8 มกราคม 2550 17:41 น.
ketana
ตั้งแต่นี้ต่อไป...........................ขอหัวใจของข้าเอ๋ย
จงลืมความคุ้นเคย....................ให้ผ่านเลยกับเวลา
หยุดร้องคร่ำครวญถึง................หรือคำนึงละเมอหา
คอยใครให้กลับมา...................เพราะรู้ว่าไม่มีทาง
เหมือนเดินตามตะวัน................มิใกล้กันระยะห่าง
ความจริงอยู่ตรงกลาง................คอยกั้นขวางระหว่างเรา
ทำได้แค่ทำใจ..........................อาจหวั่นไหวในเงียบเหงา
อาจเผลอเพ้อถึงเงา...................กับความช้ำเพียงลำพัง
ต่อไปไม่โหยหา.........................ปาดน้ำตาคราเคยหลั่ง
เก็บฤดีที่ผุพัง............................รอร่างฝังคืนผืนดิน