2 กุมภาพันธ์ 2548 18:08 น.
keekie
แม่คะ....
วันนี้หนูเหนื่อยจังค่ะแม่ ... มีเรื่องให้คิด ... และตัดสินใจมากมาย ...
ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เกินความสามารถหนูทั้งนั้น ...
หนูรู้ค่ะ...ว่าคนเราต้องพัฒนาตนเอง...
ทำในสิ่งที่ยากขึ้นไป เรื่อยๆ .... นั่นหมายถึง...เราเก่งขึ้น...
มีประสบการณ์มากขึ้น...มีวุฒิภาวะมากขึ้น...
หนูก็ไม่อยากแก่แต่อายุหรอกค่ะแม่..
แต่...........................
เอ...ทำไมต้องมี ... แต่ ... ด้วย...
หนูรู้ทุกอย่าง ... เข้าใจทุกอย่าง...แล้วทำไมยังมีเงื่อนไขอีก...
เฮ่อออออ !!! หนูก็ยังเหนื่อยอยู่ดีค่ะ...
หนูเหนื่อยกับ ... คน ...
อันที่จริง หนูก็เป็น คน นะคะแม่ ... อยู่กับ คน ...
ทำงานกับ คน ... พบกับ คน ... ทุกวัน... น่าจะชินได้แล้ว...
แต่หนูก็เบื่อค่ะ... ยิ่งในโลกของการทำธุรกิจด้วยแล้ว...
มีแต่คนทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง...
เอ...หนูก็กำลังทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองอยู่นี่นะ...!!!
วันนี้หนูนั่งนึกถึงคำของแม่อีกแล้ว...
เรื่อง ผู้วิเศษ น่ะค่ะ...
แม่จำได้ไหมคะ...หนูเคยบอกแม่ว่า ... หนูอยากเป็น ผู้วิเศษ จัง...
หนูจะได้เนรมิตตุ๊กตาสวยๆ ... เค้กช็อกโกแลตชิ้นโตๆ ...
เสื้อผ้าสวยๆ ไว้ใส่ไปเที่ยว...
อ้อ...แล้วก็ไอศครีมด้วย...หนูจะได้กินไอศครีมทุกวัน...
แต่แม่บอกหนูว่า...
" ผู้วิเศษ น่ะ ... ไม่เคยเนรมิตอะไรให้ตัวเองได้เลย...
เพราะต้องคอยเนรมิตให้ผู้อื่น...ต้องคอยช่วยเหลือผู้อื่น...
หน้าที่ของผู้วิเศษ น่ะ ยิ่งใหญ่มากนะลูก ... ลูกจะรับหน้าที่นั้นไหวหรือ..."
ตอนนั้นหนูได้แต่สงสัย...ในเมื่ออำนาจวิเศษอยู่ในมือเรา...
ทำไม...เราจะเนรมิตสิ่งที่ต้องการให้ตัวเองไม่ได้...
แต่วันนี้หนูพอจะเข้าใจ ... แม่จะบอกหนูว่า ...
ถ้า ผู้วิเศษ ทำอะไรเพื่อตัวเอง ... เขาก็คงไม่ใช่ ผู้วิเศษ ใช่ไหมคะ
เขาก็คงไม่มีคุณสมบัติพิเศษใดๆ ที่สมควรจะได้รับอำนาจวิเศษ...
เขาก็คงไม่ต่างจาก ... คน ... เหมือนเราๆ ใช่ไหมคะแม่...
เฮ่ออออ!!! ... (วันนี้ หนูถอนหายใจบ่อยจัง...)
หนูเข้าใจแล้วค่ะแม่...
ใครเขาจะเป็นอย่างไร ... ก็เป็นไป ... มันอยู่ที่ตัวเราใช่ไหมคะ ...
วันนี้ หนูไม่อยากเป็น ผู้วิเศษ แล้วล่ะค่ะแม่... หนูขอเป็น คน นี่แหละ...
หนูคงไม่สามารถ เนรมิตอะไรให้ใครได้ ... แม้แต่ตัวเอง ...
เอาแค่ ...
คนอย่างหนู ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร...
ไม่ทำให้ใครต้องเจ็บช้ำน้ำใจ... ก็พอแล้ว...ใช่ไหมคะแม่...
แหม... คิดได้แบบนี้ หนูหายเหนื่อยแล้วค่ะ...
คำสอนของแม่ ทำให้หนูหายเหนื่อยได้เสมอ...
เอ...ยังมีคำสอนวิเศษ อะไรอีกน้าาาา....
ที่แม่เคยสอนหนูไว้....
30 มกราคม 2548 12:26 น.
keekie
จำได้ว่า..จักรพรรดิองค์หนึ่งของจีน..(อย่าให้เอ่ยพระนามเลย..กลัวถูก)
สร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันข้าศึกรุกราน...
ฟังดูแล้ว ... ท่านน่าจะทำเพื่อประชาชนชาวจีน..ภายใต้การปกครอง...
ท่านได้สั่งการให้สร้างกำแพงเมืองจีน...ยาวมาก...
จน ณ วันนี้ ...
ก็ยังมิมี กำแพงใดใด ที่มีชื่อเสียง จนบดบังรัศมีของกำแพงเมืองจีนได้..
และพระองค์ผู้สร้าง..ก็มีชื่อเสียงติดอยู่ในประวัติศาสตร์ยาวนาน..
(แต่..เอ..ทำไมเราจำไม่ได้หว่า???)
แต่...ภายใต้กำแพงเมืองจีนนั้นเล่า....
มี ... ซากศพ ... จำนวนมากมายเท่าไหร่...
เบื้องหลัง...ความยิ่งใหญ่...
ภายใน...ความภาคภูมิใจ...
ลึกลึก..ของการถูกยกย่อง...
มี ... ชีวิต ... กี่ชีวิต...ที่ต้องสังเวย...เพื่อรับใช้ ความภาคภูมิใจ...
คนหนึ่งคน...ใช้ความภาคภูมิใจในตัวเอง..
สร้างกำลังใจในการดำเนินชีวิต...
คนหนึ่งคน...ใช้ประสบการณ์ที่ผ่านมา ...
ทั้งเจ็บและช้ำ...
ดีใจ..เสียใจ..
น้ำตา...
เพื่อสร้างกำลังใจ...ในการดำเนินชีวิตต่อใปในวันข้างหน้า...
นั่น...เป็นสิ่งที่ดี...
แต่...เบื้องหลังประสบการณ์ที่ผ่านมา...
มี ... ซากศพ ... อยู่จำนวนเท่าใด???
และประสบการณ์ที่จะเกิดขึ้นใหม่ต่อไป...จะต้องใช้... ซากศพ...อีกจำนวนเท่าใด
หากเริ่มต้นใหม่...ในวันนี้...
ฉัน...สัญญากับตัวเองว่า...
จะนำประสบการณ์ที่ผ่านมาเป็นบทเรียน...
และประสบการณ์ที่จะสร้างใหม่ของฉัน...
ต้องไม่มี...ซากศพ...ของใคร...
เป็นบันได..เพื่อไต่ขึ้นสู่ความภาคภูมิใจ...
29 มกราคม 2548 16:37 น.
keekie
...เข้มแข็ง...
ใครๆ มักบอกเสมอ..ว่า..
ฉันเป็นผู้หญิง...เข้มแข็ง...
...ขอบคุณ...
ฉันรู้...มันเป็นข้อดีของฉัน...
ในทุกครั้งที่ฉันล้มลง...
ฉันต้องลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองเสมอ...
บางครั้งมีคนช่วยปลอบ...
...จับจูงมือ...
...ประคับประคอง...ให้ฉันลุกขึ้นยืนเพื่อเริ่มต้นการต่อสู้ครั้งใหม่...
บางครั้ง...ไม่มี...
ฉันต้องลุกขึ้นด้วยตัวเอง..
สร้างกำลังด้วยตัวเอง..
ประคับประคองตัวเอง..
พร้อมๆ กับ จับจูงมือ..คนล้ม..ที่อยู่ข้างๆ..
ฉันไม่มีแรงพอหรอก...ที่จะช่วยเหลือใคร..
แต่คุณรู้ไหม..
ทำไม..ฉันจึงทุ่มเทแรงที่มีอยู่เพียงน้อยนิด...เพื่อช่วยเขา..
เพราะฉันเห็นใจ..และเข้าใจเขา...
ว่า...การล้มนั้น..มันเจ็บเพียงใด...ปวดปานใด...
หากกำลังเท่าที่มีของฉัน..
สามารถเป็นแรงใจให้เขารู้สึกเข้มแข็งพอที่จะมีชีวิตอยู่..เพื่อสู้..ในยามไม่มีใคร...
นั่น...เป็นการเพิ่มกำลังให้แก่ฉันแล้ว...
วันนั้น...
ฉันล้ม...สิ้นไร้เรี่ยวแรง..
คราวนั้น...ไม่มีใครปลอบโยน..
ไร้กำลังใจ...หมดพลัง...
ฉันต้องลุกขึ้นด้วยตัวเอง...
คุณรู้ไหม...
ฉันใช้เวลานานเพียงใด...
ในการรักษา...เศษ...เสี้ยว...ที่ครั้งหนึ่ง...มันเคยเป็น...หัวใจ...
จน...มันทุเลา...กลับมาเต้นเป็นจังหวะ...ได้เกือบๆ จะเท่าเดิม..
สามารถใช้ชีวิต..ที่พอจะมีความสุขได้บ้าง..
แต่แล้ว...
วันนี้...
ฉันล้ม...สิ้นไร้เรี่ยวแรง...
คราวนี้...ไม่มีใครปลอบโยน...
ไร้กำลังใจ...หมดพลัง...
...ยิ่งกว่าเดิม...
....................................
...น่าหัวเราะ...
สาเหตุที่ฉันล้ม...ในวันนี้...
เพราะ...ฉันเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง...
คุณบอกฉันว่า...
คุณรู้...ว่าฉันเข้มแข็ง..
อีกไม่นาน...ฉันจะรู้ตัวเอง...
ฉันจะยืนหยัด...ต่อสู้...ต่อไปได้...เพราะ...ฉันเข้มแข็ง...
นี่แหละ......ชีวิต...
...ขอบคุณ...
ที่คุณพยายามสอนฉัน...
ว่า...ชีวิตคืออะไร...
สิ่งที่คุณทำมาทั้งหมดนี้...
เพื่อต้องการให้ฉันรู้จักคำว่า......ชีวิต...สินะ...
คุณคงอยากเห็นผู้หญิงเข้มแข็งคนนี้...
เข้มแข็งมากขึ้นไปอีก...
จึงเพิ่มรอยแผล...กดทับ...ลงไป...
เพราะคุณคงคิดว่า...ผู้หญิงเข้มแข็ง...
จะไม่เป็นอะไร......ไม่เจ็บ...ไม่ปวด...
เพราะ...ผู้หญิงคนนี้...เข้มแข็ง...
วันนี้...
ฉันล้ม...สิ้นไร้เรี่ยวแรง..
คราวนี้...ไม่มีใครปลอบโยน..
ไร้กำลังใจ...หมดพลัง...
ฉันต้องลุกขึ้นด้วยตัวเอง...อีกครั้ง...สินะ...
แต่ตอนนี้......เหนื่อยเหลือเกิน...
ฉันขอ...หลับตา...พัก...ก่อน...นะ...
คงจะมีเพียง...ลมหายใจรวยริน....
เอนกายบนดิน...ยอมรับความแพ้พ่าย....
ปีกของฉันมันหนัก....บินต่อไม่ไหว....
จะขอพักกายชั่วกาล.....
ลมหายใจ..รวยริน..แทบสิ้นสูญ..
เปลี่ยวอาดูร..เงียบเหงา..เศร้ามิหาย..
เหนื่อยเหลือเกิน..ท้อแท้..ทั้งใจกาย..
อยากสลาย..ตายลง..ณ ตรงนี้..
ขยับปีก..มิไหว..ด้วยพ่ายแพ้..
ฉันอ่อนแอ..สิ้นไร้..ใคร่จะหนี..
หลบไปพัก..หลับตา..ล้าเต็มที..
อาจจะมี..ที่สักแห่ง..เติมแต่งใจ..
15 มกราคม 2548 09:04 น.
keekie
ดีจัง...
ลืมตาตื่นมาตอนเช้า...ได้มองเห็นสายฝนไหลเป็นทาง...
ตกต้องแผ่นกระจก...
ภาพภายนอกพร่าเลือน...บิดเบี้ยวไปตามริ้วฝน
คงเป็นเพราะสายฝน..
ทำให้เรามองเห็นภาพบิดเบี้ยวไปจากความเป็นจริง...
กลิ่นไอฝน...หอมสดชื่น..
เสียงสายฝน...รื่นหู...
บรรยากาศรอบตัวดีเหลือเกิน...
แม้สายฝนจะทำให้มองเห็นภาพที่บิดเบือนไปจากความเป็นจริง...
ก็ยอม...
ยอมอยู่ในบรรยากาศอันแสนสุขเช่นนี้...
ขอแค่นี้นะ...
ขออยู่ในห้วงจินตนาการนี้ก่อนนะ...
อีกสักพัก..ยามฝนหยุด...
ภาพแห่งความเป็นจริงภายนอกหน้าต่างคงปรากฎ..
กลิ่นไอฝน...จางไป...
เสียงสายฝน...เปาะแปะ...เปาะแปะ...หยุดลง..เหลือแต่ความเงียบ..
บรรยากาศเย็น...คงกลายเป็นความร้อนรุ่มจากแสงแดด...
ฝนจ๋า...อย่าเพิ่งหยุดตกเร็วนัก...
อยู่กับฉันนาน นาน...เท่าที่เจ้าจะพอมีเวลาให้ฉันได้คิดฝัน...
นาทีนี้ฉันมีความสุขเหลือเกิน...
แม้ต้องแลกกับความทุกข์ที่ก่อเกิดจากการพรากจากเจ้า...
ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า...
ฉันยอมได้...
เพียงแค่...อีกหนึ่งนาที...
นะ...เจ้าสายฝน...
ฉันขอ....
หัวใจเย็นเยียบเฉียบหนาว...
เหน็บร้าวราว จะขาดรอน...
ฝนจ๋า...อยากขอวอน
อย่าเพิ่งจร จากลา...
ฝนเจ้าตกต้องกมล...
รินหลั่งล้นท่วมอุรา...
แม้แทบสิ้นซึ่งชีวา...
ยามฝนซา ...
ขอร้อง...
อย่า...เพิ่ง...ไป...
13 มกราคม 2548 09:32 น.
keekie
มาสิมา...ก้าวข้าม...ตามความฝัน...
ไปด้วยกัน...กับฉัน...สู่วันใส...
แม้จะมี...อุปสรรค...มากเพียงใด...
ในหัวใจ...เรามีกัน...แค่นั้นพอ...
จะเดินข้าม...ขวากหนาม...ขวางทางรัก...
จะพิทักษ์...ภักดี...คอยสานก่อ...
จะป้องปัด...ผองภัย...มิรั้งรอ...
จะพะนอ...พะเน้า...เฝ้าดูแล...
ฉันเดินมาตามทาง...ที่คุณจับจูงมือพาฉันเดิน...
ฉันเดินมาด้วยความไว้ใจ...เชื่อใจ...
ก้าวผ่านอุปสรรค...เสียงห้าม...เสียงก่นด่า...
แต่ฉันไม่สนใจ...เพราะ...เพราะ...
...คงไม่ต้องบอกกระมัง...ว่าเพราะอะไร...
หนทางที่คุณพาฉันมา...จะไกลแค่ไหน...รกร้างแค่ไหน...
ฉันไม่เคยเอ่ยถาม...แม้ในใจจะหวั่นกลัวเพียงใด...
เพราะ....ความไว้ใจ...เชื่อใจ...
ถึงแม้ทางจะขรุขระ...หรือราบเรียบ...โรยด้วยกลีบกุหลาบ...
...ฉันไม่เคยสนใจ...
เพราะ...ความไว้ใจ...เชื่อใจ...ในผู้นำทาง..ที่เกาะกุมมือฉันไว้
พบหมอกหนา...กั้นกาง...ขวางทางไว้...
แต่หัวใจ...อบอุ่น...มิเคยหวั่น...
มือแข็งแรง...ที่กุมไว้...อย่างคงมั่น...
พาให้ฉัน...อุ่นใจ...ไร้ความกลัว...
มั่นใจในมืออบอุ่น...แข็งแรงคู่นั้นเสมอ...
เรา...เดินเข้าสู่กลุ่มหมอกหนาที่โรยตัวเคลื่อนเข้ามาช้าช้า...
ฉัน...กระชับมือแน่น...แต่ไม่กลัว...เพราะ...ไว้ใจ...
แต่แล้ว...
มืออบอุ่น...แข็งแรง...หลุดลอย...
ฉันมองไม่เห็นสิ่งใด...
มิอาจเพ่งสายตาฝ่ากลุ่มหมอกหนาทึบนั้นไปได้...
ฉันอยู่ในเส้นทางของคุณ...
ฉันไม่คุ้นเคย...
ฉันก้าวมาถึงตรงนี้...ได้เพราะคุณ...
ฉันมองทางข้างหน้าไม่เห็น...
ฉันกลัว...
ฉันหวั่น...
ฉันหวาด...
...ช่วยด้วย...
...ฉันจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร...
น่าเจ็บใจตัวเอง...
ความหวาดกลัว...
ความมืด...
ที่ฉันประสบในขณะนี้...
มิอาจทำลาย...ความไว้ใจ...เชื่อใจ...ที่ฉันมี...
ฉันยังคง...ไว้ใจ...เชื่อใจ...
ว่ามืออบอุ่น...แข็งแรง...ที่หลุดลอยนั้น...
มิได้เป็นเพราะ...คุณ...ปล่อยมือ...
จะเชื่อมั่น...คำย้ำ...ที่พร่ำบอก...
ว่าไม่หลอก...กลับกลอก...ให้ชอกช้ำ...
ยังไว้ใจ...เชื่อมั่น...ในน้ำคำ...
จะจดจำ...ว่าเป็นจริง...ใช่สิ่งลวง...
หน้าส่วนตัว
1355
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟkeekie
