28 สิงหาคม 2550 21:43 น.
keekie
ฝนพรำ
คนช้ำบางคนเคยบอกเล่า
ว่าในสายฝนที่บางเบา
มีแต่ความโศกเศร้ามาแทรกซ้อน
ฝนหล่นร่วง
ริ้วรอยความลวงเข้าหลอกหลอน
คนเจ็บบางคนยังอาวรณ์
ถึงอีกคนที่เคยสอนให้เจ็บจำ
เหนื่อยหน่าย
เดียวดายจ่อมจมแต่ความช้ำ
รอยเจ็บในใจแม้ใครทำ
แต่เพราะจรดใจจำจึงฝังรอย
อ้างว้าง
ความเปล่าว่างกระซิบคำค่อยค่อย
รอเถิดรอ .. รอเถิด .. รอคอย
ความเหงาร่วมร้อยเสียงประสาน
ลมหายใจ
แต่ละห้วงที่ผ่านไปเหมือนเนิ่นนาน
ทุกคำนึงคิดถึงแต่รอยหวาน
แล้วก็เจ็บปวดปานจะขาดใจ
ฝนหล่นร่วง
ใจทั้งดวงหนาวสั่นหวั่นไหว
คำคนช้ำที่เคยบอกเล่าไว้
ฝนนำโศกสู่ใจ .. แน่แล้ว ..
19 สิงหาคม 2550 12:28 น.
keekie
ฉันยังคงยืนอยู่ที่เก่า ..
ที่ของสองเรา .. เมื่อคราวนั้น
ฉันยังคงยืนอยู่ที่เดิม .. ที่เคยมีกัน
ที่แห่งความฝัน .. ของสองเรา
ฉันยังคงยืนอยู่ตรงนี้ ..
ยืนอย่างมั่นคงแม้จะมี แต่ความเหงา
ฉันยังคงยืนอยู่ตรงนั้น .. แม้ไม่เหลือเพียงเงา
มีเพียงน้ำตากับความเศร้าที่อยู่ข้างความเดียวดาย
ฉันจะยังคงยืนอยู่ตรงนี้ ..
ยืนอยู่กับอดีตที่มากความหมาย
ท่ามกลางความเปลี่ยวเหงาที่เปล่าดาย
แม้นความตายก็มิอาจพรากฉันจากไปไหน
.. ไกลจาก .. ที่ที่เคยมีเรา ..
8 สิงหาคม 2550 21:21 น.
keekie
หยิบเรียวรุ้งมาประดับฟ้า
แต้มแต่งสีเมฆาให้สดใส
แล้วเป่าให้ .. ลอยไป ..
โบกลมพลิ้วไหวในทุ่งธาร ..
กระซิบบอกผีเสื้อน้อย
ดอกไม้คอยชิมรสหวาน
คำบอกของฤดูกาล
วันสวยสีหวานผ่านมาเยือน ..