28 ธันวาคม 2547 20:04 น.

ขอพระคุ้มครอง


มหันตภัย ในสายน้ำ
โหมกระหน่ำ ซ้ำมนุษย์
ทนทุกข์เข็ญ เป็นที่สุด
มายื้อยุด ฉุดวิญญาณ

แม่คงคา ท่านโกรธเกรี้ยว
คลื่นเป็นเกลียว สูงตระหง่าน
ซัดชายฝั่ง จนแหลกราญ
ทรมาน ชาวประชา

ขอวิงวอน เพื่อนร่วมชาติ
จิตมุ่งมาด ปรารถนา
จงช่วยกันซับน้ำตา
ด้วยศรัทธา ทั้งหัวใจ

ขออุทิศ ส่วนกุศล
จงบันดล บันดาลให้
ผู้ที่พบ ประสบภัย
พระรัตนตรัย โปรดคุ้มครอง

4294

love

comment

18 ธันวาคม 2547 12:24 น.

สมดุลย์

ketana

เอาความสุข ใส่แอก แบกขึ้นบ่า
ลากมันมา ตามทางลาด บาทวิถี
หลบหลีกเลี่ยง เกี่ยงเศร้า เหงาฤดี
อยากมุ่งมี แต่สุข ทุกข์ไม่เอา

คอยเลือกแต่ ชื่มชม โสมนัส
ที่ข้องขัด ไม่นำ ทำโง่เขลา
จะบ่ายเบี่ยง อย่างไร ไม่พ้นเรา
ต้องเก็บเศร้า ไปบ้าง สร้างสมดุลย์

มีหรือที่ ภิรมย์ สมใจนึก
ลองนั่งตรึก ตรองกัน มันว้าวุ่น
ไม่เลือกรรม หวังค้ำ นำแต่บุญ
จงคิดครุ่น มองย้อน สอนหัวใจ

เลยต้องเอา ทุกข์ใส่ ที่ไหล่ขวา
ลากมันมา กับแอก แบกให้ไหว
สู่หนทาง ชีวิต อีกยาวไกล
สุขทุกข์ใจ เก็บไว้ ไปด้วยกัน

เหมือนทรงตัว บนกระดาน ผ่านห้วยหนอง
ข้ามคูคลอง ไปได้ ดั่งใจฝัน
ประคองย่าง สร้างสมดุล ศูนย์ถ่วงกัน
ให้แม่นมั่น ค่อยวางเท้า แล้วก้าวเดิน

940

love

comment

15 ธันวาคม 2547 01:35 น.

ซบ

ketana

ห่างกันไม่ เท่าไหร่ แค่ปลายฟ้า
ผืนนภา กั้นขวาง ทางเอาไว้
ไม่เกินกว่า คิดถึง พึงข้ามไป
ฝากลมให้ พิทักษ์ รักของเรา

คำหวานชื่น แผ่วหาย กลายเป็นขม
หรือพระพรหม เสแสร้ง แกล้งให้เหงา
เพียงพระพาย โบกสะบัด ก็พัดเอา
ซึ่งความเศร้า แทนรำพึง คิดถึงเธอ

ธารน้ำตา ถาโถม โหมกระหน่ำ
หทัยช้ำ กายมันเก็บ เจ็บเสมอ
เหมือนวิงวอน อ้อนคำ พร่ำละเมอ
นั่งคอยเก้อ ทั้งทิวา และราตรี

เปิดหัวใจ เธอหน่อย ช่วยคอยรับ
เพียงสดับ ได้ไหม อย่าหน่ายหนี
ความห่วงหา อาทร ซ่อนวจี
จากฟ้านี้ ถึงสุดหล้า ว่ามีใคร

นิททรารมณ์ ขมขื่น สะอื้นหา
ในอุรา เทิ้มสั่น มันหวั่นไหว
หนาวสะท้าน ไม่หาย ทั้งกายใจ
โศกาลัย กับหมอน ก่อนหลับตา

864

love

comment

11 ธันวาคม 2547 20:01 น.

เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

ketana

เพราะดวงจิต พิสมัย ในสันโดษ
มิเคยโกรธ พรหมลิขิต ชีวิตฉัน
ข้ามเวลา ผ่านขมขื่น ทุกคืนวัน
หรือสุขสันต์ จดจำ เพียงลำพัง

ความสนุก ด้วยสลับ จับอักษร
เป็นบทกลอน เรียงถ้อย ร้อยความหวัง
คราวแห้งแล้ง หัวใจ ไร้พลัง
ช่วยรินหลั่ง พอชุ่มชื่น ฟื้นชีวา

สหายบางคน บนถนนของคนอยากเขียนด้วยกัน
เคยถามผมว่า
ทำไมไม่เขียนเรื่องที่จบลงด้วย ความสนุกสนานบ้าง
มีความสุขบ้าง ทำไม
เพราะว่าความทุกข์นั้น มากมายบรรยายไม่หมด
แต่ความสุขมันน้อยนิด จึงอยากเก็บมันไว้ข้างใน ลึก ลึก
กลัว ไม่อยากให้ใครรับรู้
กลัว จะถูกแย่งมันไป กลัวจะถูกแบ่งปัน

สะบัดปลาย ปากกา เหว่ว้าจิต
ยังคงติด ความช้ำ ร่ำเรียกหา
ผ่านร้อยแก้ว เรียงถัก อักษรา
ปรารถนา เขียนบรรยาย คลายอารมณ์

วนเวียนว่าย เวิ้งฝัน วรรณกรรม
ร้อยลำนำ บทนิยาม ความขื่นขม
จะมีบ้าง สุขเลือนลาง วางบนตรม
เหมือนคอยบ่ม ความแกร่ง แห่งหัวใจ

ยิ่งผ่านร้าย เรื่องราว ร้าวกี่หน
จะหมองหม่น อกแตก แหลกแค่ไหน
เมื่อสักวัน ทุกข์ดับ มองกลับไป
สิ่งยิ่งใหญ่ คือเรานั้น ผ่านมันมา

1761

love

comment

8 ธันวาคม 2547 23:56 น.