ถ้อยรำพัน

ketana

ได้ยินเสียงแสนเศร้ากาเหว่าเอ๋ย
คำเจ้าเผยเพ้อพร่ำร่ำเรียกหา
ก้องกังวาลค่ำยลเมื่อสนธยา
เจ้าแก้วตาค่ำนี้อยู่ที่ใด

จะเป็นตายร้ายดีไม่มีเห็น
ยะเยือกเย็นค่ำนี้นอนที่ไหน
หรือเหน็บหนาวยามดึกกลางพฤกษ์ไพร
อาจหนาวในอกทรวงไร้รวงรัง

นกขมิ้นเหลืองอ่อนร่อนถลา
ถึงผืนฟ้าอีกฟากอยากตามหวัง
ความเหนื่อยล้าโถมเทประเดประดัง
พอได้ฟังกาเหว่าเจ้ารำพัน

ถึงบางใครคนหนึ่งซึ่งไกลห่าง
ไร้หนทางได้ดูแลแม้ในฝัน
เฝ้ารออย่างทรมานอยู่นานวัน
อยู่อย่างนั้นแหนหวงในห้วงจินต์

ฟังสำเนียงจำนรรจาเจ้ากาเหว่า
ต้องอยู่อย่างเงียบเหงาเฝ้าถวิล
ดีกว่าต้องเก็บน้ำตามาดื่มกิน
เหมือนนกขมิ้นร่อนเร่พเนจร

ทนโดดเดี่ยวโหยหาชะตาลิขิต
ให้ชีวิตหมองหม่นทนเหนื่อยอ่อน
เปล่าเปลี่ยวไร้ใครมาให้อาวรณ์
ทนทอดถอนโดดเดี่ยวเพียงเดียวดาย

นกขมิ้นตอบวาจาเจ้ากาเหว่า
ความเงียบเหงาไม่ลางเลือนเหมือนสหาย
ต่างกันตรง ณ ใต้ฟ้าดาราราย
ในความหมายต่างก็เฝ้ารอคอย

จวบอรุณรุ่งทิวาอุษาสาง
บนฟ้ากว้างแสนเศร้าดูเหงาหงอย
นกขมิ้นจากลาน้ำตาปรอย
เจ้าล่องลอยบินสู่โลกแห่งโชคชะตา