.. เรื่องที่ไม่มีชื่อ ..

keekie

หญิงสาวล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ 
คว้าได้แบงค์ยี่สิบติดมือมาจากซอกหนึ่งในนั้น 

เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์อีกข้าง .. 
เหรียญห้าและเหรียญสองบาทรุ่นใหม่ .. 
เศษเหรียญที่ทอนมาจากรถเมล์ที่เธอเพิ่งก้าวลงมาเมื่อสักครู่ .. 

เธอยิ้มให้กับตัวเอง .. 

แม้ไม่ต้องเปิดกระเป๋าตังค์ เธอก็รู้ดีว่า .. 
ในนั้นมีเพียงสารพัดบัตรอันจำเป็นสำหรับยืนยันสถานภาพความเป็นคนบนผืนแผ่นดิน  กับเศษกระดาษที่จดเบอร์โทรศัพท์สองสามเบอร์ .. 

แค่นั้น .. 

"สายฝน 10 บาท" เธอบอกหญิงวัยกลางคนที่นั่งขายบุหรี่ ลูกอม กระดาษทิชชู่ อยู่ริมถนน  คนขายเงยหน้ามองเธอแวบหนึ่งก่อนส่งบุหรี่สี่มวนให้เธอ 

เธอขยี้หัวบุหรี่ก่อนหยิบกลักไม้ขีดในเป้ใบเก่า 
ขีดหัวไม้ลงข้างกล่อง ประกายไฟสว่างวาบ .. 
เธอจ่อไม้ขีดบนปลายมวน .. สูดควันสั้นๆ ติดๆ กัน .. แล้วโยนก้านไม้ขีดทิ้ง 
สูดควันยาวๆ .. ก่อนพ่นควันออกทางจมูก .. 

เธอนั่งลงบนม้านั่งข้างทาง 
เด็กชายตัวน้อยมอมแมมสองคนยืนมองเธออย่างสนใจ 

ผู้หญิงสูบบุหรี่ .. 

เธอยิ้มให้เด็กชายสองคนนั้น .. 
พลันหวนคิดไปถึงเรื่องในวันวาน .. 

วันที่เธอแวะหาแม่ที่ร้านเพื่อจะบอกว่าเธอจะออกไปท่องราตรีกับเพื่อน 
แล้วเธอก็หันหลังเดินออกมาอย่างไม่สนใจว่าแม่จะพูดอะไร 
จึงไม่รู้ว่าแม่เดินตามเธอออกมาพร้อมเงินในมือ .. 

แม่ห่วงว่าเธอจะไม่มีเงิน .. 

แล้วแม่ก็ทันได้มาเห็นคนขายส่งบุหรี่ซองสีแดงให้เธอ .. 

. 

. 

เธอยิ้มกับตัวเอง .. 
เมื่อนึกถึงสีหน้าแม่ในวันนั้น .. 

แต่แม่ก็ยังคงยื่นแบงค์ห้าร้อยในมือให้เธอ ในขณะที่สายตาแม่หยุดอยู่ที่ซองบุหรี่มาร์โบโลในมือของเธอ 
โดยไม่มีเสียงเล็ดรอดออกจากริมฝีปากแม่ซักคำ 

ไม่เป็นไรมั้ง กะอีแค่บุหรี่ .. 

เธอสูดควันเข้าปอดอย่างแรง .. 
ก่อนระบายควันพร้อมลมหายใจออกมาทางจมูก 

เผื่อ .. 
ลมหายใจของเธอมันจะสั้นลงบ้าง .. 

โทรศัพท์มือถือดัง .. 

"น้องอยู่ไหน รีบกลับมาด่วนเลย .." เสียงพี่ข้างห้องที่พยายามชวนเธอเข้าร่วมปาร์ตี้สารพัดยาเมื่อคืน 
"อีแก่มันเอาเสื้อผ้าน้องโยนออกมานอกห้องหมดแล้ว .. มันบอกว่าไม่มีเงินจ่ายก็ไม่ต้องอยู่" เสียงสูงๆ นั่นฟังดูตื่นเต้น 

"ช่างมันเหอะพี่ .." 

"เฮ้ย .. ของแพงๆ ทั้งนั้น ไม่เอาแล้วหรอ?" เสียงยิ่งตื่นเต้นหนักเข้าไปอีก 

"ฮื่อ .. อยากได้ก็เอาไปเหอะ .." เธอบอกเนือยๆ ก่อนกดวางสาย 

อยากได้ก็เอาไป .. กะอีแค่เปลือกหุ้ม .. 
เธอสูดควันอีก .. 

เปลือกหุ้ม .. 

นึกถึงรถยนต์สีดำคันหรู ที่มีใบพัดสีฟ้าติดอยู่เหนือกระจังหน้ารถ .. 

ภาพนั้นปรากฎขึ้นพร้อมกับคำกระแนะกระแหนค่อนขอดที่เหมือนดังก้องอยู่ในหูเธออยู่เสมอ 

"โอ๊ย!!! ใครจะกล้าไปรับ ไอ้รถผมมันก็ทั้งเก่าทั้งแก่ ซ่อมแล้วซ่อมอีก 
จะกล้าเสนอหน้าไปรับให้เค้าอับอายว่าเค้ามีแฟนกระจอกๆ หรอ!!!" 
ความสะดวกสบายกายที่เธอมี กลายเป็นสิ่งที่ขัดความสบายใจของใครบางคน .. 

และแม้แต่ใครอีกบางคนที่คลานตามกันมา .. 

"พี่ก็พูดได้สิ มีรถขับสบาย ผมต้องโหนรถเมล์ต่องแต่งไปทำงาน เหนื่อยขนาดไหนใครรู้บ้าง เงินเดือนได้มาก็ต้องให้แม่ซะเกือบหมด" 

ถ้าเพียงแต่เธอไม่มีมัน .. .. .. .. .. .. .. .. 

ใครอีกหลายคนคงสบายใจ .. 

เธอโยนกุญแจรถคนนั้นให้น้องชาย .. 
"คอยรับส่งแม่ด้วย .. เติมน้ำมันเองแล้วกัน เรื่องผ่อนจะจัดการเอง .." 

เธอรู้ว่าแม่อายุมากแล้ว .. 
แพ้ควันรถ เหนื่อยง่าย และแม่ก็เหงาที่จะอยู่บ้านเฉยๆ 
เธอรู้ว่าแม่อยากมีรถที่เป็นของเรา .. 

และรถคันนั้นมันก็เป็นรถที่แม่อยากได้ .. 
นั่นคือเหตุผลที่เธอมีมัน .. 

เธอรู้ดีว่า .. 
ตลอดชีวิตแม่ที่ผ่านมา .. 
แม่พยายามสร้างครอบครัว .. 
รถคันแล้วคันเล่า .. บ้านหลังแล้วหลังเล่า .. 
เพื่อครอบครัวเราจะได้มีอะไรที่เรียกได้เต็มปากว่า .. เป็นของเรา .. 
ไม่ต้องยักย้ายไปอยู่บ้านญาติคนนั้นที คนนี้ที .. ไม่ต้องหอบลูกขึ้นรถเมล์กะเตงไปไหนมาไหน 

แต่ .. ดูเหมือนสามีของแม่หรือพ่อแท้ๆ ของเธอก็มักจะทำลาย "บ้านของเรา" และ "รถของเรา" เสมอ 

"ใช่ซี้ !!! ฉันไม่ได้ออกเงินซื้อบ้านซื้อรถนี้นี่ เลยกลายเป็นหมาหัวเน่า!!!" 
แล้วสามีของแม่หรือพ่อแท้ๆ ของเธอก็ปาแก้วเหล้าในมือไปโดนแจกันแก้วใบใหญ่ของแม่ .. 
ตกแตกกระจายทั้งแก้วเหล้าและแจกัน 

เธอหลับตา .. เพื่อหยุดภาพเหตุการณ์อันเคยเกิดขึ้นในวัยเด็กที่ประดังกันเข้ามาในความทรงจำ .. 

เธอพ่นควันสีเทาอย่างเชื่องช้า .. 
แล้วมองดูมันลอยอ้อยอิ่งในอากาศ .. 

หลังม่านสีเทาปรากฎภาพบ้านหลังใหญ่บนเนื้อที่กว่าไร่ครึ่ง .. 
บ้านในฝันของแม่ .. 

เธอจำแววตาของแม่ได้ .. 

แววตาของแม่เมื่อเธอพาแม่ไปเลือกบ้านหลังที่แม่อยากได้ .. 
แล้วแม่ก็ได้ .. 

. 

. 

"ผมรู้ว่าบ้านหลังนี้พี่ซื้อ ผมมันก็แค่คนอาศัย รถก็ของพี่ บ้านก็ของพี่ ใหญ่คับฟ้าเหลือเกินนี่ ผมไม่อยู่ก็ได้ อึดอัด!!!" 

วันนั้นเธอรู้ดีว่าแม่ยืนแอบอยู่หลังประตูนั่น .. 
ยืนดูพี่น้องทะเลาะกัน .. 

และเธอก็รู้ดีว่าแม่ไม่อยากให้น้องชายของเธอออกจากบ้านไปไหนอีก 
หลังจากที่เขาเคยทำมาแล้ว .. 

"อยู่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน เรื่องค่าบ้านเดี๋ยวจัดการเอง" 

ก่อนเธอก้าวออกจากบ้านพร้อมเป้ใบเก่า .. 
เธอเห็นแม่ยืนมองเธออยู่หลังประตูบานนั้น .. 

เธอยิ้มให้แม่เพื่อจะบอกแม่ว่า .. ไม่เป็นไร .. 

. 

. 

"อย่างคุณน่ะหรอ จะมาอยู่บ้านโกโรโกโสของผม บ้านผมมันรังหนู ไม่ใช่คฤหาสน์หรูอย่างของคุณนี่!!!" 

เธอยิ้มให้กับคำพูดที่ดังก้องในโสตประสาท 

คำพูดจากผู้ชายคนเดียวกันกับที่เคยตะโกนใส่หน้าเธอว่า "ผมไม่อยู่บ้านคุณ ผมไม่ใช่แมงดานี่!!!" 

. 

. 

เธอทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้น ก่อนจะหยิบมวนใหม่ขึ้นมาขยี้หัวแล้วจุดด้วยไม้ขีดกลักเดิม .. 

มวนที่สามแล้ว .. 

เธอคิดหาเหตุผลว่าเธอจะสูบบุหรี่ไปทำไมอีก .. 
ทั้งที่หลังจากวันนั้น .. 
วันที่แม่รู้ว่าเธอสูบบุหรี่ .. วันที่เธอเห็นแววตาแม่เมื่อมองบุหรี่ในมือเธอ .. 
เธอเคยไม่แตะต้องมันอีกเลยจนเกือบสองปี .. 

. 

. 

เธอยิ้มเพื่อบอกกับตัวเองว่า  .. 

เอาเถอะน่า .. 

ยังเหลือบุหรี่อีกสองมวน .. กับเงินอีกสิบเจ็ดบาท .. 

ก่อนบุหรี่จะหมดเธอคงคิดออก .. 

.

.