คงจะเหลือเวลาอีกไม่มาก ที่เศษซากชีวินจะสิ้นสูญ มิอาจทนช้ำชอกที่พอกพูน ทวีคูณถมฤดีทุกวี่วัน ไม่มีแล้วพรุ่งนี้ให้มีหวัง หมดกำลังท้อแท้แม้ความฝัน ไม่เหลือแล้วเยื่อใยมีให้กัน ขาดสะบั้นหายวับไปกับตา เหลือชีวิตมืดมนทนเคว้งคว้าง ไร้หนทางสิ้นแรงแสวงหา เพราะหัวใจยับเยินเกินเยียวยา จะรักษาเท่าใดไม่เหมือนเคย ไม่อาจทนเหินห่างอยู่อย่างนี้ เสี้ยวนาทีก็นานเกินถูกเมินเฉย อีกเท่าใดร้าวรานจะผ่านเลย ต้องชดเชยชอกช้ำซ้ำกี่ครา