13 พฤศจิกายน 2549 19:23 น.

นิทานแมลงปอ


                                  - ๑ -

อยู่กับความเงียบเหงา...............มีเพียงเงาเป็นเพื่อน
อดีตคอยย้ำเยือน......................ยากแท้เลือนลืมได้ลง

                                  - ๒ -

นั่งอยู่ริมฝั่งน้ำ..........................ภาพความจำเคยลุ่มหลง
สิ่งใดเล่ามั่นคง.........................จะยืนยงเป็นนิรันดร์

                                 - ๓ -

แมลงปอตัวน้อย.......................เจ้าเหม่อลอยคอยเฝ้าฝัน
ปีกบางจะกางพลัน....................ตะเกียกตะกายบันไดดาว

หวังสู่ความรุ่งเรือง....................ตามฝันเฟื่องในห้วงหาว
ผ่านเมืองที่แวววาว...................ด้วยแสงสีศิวิไลซ์

ปลาบปลื้มลืมประสงค์................จิตผจงจึงเผลอไผล
สูญสลายหายไป........................ที่เคยใฝ่เคยหมายปอง

เวลาได้เลยล่วง........................สิ่งหลอกลวงผลพวงของ
ใจคึกไม่ตรึกตรอง....................จึงหม่นหมองนองน้ำตา

กว่าจะรู้สึกตัว...........................ก็เกลือกลั้วมั่วตัณหา
ยิบเยินเกินเกินยา....................ปีกเจ้าล้าจนโรยแรง

                               - ๔ -

กางปีกบินอีกครั้ง.....................เพียงนึกหวังด้วยกำแหง
ทุ่มพลังจะสำแดง.....................แล้วร่างนั้นก็ระทม

ร่วงหล่นลงสู่พื้น.......................จิตกล้ำกลืนแสนขื่นขม
เจ็บกายร้าวระบม....................แสนตรอมตรมทรมาน

ปีกบางเพียงปีกเดียว...............หรือจะเกี่ยวเหนี่ยวฝันหวาน
พาร่างสู่ลำธาร.........................เป็นอาหารของฝูงปลา

                               - ๕ -

ณ ที่ริมฝั่งน้ำ...........................เห็นภาพซ้ำย้ำเตือนว่า
ตะเกียกตะกายหวังได้มา.........เป็นธรรมดาที่จาบัลย์

ยิ่งไขว่ยิ่งไกลห่าง....................ยิ่งเคว้งคว้างเหมือนดังฝัน
สูงสุดสู่สามัญ...........................ใยโศกศัลย์ให้บั่นทอน

                              - ๖ -

เหลือเพียงแค่น้ำนิ่ง.................อาวรณ์
เหลือแค่จิตร้าวรอน.................อ่อนล้า
เป็นเพียงอุธาหรณ์...................สอนสั่ง
หวังวาดหลงไขว่คว้า.................ที่แท้แค่ฝัน