13 พฤษภาคม 2548 12:27 น.

.. อ่อนหวาน .. อ่อนไหว ..

... ลมเอ๋ย ...
... เจ้าคงเคยพัดผ่านมาใช่ไหม?
... วอนขอเจ้า .. จงพัดกลับไป ..
... ไล่อ่อนไหว .. ไล่ความเหงา .. ที่เร้ารุม 

... ฝนจ๋า ...
... วอนเจ้าพาให้หัวใจข้าฉ่ำชุ่ม 
... หัวใจที่เคยแห้งแล้งแฝงไฟสุม 
... มรสุมความเศร้าเคยเข้าเยือน

... ตะวันฉาย ...
... สาดแสงคลายความหนาวคราวเชือดเฉือน
... ส่องแสงทองจากฟากฟ้ามาย้ำเตือน
... ความอบอุ่น ... คือเพื่อนที่เข้าใจ 

... เพื่อนเอ๋ย ...
... หากเจ้าเคย ... มีรัก ... พิทักษ์ไว้
... ความรักคือความสวยงาม ... แม้ร้างไกล 
... อวยพรให้ ... เพื่อนมีรัก ...  รักแท้จริง ...

1702

love

comment

12 พฤษภาคม 2548 10:19 น.

.. ฝันหวาน ..

keekie

จะหลับตาเข้าสู่นิทรารมย์
ให้สาสมความงุนง่วงที่หน่วงไว้
ใต้ผ้าห่มอบอุ่นละมุนละไม
ปิดหัวใจพักสายตาลาจรลี

ลืมตัวเลขลืมกระดาษที่กลาดเกลื่อน
ฝันถึงดาวลอยเลื่อนเหลือมเหลื่อมสี
ฝันถึงเพชรถึงพลอยอัญมณี
น้ำงามดีลอยอยู่ในห้วงจินตนา

ฝันถึงฟ้าสีฟ้ากว้างกว่ากว้าง
ฝันถึงนกตีปีกคว้างกลางเวหา
ฝันถึงลมพริ้วไหวไล้เมฆา
ฝันถึงดวงตะวันลาฟ้ายามเย็น

ฝันถึงจันทร์ลับเงาคมบนผิวน้ำ
อ่อนหวานล้ำเลิศเลอกว่าเคยเห็น
ฝันถึงคุณฝันถึงเราเงาเดือนเพ็ญ
ทาบลอยเด่นอยู่ในฝัน...ฝันถึงคุณ...

1030

love

comment

12 พฤษภาคม 2548 01:45 น.

.. สิ้น ..

keekie

สุดท้าย ...
ทุกสิ่งคลี่คลายข้อเคยกังขา ...
อะไรต่ออะไรที่เคยได้ประสบมา ...
อนิจจา ...ไร้คุณค่าควรจดจำ?...

ต้องยอมรับความจริง...
ด้วยความเป็นลูกผู้หญิง...ใจป้ำ!!!
ยอมรับกับตัวเองว่าเดินตกลงไปในน้ำครำ...
น้ำสีดำกลิ่นเหม็น...กระเด็นใส่...

จดจำกลิ่นไว้ให้ดี ...
ต่อจากนี้ต้องหลีกหนีลี้ห่างไกล...
แม้ตอนแรกจะเป็นน้ำกลิ่นหอม...ไหลรุกไล่...
หานานไม่!!...กลิ่นกลายทันควัน...

โลกใบเล็ก..กลม..หม่นหมาง...
เลือนลาง ...ศรัทธา...ความฝัน...
ทำลายล้าง..หัวใจรัก..หักชีวัน...
หึ...แบ่งปัน...ฝันไปเถอะ...ไม่มีทาง...

โลกกว้างใหญ่ใบนี้...
ใช่มีแค่คนไม่สรรค์สร้าง...
ร่ำร้อง...เรียกหา...ค้น...หนทาง..
แต่ไม่เคยลุกขึ้นสร้าง..ศรัทธา..สักที...

ก้าวต่อไปข้างหน้า ...
ทิ้งศรัทธาเน่าเน่า!!...ลงตรงนี้ ...
เข้าใจแล้ว...สิ่งที่เคยคิดว่าดี ...
บางที ...ข้างในกลวง...ลวงกัน...

สุดท้าย...
ลูกผู้ชาย..หรือลูกผู้หญิง..สิ่งใดมั่น...
ใจแข็งแกร่ง...ยืนยงคงกระพัน...
เคยสร้างสรรค์ความดีแท้แท้? ... รู้แน่แก่ใจ ...

757

love

comment

11 พฤษภาคม 2548 22:42 น.

.. ฝน ..

keekie

ละอองฝน...
	ปลิวว่อนระคนปนน้ำตา ...
	ที่รินไหลอาบแก้ม คือ น้ำจากฟากฟ้า ...
	หรือหลั่งมาจากอุรา ... จากหัวใจ ...

	เสียงฝน...
	ดังระคนปนเสียงสะอื้นไห้ ...
	เป็นเสียงร้องคร่ำครวญจากหัวใจ ...
	หรือเทวดาท่านใดให้มา ...

	ขอร้อง ...
	ตะโกนก้องห้องห้วงแห่งเวหา ...
	ได้โปรดเถิดท่านเทวดา ...
	สั่งฝนลาฟ้าให้ที...

	ปวดใจ...
	ความเจ็บปวดหลั่งไหลจากไหนนี่?
	ดั่งถาโถมทับถมจมทวี...
	เจ็บปวดนี้...มาพร้อม...ฝน...หรือไร?


หัวใจเย็นเยียบเฉียบหนาว...
	เหน็บร้าวราว จะขาดรอน...
	ฝนจ๋า...อยากขอวอน
	อย่าเพิ่งจร จากลา...

	ฝนเจ้าตกต้องกมล...
	รินหลั่งล้นท่วมอุรา...
	แม้แทบสิ้นชีวา...
	ยามฝนซา ...

	ขอร้อง...
	อย่า...เพิ่ง...ไป...


ฉันรู้ ...
	เคยกู่ร้องวอนฝนอย่าไปไหน...
	แต่วันนี้ ...ยามฝนตก...ต้องดวงใจ
	รวดร้าวไหว ...เจียนตาย...อยากจากลา...


	ขอร้อง ...
	ตะโกนก้องห้องห้วงแห่งเวหา ...
	ได้โปรดเถิดท่านเทวดา ...
	สั่งฝนลาฟ้าให้ที...

957

love

comment

11 พฤษภาคม 2548 19:56 น.