31 พฤษภาคม 2548 15:54 น.

.. พ่อคะ .. หนูรักพ่อ .. (จบ)

มอเตอร์ไซด์พ่อพุ่งทะยานด้วยความเร็วพอๆ กับดีกรีแอลกอฮอล์ที่มีในตัวพ่อล่ะมั้ง ..
	ฉันกอดพ่อแน่น .. คงหลับไม่ลงแม้จะง่วงเพียงใด ..

	มีวัยรุ่นขี่มอเตอร์ไซด์สองคัน .. ปาดหน้ารถพ่อ ..
	พวกเขาคงเข้าใจว่า .. เป็นนักซิ่งเหมือนกัน .. จึงทำท่าเหมือนท้าประลอง ..
	
	มอเตอร์ไซด์สองคันนั้นปาดหน้ารถพ่อ แล้วก็พุ่งไปด้วยความเร็ว ..
	พ่อบิดคันเร่งตาม .. ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น ..
	ฉันกลัวจับหัวใจ .. แต่ยังคงไม่ปริปากร้อง .. 
	จำได้ว่า .. ตอนนั้นรู้สึกว่ามีพ่ออยู่ทุกอย่างจะเรียบร้อยและปลอดภัย .. แม้พ่อจะเมาก็ตาม 

	พ่อขี่มอเตอร์ไซด์ด้วยความเร็วกลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน ..
	แม่นั่งรออยู่ด้วยความเป็นห่วง ..

	วันนั้นฉันกลับถึงบ้านปลอดภัย .. 
	คงเป็นเพราะพ่อเก่ง .. แม้จะขับรถด้วยความเร็วและความเมาสักเท่าใด ..
	พ่อ .. ยังคงพาฉันกลับถึงบ้านโดยปลอดภัย ..

	ภาพพ่อ .. ลุงโกศล .. ลุงจำรัส .. และลุงโพธิ์ .. นั่งล้อมวงดื่มเหล้า .. สูบบุหรี่ 
	สนทนากันสนุกสนาน .. แจ่มชัดในมโนภาพของฉันเสมอ ..
	เพราะมันเป็นภาพที่เห็นจนเจนตา ... 
	นึกถึงครั้งใด ... กลิ่นบุหรี่จะลอยมาแตะปลายจมูกฉันเสมอ .. 
	
	ขวดเหล้า .. ควันบุหรี่ ..


	ฉันมองลุงโพธิ์ ที่บัดนี้อายุ 65 ปีแล้ว .. ลุงโพธิ์ผ่านการบายพาร์สหัวใจเมื่อสามปีก่อน ..
	วันนี้หูข้างซ้ายของลุงโพธิ์ไม่ได้ยิน .. เนื่องจากเคยหกล้มเพราะเส้นเลือดหัวใจที่ไปเลี้ยงสมองตีบ 
	การหกล้มครั้งนั้น .. ทำให้เส้นประสาทบางส่วนเสื่อม หูจึงไม่ได้ยิน ..

	พ่อของฉัน .. เคยเข้ารับการบอลลูนเส้นเลือดหัวใจเช่นกัน .. เมื่อห้าปีก่อน ..
	และเคยหกล้มเพราะหัวใจเต้นผิดปกติ .. มีผลให้ร่างกายรับไม่ไหว ..
	ต้องเข้ารักษาตัวฉุกเฉินที่สัตหีบเมื่อต้นปีที่แล้ว ..
	ต่อมาปลายปีที่ผ่านมา .. พ่อก็ต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลด้วยอาการเดียวกันอีก ..

	ลุงโกศล .. บัดนี้นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล .. สายยางระโยงระยาง .. 
	รอฉีดสี .. เพื่อรับการรักษาเรื่องหัวใจและหลอดเลือดต่อไป ..
	ฉันยังคงมองรอยแผลเจาะที่คอลุงศล .. มันจะทรมานมากแค่ไหนหนอ ..
	โชคดีที่พ่อยังไม่ต้องถึงขั้นนี้ ..

	แน่นอน .. ลุงโพธิ์ .. พ่อ .. และลุงโกศล .. ถูกสั่งห้ามเรื่องเหล้าและบุหรี่อย่างเด็ดขาด ..
	พ่อของฉันเลิกบุหรี่มาหกปีแล้ว .. ตอนนี้ถ้าพ่อเจอเด็กรุ่นหนุ่มสูบบุหรี่ ..
	พ่อจะเล่าเสมอว่า .. เหตุใด .. วันนี้พ่อสูบบุหรี่ไม่ได้ .. 
	และวันนี้พ่อได้รับความทรมานที่เป็นผลมาจากการสูบบุหรี่อย่างไร 

	
	ฉันไหว้ลาพ่อ .. ลุงโพธิ์ .. และลุงโกศล .. เพื่อขอตัวกลับไปสะสางงาน ...
	
	.. แล้วหนูจะมาเยี่ยมลุงใหม่นะคะ ..  ฉันยิ้มเป็นกำลังใจให้ลุงศล ..

	ฉันเปิดประตูห้อง 1106  ออกมา .. พบลุงจำรัส .. ยืนอยู่ริมหน้าต่าง .. หน้าวอร์ด ..	

	.. ลุงจำรัสคะ .. หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ .. ฉันยกมือไหว้ลาลุงจำรัส ..

	.. เออ ๆ .. โชคดีหลาน .. ลุงจำรัสโบกไม้โบกมือพร้อมอวยพรให้ฉัน ...

	ฉันหันหลังเดินออกมาหน้าลิฟท์ .. ทิ้งควันบุหรี่ที่พ่นออกจากปากลุงจำรัสไว้เบื้องหลัง ...

	วันนี้ ... สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ... 
	คงทำให้ลุงจำรัสกำลังคิดว่า จะเลิกสูบบุหรี่ด้วยวิธีไหนอยู่กระมัง ..
	ลุงคงเครียด จึงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบตามความเคยชิน ..

	ควันบุหรี่ลอยอบอวลหน้าวอร์ด ..

	.. เอ่อ .. คุณคะ .. ตรงนี้ห้ามสูบบุหรี่นะคะ .. 
	เพราะควันบุหรี่ที่คนข้างๆ คุณ สูดเข้าไป จะเป็นอันตรายมากกว่าที่คุณสูบเองอีกนะคะ 
	.. ดับซะเถอะค่ะ .. เพื่อตัวคุณเอง .. และคนใกล้ตัวที่คุณรัก ... ก่อนจะสายเกินไป ..

	เสียงพยาบาลมาเตือนลุงจำรัสให้ดับบุหรี่ .. แว่วเข้าหูฉันก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลง ...

948

love

comment

31 พฤษภาคม 2548 14:10 น.

.. พ่อคะ .. หนูรักพ่อ ..

keekie

"ชั้น 11 ค่ะ .. ขอบคุณค่ะ"  ฉันบอกพนักงานกดลิฟท์

	วันนี้ฉันมาเยี่ยมลุงโกศล  ที่ถูกหามขึ้นเครื่องบินมาจากเกาะสมุยตั้งแต่เมื่อคืนวาน
	เพื่อมารักษาตัวในโรงพยาบาลหรูย่านซอยศูนย์วิจัย ...

	ลุงโกศลหมดสติเกือบล้มศีรษะฟาดพื้น .. พี่ปิยะต้องรีบพาส่งโรงพยาบาลบนเกาะ ..
	แต่คุณหมอให้ความเห็นว่า ..เครื่องมือไม่พร้อม ..ควรเข้ามาให้แพทย์เฉพาะทางรักษาดีกว่า
	
	"ชั้น 11 แล้วค่ะคุณ.." พนักงานกดลิฟท์บอกฉัน 

	.. หอพักผู้ป่วยหลอดเลือดสมอง .. 
	
	ป้ายหน้าวอร์ดบอกชัดว่า ..ฉันมาถูกชั้นแล้ว ..

	ฉันผลักประตูห้อง  1106  เข้าไป 
		
	"สวัสดีค่ะ ป้าผัน .. ลุงจำรัส .. ลุงโพธิ์.."  

	"ไหว้พระเถอะหลานสาว.." บรรดาลุงและป้าของฉันรับไหว้ด้วยประโยคเดียวกันเป๊ะ ..

	"พ่อมานานแล้วหรือคะ.."  ฉันหันไปถามพ่อเป็นคนสุดท้าย ..

	"สักพักแล้วลูก.."   พ่อตอบ 
	วันนี้สีหน้าพ่อไม่ค่อยสู้ดีนัก อาจเป็นเพราะอาทิตย์ที่ผ่านมานี่งานมากมายเหลือเกิน

	"สวัสดีค่ะ ลุงศล .. เป็นยังไงบ้างคะ..แต่หนูว่าลุงหน้าตาสดใส ไม่เหมือนคนป่วยเลย" 
	ฉันยกมือไหว้ลุงโกศลพร้อมถามไถ่อาการ .. ปนให้กำลังใจเล็กๆ 

	.. ฉันมองสายออกซิเจนที่เสียบไว้ปลายจมูกลุงศล .. ผ้าก๊อตปิดที่ลำคอ .. 
	คงจะเจาะคอเพื่ออะไรสักอย่าง .. ฉันยังไม่ทราบแน่ชัด .. ไว้ถามพ่อแล้วกัน
	เสาข้างเตียง มีถุงยาสี่ถุง .. กับถุงน้ำเกลืออีกหนึ่งถุง .. แขวนไว้ ... 
	มีสายระโยงระยาง .. ปลายสายมารวมกันอยู่ที่ข้อมือซ้ายของลุงศล .. 

	"ก็ดีขึ้นแล้วล่ะหลาน .. "  
	ลุงโกศลบอกด้วยเสียงอู้อี้ แทบจับใจความไม่ได้ อาจเป็นเพราะ .. แผลที่เจาะคอ .. 

	"หมอบอกว่า อาจมีเส้นเลือดที่ไปเลี้ยงสมองตีบ .. ต้องฉีดสีดูว่าเป็นเส้นไหนบ้าง
	หากมากนักก็คงต้องผ่าตัด แล้วก็ต้องเจาะคอเพราะหายใจไม่ได้น่ะหลานเอ๊ย"    
	ป้าผันเมียลุงโกศลบอกอาการ	

	"เฮ่อ .. "   เสียงพ่อฉันถอนหายใจ 

	"สมัยเราหนุ่มๆ ..วันทั้งวันนั่งทำงาน .. พอตกเย็นงานเลิก ก็เฮละโลกันไปกินเหล้า ..
	..ไปเที่ยว .. ไม่ต้องนอนยังได้ ..กลับถึงบ้านเช้า อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงานต่อ ..
	แล้วดูพวกเราวันนี้ซิ.."    พ่อฉันระลึกถึงอดีต 


	ลุงโกศล ..ลุงโพธิ์ ..และลุงจำรัส  .. นิ่ง ... คงคิดตามคำพูดของพ่อฉัน ...

2800

love

comment

27 พฤษภาคม 2548 12:31 น.

.. Life is so funny!!! ..

keekie

To ... My  dear  BUDDY!!!

	How  come?  That  i'm  now  thinking  you  are  my  buddy.
	ดูราวกับว่าเวลา 1 ปี 8 เดือนที่อยู่ด้วยกัน .. (แทบตลอดเวลา .. ยิ่งกว่าแฟนอีกว่ะ) 
	มันช่างเป็นเวลาที่ดูเหมือน 10 ปี หรือนานกว่านั้น  มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์นะ
	ที่เวลาเพียงแค่นั้น สามารถทำให้คนสองคน มีอิทธิพลต่อกันได้ขนาดนั้น  
	แม้แต่คนที่เรารู้จักหรืออยู่กับเค้าตั้งแต่เกิด  เช่น พี่ - น้อง ก็ยังไม่มีสายสัมพันธ์พิเศษนี้ 
	(แต่มีความสัมพันธ์เพราะสายเลือด) .. 

	บางทีหรือหลายทีเหมือนกัน ที่เราคุยกันไม่รู้เรื่อง ... ไม่ได้คุยกัน .. แต่จิตสัมผัสกันได้ ..

	ตอนนี้สิ่งที่อยากเห็น .. อยากรู้ .. อยากให้เกิดคือ .. ในวันที่พี่ตาย .. 
	(ซึ่งอาจจะเป็นคืนนี้ .. พรุ่งนี้ .. หรืออาจจะอีกสี่สิบปีข้างหน้า) 
	.. you  จะยังอยู่ข้างๆ พี่มั๊ย?  .. 
	.. สายสัมพันธ์ของเราจะยาวนานแค่ไหน?  .. 
	
	แต่อนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น เพราะฉะนั้น  
	...  JUST  LET  IT  BE ...
	เพราะได้เท่าที่ผ่านมาก็ถือว่าโชคดีแล้ว .. 

	.. เท่าที่จำได้หรือรู้สึกได้ ..
	... เราไม่เคยเอาเปรียบกัน ...
	... ทุกครั้งที่ทำได้ และมีโอกาส .. เราจะเสียสละให้กันเสมอ ...
	(แม้ว่าบางครั้งต่างฝ่ายต่างมองไม่เห็นชัดเจน)
	... เราทำงานหนักไม่น้อยไปกว่ากัน ... (เพียงแต่คนละด้านเท่านั้น) ... 
	... คุยกันทุกเรื่อง โดยมีความไว้ใจ ไม่มีความแคลงใจ หรือต้องระวังอะไร ...
	... ที่สำคัญที่สุด ตอนนี้ มีเขาเหมือนกัน  ( .. โง่ .. พอกัน 5555) 

	Life  is  so  funny!!! 
	อะไรที่เห็นอยู่กับตา .. (จ้องอยู่ตั้งนาน) .. 
	มันไม่ใช่สิ่งที่เป็นจริงๆ ... ภาพลวงตาหรือป่าววะ????

897

love

comment

18 พฤษภาคม 2548 01:08 น.

.. สาบ ..

keekie

นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณไสย .. หรือมนต์ดำ .. อะไรหรอก ..
ไม่ได้เผาพริกเผาเกลือสาปแช่งใคร .. ไม่ต้องสะดุ้ง ...

แต่เป็นเรื่องของแมลงสาบ (cockroaches) ตะหากล่ะ ..

ไม่เคยคิดเหมือนกัน .. ว่าจะต้องมานั่งเขียนถึงเจ้าสัตว์ชนิดนี้ ..

ถ้าไม่กลัวฟอร์มตก .. เสียสโลแกน .. กีกี้ - ลูกผู้หญิงใจป้ำ .. ล่ะก็ ...
ฉันไม่มีทางเขียนถึงมันเป็นอันขาด ..

ถ้ามีใครถามฉันว่า .. ฉันรักสัตว์ชนิดใดเป็นพิเศษ .. ฉันคงตอบไม่ได้ ..
เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยรักตัวอะไรมากเกินไปกว่าตัวเอง ..

แต่ถ้ามีใครถามฉันว่า .. ฉันขยะแขยงสัตว์ชนิดใด ล่ะก็..
ฉันตอบได้แบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยว่า .. ก็เจ้าแมลงสาบไงล่ะ

อย่างที่เคยเล่าให้ฟัง .. ฉันโตมาในบ้านชั้นเดียวขนาดสี่สิบสองตารางวา
ที่มีคนอาศัยอยู่ในบ้านทั้งหมดสิบหกคน ..กับหมา ไก่ นก ปลาอีกสารพัดชนิด ..

บ้านจึงค่อนข้างรก .. และมีของเยอะแยะไปหมด ..
เป็นที่ชื่นชอบของเจ้าแมลงสาบเป็นอย่างยิ่ง ..

ฉันได้เห็นเจ้าแมลงพวกนี้ อาศัยอยู่เกือบทุกซอกทุกมุมในบ้าน
มีทั้งชนิดที่เค้าว่ากันว่า ..เป็นพันธุ์อเมริกัน ..
ก็เจ้าตัวสีน้ำตาล ..ตัวใหญ่ .. บินเก่งๆ นั่นไง ..
เจ้าพันธุ์นี้มันขยันออกไข่นัก ..ฉันเคยไปค้นเจอไข่มันตามซอกตามมุม ..
ออกไข่ครั้งนึงหลายสิบฟองเชียว ..หยึยยย ...

กับอีกพันธุ์ ..เค้าว่ากันอีกเหมือนกันว่า มันคือแมลงสาบพันธุ์เยอรมัน ..
เจ้าพันธุ์นี้ ตัวมันจะแข็งออกลายๆ ที่สำคัญตัวมันเหม็นชะมัด ..
แล้วมันก็ชอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าเสียด้วย ..

แค่เริ่มบรรยายถึงมัน ก็ชักจะแย่เสียแล้ว .. ต้องก้มมองพื้นที่ปลายเท้าเสียหลายรอบ

ตอนแรก ฉันก็ไม่ได้กลัวมันนักหนาหรอก .. ยังคงจับมันเล่นได้ตามประสาเด็กซนทั่วไป

จนวันหนึ่ง ..วันนั้นฉันเป็นไข้ตัวร้อนจัด ..นอนอยู่ในห้องนอน ..
แม่ห่มผ้าให้ฉัน .. ปิดตั้งแต่คอลงไปจนถึงปลายเท้า ..

ตอนนั้น .. จำได้ว่าฉันสลึมสลือเพราะพิษไข้ ..
ประเดี๋ยวร้อนประเดี๋ยวหนาว .. พอห่มผ้าก็ร้อน จนเหงื่อโทรม ..

ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรยุกยิกอยู่ที่คอ .. เข้าใจว่าคงเป็นเหงื่อไหล .. จึงเอามือไปปาด ..
เอ .. อะไรหว่า? .. แข็งๆ .. ไม่ใช่เหงื่อนี่ ..

ฉันหยิบมัน แล้วก็เอามาไว้ตรงหน้า .. ลืมตาดู ..

เท่านั้น .. ฉันร้องลั่นบ้าน .. แทบจะหายไข้ ..
ยังไม่ทันรู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นตัวอะไร .. เห็นแต่ขายุบยั่บกับช่วงท้องอันน่าขยะแขยงของมัน

เฮ่อ .. เขียนมาถึงนี่ .. แค่จินตนาการภาพที่ได้เห็นในวันนั้น ..
ก็พะอืดพะอมเสียแล้ว .. อยากจะกรี๊ดอีกสักรอบ ..

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา .. ฉันกับเจ้าแมลงสาบก็ไม่อาจอยู่ร่วมชายคาเดียวกันได้อีก ..
ฉันแทบจะพกกระป๋องไบก้อนติดตัว .. หากพบมันที่ไหน .. อย่าหวังว่าจะรอด ..
คิดแล้วก็บาปเหมือนกันแฮะ ..

ยัง .. ยังไม่หมด ..

มีอยู่อีกครั้งหนึ่ง ชั่วโมงวิทยาศาสตร์ อาจารย์สั่งว่า .. ให้นักเรียนทุกคนจับแมลงสาบใส่ถุงมาด้วย ..
อาจารย์จะให้ทำการทดลอง ..

ฉันแทบจะบ้า .. แมลงมีเป็นร้อยชนิด .. ทำไมต้องเป็นแมลงสาบด้วย ..

ให้ฉันจับแมลงสาบหรอ .. ฝันไปเหอะ ..
แล้วจะให้เจ้าตัวเหม็นนั่นมันมานอนเล่นอยู่ในกระเป๋านักเรียนฉันหรอ .. เมินซะเหอะ ..

ฉันยอมโดนหักคะแนนดีกว่า ..

วันนั้น .. จำได้ .. เพื่อนๆ ตื่นเต้น เอาแมลงสาบที่จับมา ..อวดกันใหญ่ ..
ประกวดกันว่า แมลงสาบของใครจะตัวใหญ่กว่ากัน ..
มีรูปร่างที่สวยสดงดงามสมชาติตระกูลมากกว่ากัน ..

ฉันไม่พูดไม่จา .. ไม่สุงสิงกับใครอย่างไม่มีเหตุผล
จาก ..เจ้ากี้.. ที่ทักทายเฮฮากะเพื่อนๆ ไปทั่ว ..

เจ้ากี้วันนี้ .. ปลีกวิเวก ..

เพื่อนๆ ถือถุงแมลงสาบเดินเข้ามาหาฉัน ..

"เฮ้ย ..กี้ .. ดูให้หน่อย .. ตัวของเราหรือของ ไอ้บี้สวยกว่ากัน.."

เจ้าโจยื่นถุงแมลงสาบของมันและของเจ้าบี้มาแทบจะทิ่มตาฉัน ..

ฉันลุกหนี .. อยากจะร้องกรี๊ด .. แต่ต้องอดทนไว้ ..
รู้ไปถึงไหน .. อายไปถึงนั่น .. สาวห้าวอย่างกีกี้กลัวกระทั่งแมลงสาบ ..

"เฮ้ย ..ดูให้หน่อย ..แค่นี้ทำให้เพื่อนไม่ได้?" เจ้าโจยังเดินตามมาอีก ..

ฉันสั่นหัว ...หุบปากสนิท .. ไม่กล้าอ้าปาก .. กลัวเสียงกรี๊ดจะหลุดออกมาด้วย ..

เจ้าโจเดินถือถุงแมลงสาบ ..ย่างสามขุมเข้ามาหาฉัน ..

ตาฉันมองเจ้าตัวน่าเกลียดนั่นไม่กระพริบ ..

มันใกล้เข้ามา .. ใกล้เข้ามา ...

โอ๊ยยยยยยย ... ไม่ไหวแล้ว .. เผ่นดีกว่า!!! ..

"อ้าว..จะไปไหน?.." เจ้าโจตะโกนถาม ..

"เฮ้ย..หรือกี้มันกลัวแมลงสาบ?" เจ้าบี้ออกความเห็น ..

เสร็จมัน .. มันรู้จุดอ่อนฉันเสียแล้ว ..

เท่านั้น .. ทั้งเจ้าโจและเจ้าบี้ถือถุงแมลงสาบวิ่งไล่ตามฉันอย่างสนุกสนาน
และฉันวิ่งหนีมันสุดความสามารถ ..
ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเหมือนกันว่าฉันจะวิ่งได้เร็วขนาดนั้น ..

กว่าจะได้เข้าชั่วโมงวิทยาศาสตร์ก็ตกบ่าย ..
อาจารย์เตรียมกิ่งพู่ระหงมาทดลองให้พวกเราดูว่า ..
ในกิ่งพู่ระหงมีสารระเหยที่เป็นพิษกับแมลงสาบ
เวลาแมลงสาบได้กลิ่น ..มันจะคลื่นเหียนวิงเวียน .. เดินโซซัดโซเซ ..

โอย .. งั้นฉันคงแพ้สารระเหยในตัวมันสินะ แค่นึกถึงมันฉันก็คลื่นเหียนวิงเวียน พะอืดพะอม ..

ยังไม่หมด .. มีเรื่องระหว่างฉันกับเจ้าแมลงสาบมากมาย ..

ครั้งหนึ่งฉันทุ่มจานทั้งกองที่อยู่ในมือทิ้ง .. ในงานทำบุญบ้านญาติ ..
เพราะเจ้าแมลงสาบมันดันบินมาจากไหนไม่รู้ .. บินตรงมาหาฉัน ..
ฉันลืมตัว ..ทุ่มจานทั้งกองที่อยู่ในอ้อมแขนใส่มัน .. เพล้งงงงงงงง !!!
คนทั้งงานหันมามองฉันเป็นตาเดียว .. อายชะมัด ..

พอแค่นี้ก่อนดีกว่า...

สุภาษิตว่าไว้ว่า .. เข้าป่าอย่าถามถึงเสือ ลงเรืออย่าถามถึงจระเข้ ..

ขอเล่าถึงเจ้านั่นไว้เท่านี้ก่อนแล้วกัน .. ด้วยเกรงว่าจะเป็นการถามถึงมัน ..
เชื่อโบราณ ไม่บานบุรีแน่นอน .. สงสัยคงต้องไปอาเจียนก่อนนอนซักรอบ ..

สุดท้ายนี้ .. ขอฝากข่าวจาก กีกี้ - ลูกผู้หญิงใจป้ำ ...
ถึง .. คุณตุ๊กแก - ลูกผู้ชายจริง กระทิงแดง ...
ว่า ..ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ... และจะรอดูว่า คุณตุ๊กแกจะยังคงสโลแกน ..
ลูกผู้ชาย .. ฆ่าไม่ได้ หยามได้ .. เอ๊ย .. ฆ่าได้ หยามไม่ได้ ..
จริงหรือป่าว? หรือว่า ..ราคาคุย .. 555 ..

ฝันดี .. ราตรีสวัสดิ์ .. จะฝันถึงแมลงสาบหรือป่าวหว่า? ..

957

love

comment

9 พฤษภาคม 2548 23:18 น.

..จดหมา..ถึงพี่ภูตะวัน..(จบ)

keekie

สวัสดีค่ะ พี่ภู ...

กี้พักยกจนหายคอแห้งแล้ว .. เลยมาโม้ต่อ ..

เอ.. คราวที่แล้วกี้เล่าถึง .. คุณญาติผู้พี่เธอพานายเหมียวมาใช่ไหมคะ?

ช่ายสิ ... กี้จำได้นี่ ...

แล้วเธอก็พานายเหมียวเข้าบ้าน ...

กี้เคยนั่งคิดเหมือนกันค่ะว่า..ทำไมต้องเป็นนายเหมียว ..
แล้วก็ได้คำตอบว่า ...สงกะสัยนายเหมียวคงหูเบา ..
ได้ยินประกาศิตว่า ...อะฮั้นรักหมาฮ่ะ ...
เลยหลงคารม...ยินยอมตามคุณเธอกลับมาเป็นสัตว์เลี้ยงอยู่ที่บ้านก็เป็นได้

ตอนแรกกี้ก็ไม่ค่อยได้สนใจนายเหมียวหรอกค่ะ ..
เพราะกำลังสนุกสนานกับนายต้นหอมกับนางสาวผักชี

อีกอย่าง นายเหมียวก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ...
เพราะเป็นของเล่นใหม่ ... เลยได้รับความสนใจอย่างท่วมท้นจากคุณเธอ

แต่แล้วเหตุการณ์ก็เข้าอีหรอบเดิมอีกค่ะ ...

สองอาทิตย์ถัดมา .. นายเหมียวก็มายืนทำตาละห้อย
มองกี้ กะนายต้นหอม กะนางสาวผักชี วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน

สุดท้าย ...ก็เหมือนเคย ...

มีหมาสามตัววิ่งตามจักรยานกี้ ... เห่ากันลั่น ...

ก็มันจะให้กี้อุ้มมันขึ้นจักรยานสิคะ ...

เรื่องอะไร ...เจ็บตัวคราวที่แล้วยังไม่หายดีเลย ...ฝันไปเหอะ...

แล้วคราวนี้ตั้งสามตัว.. กี้จะเอามือที่ไหนไปอุ้มมันล่ะคะ ..

ที่พี่ภูทายไว้ว่า ..กี้จะใช้มือที่สามอุ้มน่ะ ...
ไม่มีหรอกค่ะ ... คนน่ะมีสองมือเท่านั้น

อุ้มหมาสองมือ...ก็แย่แล้ว ...
แล้วมันก็ไม่มีสุภาษิตว่า ..จับปลาสามมือ ..หรือ..สองมือจับปลาสามตัวซักกะหน่อย

ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า ..กี้ต้องดูแลเจ้าหมาสามตัวนี่ทุกวัน..

ตั้งแต่หาข้าวให้มันกิน (กี้ยังไม่ค่อยอยากจะกินเลยข้าว ..ต้องมานั่งหาให้มันกินอีก)
..เก็บอุนจิมัน..(เหม็นชะมัด..ไม่ทำก็ไม่ได้..ก็เป็นคนหาให้มันกินเองนี่)
..พามันไปเล่น (อื้ม...อันนี้ค่อยยังชั่วหน่อย)

เอ..กี้ชักสงสัย ...กี้รักพวกมันหรือป่าวหนอ?

ต่อมาอีกไม่นาน ...

คุณญาติผู้พี่เธอก็ประกาศอีกว่า ...อะฮั้นรักหมาฮ่ะ...

กี้รีบโบกมือห้ามคุณเธอ ...เป็นปางห้ามสมุทร...

แล้วยิงคำถามไปว่า ...พี่คิดว่ากี้รักหมาไหม?

เธอตอบอย่างมั่นใจว่า ..ก็คงรัก ..แต่น้อยกว่าที่พี่รักแน่นอน...

กี้เลยบอกเธอไปว่า ..กี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองรักหมา ..หรือรักตัวอะไร..

กี้รู้แต่ว่า ..กี้ทนไม่ได้ที่เห็นมันหิว..เห็นมันเหงา..เห็นมันเศร้า...
ยามที่มันไม่ได้รับการเอาใจใส่จากคนที่มันรัก และ ประกาศลั่นๆ ว่ารักมัน ..

คุณเธอเงียบ ...

แล้วก็เดินสะบัดจากไป ...

กี้ตะโกนไล่หลังไปว่า ......ถ้ารักมันแล้วมันเป็นทุกข์..อย่ารักดีกว่า..

แล้วมันก็เท่านั้น ...

เพราะสองวันต่อมา ..ก็มี นายโจ ..

อีกสามอาทิตย์ต่อมา ..ก็มีนางสาวจูดี้ ..

อีกสองอาทิตย์ต่อจากนั้น...ก็มี ...???
เอ..ชื่อรัยน้า ..จำไม่ได้ ..จริงๆ นะ.. กี้จำไม่ได้จริงๆ ..

แต่ที่จำได้ก็คือมีหมาหนึ่งโขลง เอ๊ย หนึ่งคอก ..
เอ..หรือเค้าเรียกว่า หนึ่งฝูงล่ะมั้ง ..

จำไม่ได้ว่ากี่ตัว ..แต่คงไม่เกินสิบตัวหรอกค่ะ ..ไม่มากขนาดนั้น ..

ในที่สุดก็มีหมาหนึ่งฝูง วิ่งตาม BMX คันเก่งของกี้ ..
เห่าไล่หลังกันระงม ...

เมื่อหมาลาบราดอร์รุ่นแรกๆ อย่าง นายต้นหอม กะนางสาวจูดี้มันเติบใหญ่ ..เข้าสู่วัยหนุ่มสาว ..
แล้วมันก็วิ่งไล่กวดจักรยานกี้ .. พี่ภูคิดดูสิคะ ..กี้ปั่นหนีพวกมันซะน่องโต

ถ้ากี้เอาดีทางนักกีฬาปั่นจักรยานท่าจะดี ..คงทำลายสถิติโอลิมปิกได้แน่ ..

แล้วกี้ก็อยู่บ้านนั้นต่ออีกไม่นาน ..
ก็มีอันต้องย้ายออกมาจากสวนสัตว์ดุสิตจ้ะ.. เอ๊ย ..บ้านหลังนั้น ..

จำได้ว่าตอนออกมา ..เจ้าเพื่อนเล่นทั้งฝูง เข้ามาคลอเคลีย ..
มันคงรู้ว่า กี้จะไป ..และมันก็คงกังวลว่าจะไม่ได้กินข้าว ..
แล้วก็ไม่มีใครขี่จักรยานให้พวกมันวิ่งไล่กวดกันอีก ...
ที่สำคัญมันคงโดนตีแน่เพราะเที่ยวไปอึไว้หน้าบ้านคนอื่นเขา

กี้เองก็เศร้าค่ะ ..ร้องไห้เหมือนกัน ..
กี้ไม่ได้รักมันหรอก ..แค่ใจหายเท่านั้น ..เคยเล่นกันมาซะนัก..

หลังจากที่กี้ย้ายออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว ...

กี้ได้มีโอกาสกลับไปทุกปี ..ในช่วงวันตรุษจีน ..

แล้วก็ได้ทราบว่า ..นายต้นหอม ..ซนมาก ..วิ่งไปให้รถชน ..
มันช้ำใน ..จากไปอย่างบอบช้ำ ..

นางสาวผักชี ..แอบไปกิ๊กกะหนุ่มข้างบ้านจนมีน้อง ..
แต่มันตายเพราะลูกมันไม่ยอมออกมาดูโลก ..
นางสาวผักชี ..ถูกฝังไว้ใต้โคนต้นมะขามเทศ..
ณ จุดที่ เรา เคยจักรยานตกท่อด้วยกัน ..

ส่วนนายเหมียว ..ก็ยังคงมีชีวิตอยู่ ..หายซ่าไปแยะ ..เพราะแก่แล้ว

และอื่นๆ อีกมากมาย ....

เมื่อตรุษจีนที่ผ่านมา ...กี้มีโอกาสได้กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีก

พบหมา อัลเซเชี่ยน ตัวเบ้อเริ่ม ..น้ำลายเต็มปาก..

กับหมาตัวเล็กๆ อีกสี่ห้าตัว ...

คุณเธอยังคงเอามันมาเลี้ยง ...
แต่คนดูแล หาข้าวให้มันกินคือ ป้าของกี้เอง ..แม่ของคุณเธอนั่นแหละ

...เธอยังคงรักหมา ...

น่าแปลก ..ความรักของเธอมันเป็นยังไง? กี้นึกไม่ออก ..

เธอรัก.. แต่ก็ปล่อยให้มันเหงา ..ปล่อยให้มันเศร้า ..

กี้ไม่รัก..แต่ไม่อยากเห็นมันเหงา..มันเศร้า..

พี่ภูอธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหม?

สงสัยกี้จะเขียนได้แต่เรื่องรักของหมาๆ เท่านั้นล่ะมั้ง
เพราะเป็นรักที่ใสซื่อ และ สวยงาม ..