พอปี่พาทย์ฉิ่งฉับขยับเร่ง ก่อนเสียงเพลงเศร้าสลดบทสุดท้าย ส่งวิญญาณถูกกระชากจากร่างกาย สิ้นสลายจากโลกที่โศกตรม เสียงพระสวดอภิธรรมชี้นำจิต ไปสู่ทิศสู่วิถีที่เหมาะสม อย่ายึดมั่นอัตตาตามอารมณ์ ขอจงข่มนิวรณ์อย่าร้อนรน อรุณรุ่งพรุ่งนี้ไม่มีเหลือ ทั้งเลือดเนื้อร่างกายได้หลุดพ้น คงสูญสิ้นแล้วสุขหรือทุกข์ทน ทอดร่างบนเปลวเพลิงที่เชิงตะกอน ยืนมองร่างมอดไหม้ถูกไฟเผา สะท้อนเงาภาพพร่าอุทาหรณ์ ให้ตายไปดีกว่าเลิกอาวรณ์ ไม่รุ่มร้อนใจสลายตายทั้งเป็น