11 มีนาคม 2548 16:43 น.
ketana
ชีวีไม่มอดม้วย มรณา
เพียงเพราะโชคชะตา ตกร้าย
มีขึ้น ฤ ลงมา ตามแต่
ครวญคิดไปคงคล้าย แม่น้ำ ขึ้นลง
บางทีขึ้นเอ่อท้น ล้นฝั่ง
บ้างลดลงแห้งกรัง อย่างนั้น
เหมือนชีวิตทุกข์ขัง อาภัพ
อุปสรรคขวางกั้น แค่ท้อ บางที
เมื่อภัยพาลผ่านพ้น ชีวี
คงหมดสิ้นกันที โศกเศร้า
มีความสุขฤดี เริงรื่น
ชีวิตทุกค่ำเช้า เพริดแพร้ว แววใส
ให้เวลาเท่านั้น ผันผ่าน
ไม่ตกอับชั่วกาล แน่แท้
ความสดชื่นสำราญ หวนกลับ
คงมิต้องพ่ายแพ้ ตราบสิ้น ลมปราณ
อนาคตไม่รู้ ยากเห็น
ปัจจุบันที่เป็น คิดได้
ทำให้ทุกเช้าเย็น มีค่า
วันรุ่งพรุ่งนี้ไซร้ ไม่รู้ ช่างมัน
9 มีนาคม 2548 14:24 น.
ketana
เอาความรัก ล้นใจ มาไขว้ควั่น
ผูกสัมพันธ์ สองหทัย ไว้เป็นหนึ่ง
ความรู้สึก ลึกล้ำ จำติดตรึง
ไฉนจึง เปลี่ยนแปร แค่ข้ามคืน
เหมือนติดห่วง บ่วงเชือก กระเสือกกระสน
สู้ดิ้นรน สะบัดปม สุดขมขื่น
กลับยิ่งรัด มัดแน่น แสนกล้ำกลืน
ยิ่งแข็งขืน ทุกข์ท้อ ทรมาน
แล้วจะเอา ฉันไป ไว้ตรงไหน
หรือข้างใน เพียงจิต คิดสงสาร
อย่ามาเพิ่ม เพลิงเศร้า เผาดวงมาน
อย่าสงสาร กันอีก ขอหลีกทาง
อย่าปกปิด ต่อไป ให้รันทด
อย่าพูดปด แชเชือน เหมือนเอ่ยอ้าง
รักที่เธอ มอบเขาไป ไม่จืดจาง
ฉันเป็นก้าง ค้างคา ว่ากระไร
อย่าทำร้าย ใจกัน มากกว่านี้
บอกสักที ให้ฝืน ยืนตรงไหน
อย่าโกหก ตัวเอง เกรงไปใย
เอ่ยจากใจ ว่าไม่มี ที่ให้ยืน
9 มีนาคม 2548 02:57 น.
ketana
ฤ บุพเพ สันนิวาส ในชาติก่อน
ประทานพร ตามจิต อธิฐาน
มีความรัก สถิตย์ ติดดวงมาน
ดลบันดาล ปรารถนา ตั้งตารอ
พรหมลิขิต ขีดไว้ ให้เท่านี้
ท่านปราณี ในคำ ที่พร่ำขอ
ส่งให้เธอ คู่เรา พะเน้าพนอ
มาเริ่มต่อ สุขสม ให้กลมเกลียว
มอบความหมาย ในรัก ประจักษ์แจ้ง
เธอแสดง สายสัมพัน อันแน่นเหนียว
ให้ลืมสิ้น เคยทุกข์ทน อยู่คนเดียว
คอยแลเหลียว ห่วงหา ด้วยอาทร
เฝ้าฟูมฟัก ถนอม ยอมรักษา
รอเวลา น้องเนียง ร่วมเคียงหมอน
ถึงวันนั้น วจี ที่เว้าวอน
คำวิงวอน เป็นจริง ทุกกสิ่งพลัน
แต่สวรรค์ จำแลง แกล้งให้ช้ำ
ลิขิตนำ ดวงแด ได้แค่ฝัน
เพียงภักดี พร้อมพลี มีให้กัน
ได้แค่นั้น แค่รัก ที่ปักใจ
คงไม่มี อนาคต ช่างหมดหวัง
เหมือนกรรมบัง สิ้นสูญ บุญอาศัย
ความเดียวดาย กลืนกล้ำ ช้ำเรื่อยไป
สุดอาลัย เศร้าโศก โชคชะตา
25 กุมภาพันธ์ 2548 21:15 น.
ketana
ถึงร้าวราน รันทด แสนหดหู่
จงแหงนดู จันทร์กระจ่าง กลางเวหน
มิสิ้นไร้ ไม้ตอก ดอกผู้คน
เพียงอดทน ตั้งสติ พิจารณา
คราวดวงเดือน มืดลับ พลันอับแสง
เหมือนสิ้นแรง ร่วงโรย ต้องโหยหา
อยากให้อยู่ เคียงดาววับ ประดับประดา
นับเวลา นั่งคอย เจ้าค่อยคืน
โชคชะตา กำหนด บทชีวิต
ไม่ลิขิต หมองหม่น จนสุดฝืน
คงไม่มี แต่ช้ำ ให้กล้ำกลืน
ความเริงรื่น ชื่นบาน ไม่นานมา
เหมือนจันทรา ถูกบดบัง ยังค่อยแย้ม
คืนข้างแรม ยังผ่าน นั่นแหละหนา
ค่อยสว่าง พราวพร่าง กลางนภา
อร่ามฟ้า แสงนวล รัญจวนใจ
อย่าท้อแท้ แค่ก้าว เอาความกล้า
พลิกชะตา สู้ต่อ ขออาศัย
มีแสงจันทร์ ส่องวีถี ที่จะไป
เพื่อทางใหม่ หัวใจ ได้ก้าวเดิน
20 กุมภาพันธ์ 2548 20:23 น.
ketana
เก็บกิ่งไม้ ทีละน้อย ค่อยสะสม
มาผูกปม มัดเชือก เลือกจะสร้าง
เป็นแพน้อย ล่องวิถี นทีทาง
ที่กั้นขวาง ระหว่างฝัน ที่มั่นคง
มือจับถ่อ เลี้ยวลัด ตัดคุ้งน้ำ
เอาหวังนำ ชีวี ไม่มีหลง
สายชลเชี่ยว เกรี้ยวกราด หยัดยืนยง
ทรนง มิแพ้พ่าย ภัยนานา
มหาสมุทร ธารกระแส แผ่ไพศาล
ท้องละหาร ลึกนัก ยากค้นหา
หากจะหยั่ง คะเนใต้ สายธารา
ไม่เกินกว่า มนุษย์ ยื้อยุดดู
ที่ลึกล้ำ เหลือพรรณา ว่ายากค้น
คือกมล คนนั้น มันอดสู
หากหย่อนเชือก เถลือกลง คงพร่างพรู
ยากจะรู้ ว่าสุด หยุดที่ใด
โล้ล่องลม คลื่นโถม โหมกระหน่ำ
หัวคะมำ เจ็บแปลบ แทบตักษัย
ละล่องลอย อยู่นาน ตามธารไป
แพผูกไว้ ปริแยก แตกจากกัน
พยุงกาย ชะเง้อ เผื่อเจอฝั่ง
กายกำลัง เริ่มล้า ขาแขนฉัน
จะลอยคอ อย่างนี้ ได้กี่วัน
เห็นแลั่วนั่น ดอนแดน ผืนแผ่นดิน
ถึงชายฝั่ง เดินโขยก ขึ้นโตรกผา
โอ้ชีวา ลมหายใจ ยังไม่สิ้น
ลมหายใจ จะแซ่ว แผ่วรวยริน
เห็นก้อนหิน จารึก บันทึกความ
จงอย่าคิด ทำการใหญ่ หากไม่พร้อม
จงจำยอม สู้ทน คนเหยียดหยาม
จงกล้ำกลืน ถ้อยคำ ย่ำประณาม
จงก้าวข้าม ความหลัง ครั้งภินทร์พัง
แพกระจ้อย น้อยนิด หรือคิดการ
ล่องลำธาร กว้างใหญ่ ไปสู่หวัง
ไม่ประมาณ ว่าห่างเหิน เกินกำลัง
จึงพลาดพลั้ง ไม่ถึงฝั่ง อย่างตั้งใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟketana
หน้าส่วนตัว
707
