ ณ เวลานั้น แต่เวลานี้
คุณเหมือนอากาศที่ใช้หายใจ ชั่วทุกวินาที แต่ ไม่เคยรู้สึกว่าเราได้สูด
เอามันเข้าไป จนเรากำลังจะขาดมันนั่นแหละ เราจึงเริ่มรู้สึกตัว
ว่าเราไม่อาจขาดมันได้

เราคงมีเส้นทางที่เหมือนกัน แต่เราไม่สามารถไปด้วยกันได้ เราคงทิ้งเอาไว้เพียงสายใยจาง จาง บาง บาง ที่ผูกพันธ์อย่างห่างหาย มลายลงในวินาทีนี้ คุณและผม เราต่างเลือกในเส้นทางที่จะไป อย่างไม่มีกัน อย่างโดดเดี่ยว เดียวดาย และไม่มีใคร ผมสัญญาว่าน้ำตาที่จะรินไหลหยดต่อไปจะไม่มีใครได้เห็นมันอีก

เราต่างต้องไป ไปมิใช่จากไป คงไม่เหลืออะไรในความทรงจำของคุณอีก
แต่รับรู้ไว้เถอะว่า ทุกอย่างที่เป็นคุณ มันจะตราติดตรึง มิใช่แค่ในหัวใจ ในชีวิต
มันคงสถิตย์อยู่ในวิญญาณของผม ตลอดกาล

ด้วยรัก

KETANA

1835

love

comment

30 พฤศจิกายน 2546 01:12 น.