30 มีนาคม 2548 00:37 น.
keekie
คุณ ... เป็นคนมีพรสวรรค์ในการสร้างความเจ็บปวด
ทำหัวใจร้าวรวด ... ปวดแสบ ... ร้อน ...
จนปริแตก ... แหลกสลาย ... แทบขาดรอน ..
มิอาจถอน ... พิษรัก ... ได้สักที ...
ฉัน ... เป็นคนมีพรสวรรค์ในการรนหาเรื่อง ...
ฉลาดปราดเปรื่องในการเข้าหาไฟ .. หลากสี ...
พาหัวใจตัวเอง .. ไปเจ็บช้ำ .. โดนย่ำยี ...
สะใจดี ... รับความเจ็บ ... เก็บร้าวราน ...
ใจ...เจ้าบอกได้ไหมว่า...คำว่ารัก...คือสิ่งใด
และเหตุอันใดใจเรามันจึงได้รุมร้อน
เหมือนดังแผดเผาไฟ
ความรักจริงๆ นั้นเป็นเช่นไร
ก็ให้ไป ...
ด้วยความรักที่เคยซ่อนไว้ข้างใน
กับสิ่งดีดีที่ให้เธอไปมันคงน้อย...แค่หมดทั้งหัวใจ
ที่จริงไม่มีที่ว่างข้างใน
ใจ...เจ็บและช้ำจนเกินที่มันจะรับไหว
หากความรักคือการต้องทน
ฉันยอมแพ้เพราะเจ็บช้ำเกินไป
ฉันยอมแพ้เพราะรักเธอมากไป ...
29 มีนาคม 2548 21:01 น.
keekie
พี่สาวจ๋า...
ขอเวลา..สักน้อย..หน่อยได้ไหม
วอนพี่สาว..กอดน้อง..ปกป้องภัย
เป็นแรงใจ..เพิ่มกำลัง..ยามหวังคลอน
พี่สาวจ๋า...
หอมแก้มขวา..ตรงนี้..เพื่อเป็นพร
ไล่ฝันร้าย..ที่กรายกล้ำ..ย่ำหลอกหลอน
ยามน้องนอน..กล่อมให้หลับ..กลับฝันดี
พี่สาวจ๋า...
ขออีกครา..หอมแก้มซ้าย..ย้ายอีกที่
น้องคนนี้..สัญญา..เป็นเด็กดี
เพื่อให้พี่..มีแต่สุข..ไร้ทุกข์ภัย
พี่สาวจ๋า...
อ้าว..หันมา..อีกที..พี่ไปไหน
ให้น้องพร่ำ..ออดอ้อน..วอนเสียใหญ่
หนีน้องไป..อาบน้ำ..ทำสวยเอยฯ
11 มีนาคม 2548 17:13 น.
keekie
เปิดฉากละครใหม่
ทุ่มเทใจรับหน้าที่
ด้วยบทบาท..คนดี
มิเคยมีนอกมีใน
ดำเนินตามท้องเรื่อง
ไม่ขุ่นเคือง..เราแจ่มใส
ร้องเล่นด้วยหัวใจ
สุดสดชื่นรื่นชีวา
ฉากสุดท้าย..ตอนจบ
เมื่อมีพบ ..ย่อมมีลา
อดีตผ่าน..ล้ำค่า
จารจด..บทควรจำ
ละครลาโรง..ปิดม่าน
วันล่วงผ่าน ...ยังคงย้ำ
ทุกอักษร...ทุกถ้อยคำ
จารมั่น...ในหัวใจ
11 มีนาคม 2548 15:54 น.
keekie
สวัสดีค่ะ พี่สาว..
งานยุ่ง หรือเปล่าวันนี้....keekie
พอหวั่นไหว..คนดี
มีอะไร..ก็ว่ามา....magic
มันเป็นยังไง ละพี่
งานหวั่นไหวนี่..เป็นไงหนา....keekie
ก็งานมันแยะ..แฉะลูกตา
จึงหวั่นไหว..เป็นธรรมดา..ตามประสาคนบ้างาน...magic
หัวใจ..อ่อนจนล้า
โปรดเมตตา..หน่อยได้ไหม
เสาะหา..คนข้างใจ
เวลาหวั่นไหว..เรื่องงาน
งานเยอะแยะ..ทั้งวัน
ดูแลฉัน..อย่ามองผ่าน
สงสาร..หน่อยเป็นทาน
ขอไหว้วาน..โปรดเห็นใจ
เทคแคร์..วันละนิด
ให้ดวงจิต..ได้แจ่มใส
หากคุณ..ยังมีหัวใจ
โปรดส่งให้..ฉันสักครา
วันไหน..ที่เหนื่อยอ่อน
อยากจะอ้อน..ยามอ่อนล้า
ว่าไง..โปรดเมตตา
ไม่อยากบ้า..อยู่คนเดียว.magic
หัวใจฉันยังมี ...
แต่มันกลายเป็นสีดำ ...
เพราะคลุกเคล้ากับน้ำครำ ...
โดนเหยียบย่ำเกินเยียวยา...
มิอาจเมตตาใคร...
เพราะหวั่นไหว .. อย่าถือสา ...
ขอเธอโปรดกรุณา...
ส่งวาจามาปลอบที ...keekie
ร้องไห้..ทำไมบ่อย..บ่อย
มัวนั่งหงอย..อะไรอยู่อย่างนั้น
น้ำครำ หรือ น้ำดี ..ก็ช่างมัน
สนใจอะไรกัน..แค่น้ำลาย
หากหัวใจ..เจ้าเคยช้ำ
เพราะน้ำคำ..แทบสลาย
ท่องเอาไว้เลย..สบาย สบาย
ไม่เห็นตาย..หากอยู่คนเดียว
คิดทำไม..ให้ปวดหัว
หรือว่ากลัว..เขาไม่แลเหลียว
อยู่ได้ไหม..ถ้าคนเดียว
อย่าเอาใจ..ไปเกี่ยวกับใคร
นะนะ..อย่าคิดมาก
อย่าลำบาก..หากใจต้องหวั่นไหว
ลองอยู่คนเดียว..อีกสักครั้งเป็นไรไป
ในเมื่อ..หัวใจ..ก็ยังสีแดง.....
คิดว่า น้ำใส ก็น้ำใส
คิดว่า น้ำครำ ก็น้ำครำ
คิดว่า มีความสุข ก็มีความสุข
คิดว่าทุกข์ ปวดหัวตาย (พอดี)....magic
เพราะไม่เคยกลัวสิ่งใด ...
จึงทุ่มเทใจ..ไม่เฉลียว
ไม่เคยกลัวกับการอยู่คนเดียว
เลยต้องข้องเกี่ยวกับคนไร้หัวใจ ...keekie
มนุษย์ทุกคน..มีหัวใจ
เพียงแต่ต่างจิต..พิสมัย..เท่านั้น
หนึ่งดวง..ครองไว้..เท่ากัน
แบ่งปัน..ให้ใคร..ย่อมคิดครวญ....magic
11 มีนาคม 2548 02:11 น.
keekie
รักทั้งรัก รู้ทั้งรู้ มิคู่ควร
ลมจะหวน พาใจให้ อยู่เคียงข้าง
อยากจะใกล้ รู้ทั้งรู้ ต้องอยู่ห่าง
แม้อ้างว้าง สักเพียงใด ใจต้องทน
เกลียดแสนเกลียด เดียดฉันท์ พัวพันเพ้อ
หลงละเมอ พาใจ ให้หมองหม่น
หลอกให้รัก ทำให้ช้ำ จนสุดทน
รักปะปน เกลียดนัก เจ้าหัวใจ
มัวแต่เฝ้า หลงใหล ได้ปลาบปลี้ม
ต้องทำลืม บอกตัวเอง เก็บมันไว้
อย่าแสดง แผลงฤทธิ์ เดชออกไป
จะทำให้ เขาเจ็บ เก็บรำคาญ
จงจดจำ ย้ำตัวเอง เกรงเสมอ
อย่าละเมอ เพ้อพร่ำ คำร้าวฉาน
เจ้าหัวใจ อย่าดื้อนัก ชักรำคาญ
ขอไหว้วาน อย่าร้องไห้ ให้ช้ำตรม
ทั้งรักและ ทั้งเกลียด ละเมียดนัก
ใจทั้งใจ หลงปัก รักรสขม
ทำอย่างไร มิควรอยู่ คู่เชยชม
เพียงหลงลม คารมรัก อย่าปักใจ ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟkeekie
หน้าส่วนตัว
1234
