20 สิงหาคม 2547 13:35 น.
ketana
จงเริ่มต้น อย่างคน ที่หาญกล้า
อย่าอ่อนล้า สิ้นแรง จงแข็งขืน
ให้เป็นดัง ต้นไม้น้อย ค่อยหยัดยืน
ผ่านวันคืน กิ่งกาง อย่างมั่นคง
หยั่งรากลึก ลงไว้ ในผืนดิน
ต่อชีวิน จิตใจ อย่าไหลหลง
เปลื่ยนความท้อ แท้ใจ ให้ทรนง
อย่าพะวง กลัวชีวิต ผิดพลาดไป
จงยอมรับ ในสิ่ง ที่พลั้งเผลอ
อาจพร่ำเพ้อ ครวญคร่ำ น้ำตาไหล
คิดเสียว่า พลาดไป ใช่เรื่องใหญ่
จงทำใจ รับมัน อย่าหวั่นเกรง
ให้อภัย เรื่องใด ที่ใจเจ็บ
ขออย่าเก็บ ใครย้ำ ทำข่มเหง
ถือเอาไว้ ไร้สุข ทุกข์ไปเอง
ให้ละเลง ปล่อยหาย ในเวลา
ชีวิตคน ใช่ยืนยาว ราวความฝัน
มันแสนสั้น ทำใจ ให้สูงค่า
อย่าไปสน คำคน ทนนินทา
หวังเพียงว่า ยืนสู้ อยู่อย่างไร
....อย่าไปสนใจ ทางข้างหน้าย่อมมีขวากหนามบ้าง
รู้คุณค่าแห่งตัวเอง รู้ความผิดพลาดของตัวเอง
แล้วแก้ไข ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่า การรู้จักให้อภัย....
10 สิงหาคม 2547 23:23 น.
ketana
ณ ชายขอบ อาณาเขต ประเทศหนึ่ง
ชายผู้ซึ่ง ตามหา ล่าสมบัติ
เดินทางทั่ว ฟ้าอมร อย่างจรจัด
บางครั้งพลัด พลาดงง เดินหลงไป
ด้วยราชา ให้หา สิ่งที่เลิศ
ของประเสริฐ ของดี ที่หาได้
และสิ่งที่ ชั่วช้า เกินกว่าร้าย
จะยกให้ ธิดา เพียงหามา
ด้วยใจภักดิ์ รักนาง อย่างท่วมท้น
อยากบันดล บันดาล ฝันได้คว้า
จึงดั้นด้น กายกำลัง หวังตามหา
เพื่อน้องยา แนบทรวง ดั่งดวงใจ
มีเจ้าชาย มากมาย ในทั่วแคว้น
ทุกดินแดน หาสิ่งเลิศ ประเสริฐไว้
ด้วยหมายมั่น คู่ครอง น้องยาใจ
แต่ก็ไม่ ปรารถนา องค์ราชันย์
วณิพก ผู้หนึ่ง จึงเข้าเฝ้า
ว่าตัวเรา มีของร้าย ในโลกันต์
ว่าตัวข้า มีของดี กว่าสวรรค์
องค์ราชันย์ ตกใจ ไหนว่ามา
วณิพก ตกใจก้ม ประนมกราบ
ด้วยข้าทราบ จากข่าว เขาลือว่า
คนผู้ใด หาของดี ที่สุดหล้า
คนผู้ใด หาของร้าย ในพสุธา
พระราชา มอบธิดา เป็นรางวัล
ข้ามีสิ่ง ดีสุด จนหยุดโลก
วิปโยค สิ่งร้าย ในกายนั้น
แล้วแลบลิ้น ให้ราชันย์ นั้นดูพลัน
ว่าสิ่งนั้น คือชิวหา ของข้าเอง
องค์ราชา พิโรธ โกรธยิ่งนัก
นี่เจ้าจัก หมิ่นข้า หากลัวเกรง
หรือไม่หวั่น โทษภัย ใกล้ตัวเอง
มิยำเกรง ล้อข้าเล่น ทำเช่นนี้
มาหบพิต โปรดครุ่นคิด สักนิดว่า
อันชิวหา คือสิ่งเลิศ ประเสริฐศรี
คือสิ่งทำ ให้ร้าย กลายเป็นดี
เอ่ยวลี ปอปั้น ยันยกยอ
เอ่ยวลี อาฆาต ที่มาดร้าย
หวังทำลาย คนดี มีแต่ท้อ
ให้วาดวาย มลายหวัง ยังไม่พอ
หรือจะขอ ให้ด่าวดิ้น ใช้ลิ้นทำ
พระราชา คร่ำครวญ หวนใจคิด
เพ่งพินิจ ถ้อยเอ่ย เฉลยคำ
เพียงแค่ใช้ ลิ้นลากไป ให้กระทำ
เกิดผลนำ ตามมา ว่าชั่วดี
สิ่งที่ดีที่สุด
หรือ สิ่งที่เลวที่สุด
ไม่ต้องไปตามหาที่ไหน
มันอยู่ในตัวเรา
เพียงแต่ เราจะใช้มัน
ให้คุณหรือให้โทษ เท่านั้นเอง
10 สิงหาคม 2547 12:35 น.
ketana
กายกำเนิด เกิดมา ในเมืองใหญ่
พ่อจากไป แม่จากจร เร่ร่อนนัก
ชีวิตนี้ มีแค่ยาย ใจรู้จัก
คอยฟูมฟัก สั่งสอน อาทรมา
พร่ำคำบอก เล่าขาน งานดนตรี
คือสิ่งที่ จะหล่อเรียง เลี้ยงชีวา
เป็นอาชีพ ของผู้เฒ่า แต่เก่ามา
เคยทำมา หากิน ในถิ่นแดน
แต่ต่างกัน วันนี้ ไร้เวที
บาทวิถี มาเล่า เป่าเสียงแคน
สื่อสำเนียง คับแค้น แตรแล่นแตร
ด้วยยากแค้น อบจน หมดหนทาง
เจ้าตัวเล็ก เด็กน้อย ร้อยเสียงหวาน
ยายขับขาน ร้องรำ พร่ำความหวัง
ให้เสียงแคน หาข้าวปลา มาประทัง
ปากท้องหวัง อิ่มไป ในวันวัน
สะพานลอย ตรงนี้ ที่แสดง
ตำวจแกล้ง เทศกิจไล่ ไปไหนกัน
ฉันมาเป่า ยายมาร้อง ก้องกังวาล
จะไล่ฉัน ไปแห่งใด ที่ไหนท่าน
เราคนไทย เหมือนกัน ฉันท่านรู้
แค่มาอยู่ ขวางทาง อย่างขอทาน
รอให้คน ค้ำจุน หนุนเจือจาน
เอื้อต่อกัน อย่างฉัน มันก็คน
...เด็กชายตัวน้อย ๆ คอยเป่าแคน
มียายแก่ๆ คอยร้องหมอลำเป็นภาษาพื้นบ้าน
ตัวผมฟังออกบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง
แต่ปะติด ปะต่อ พอจับใจความได้
เป็นเรื่องราวขอฝน จากเทวดา ยายหลายคู่นี้ ยืนร้องเล่น
อยู่บนสะพานลอยแห่งหนึ่ง ในเวลากลางคืน ผมยืนฟังอยู่นาน
ก็แค่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ กันตามประสา คนเดินดินกินข้าวแกงข้างถนน เช่นกัน...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟketana
หน้าส่วนตัว
1350
