18 กุมภาพันธ์ 2548 20:54 น.
keekie
โยนก้อนหิน .. ขึ้นฟ้า ..
วางหัวใจ .. เจ็บปร่า .. ลงบนพื้น
รับก้อนหิน .. ที่ร่วงมา .. เก็บเอาคืน
ทิ้งความขื่น .. ฤทัย .. ไว้บนดิน
โยนก้อนหิน .. ขึ้นฟ้า ..
ละความล้า .. เหนื่อยหน่าย .. สลายสิ้น
ปล่อยความเจ็บ .. เหน็บร้าว .. ราวพังพินทร์
ความชาชิน .. เศร้าหงอย .. อย่าคอยรอ
เคยเล่นไหม .. หมากเก็บ .. เกมชีวิต
เราลิขิต .. ให้เป็น .. ได้ดั่งขอ
สิ่งใดใด .. ไม่ต้องการ .. ทิ้งไปพอ
มิถอยท้อ .. รันทด .. สลดใจ
โยนก้อนหิน .. ขึ้นฟ้า .. อีกสักครั้ง
หยิบความหวัง .. วันใหม่ .. ที่สดใส
ความร่าเริง .. เบิกบาน .. หฤทัย
เก็บไว้ใน .. ดวงชีวี .. มีให้นาน ...
.................................................................................
โยนก้อนหินขึ้นฟ้า ...
ไขว่คว้าความสุขใส่กระเป๋า
ทิ้งความทุกข์ ... ที่วิ่งไล่ตามเป็นเงา
ละความเศร้า ... เหงาหงอย ... ลงพื้นดิน ...
................................................................................
17 กุมภาพันธ์ 2548 19:58 น.
keekie
อื้มมม... อร่อยจัง ...
ขนมปังราดช็อคโกแลต ... รสขม ..
กินกับ ... กาแฟ ... ไม่ใส่ ... น้ำตาล ... ไม่ใส่นม ...
ได้อารมณ์ ... ขม - ขม ... ตรงกลางใจ ...
ฉัน ... ดื่มด่ำกับ ... รสชาติ ... ของกาแฟ ...
เอกเพรสโซ่แท้ ... บดจากเม็ด ... เก็บจากไร่ ...
เพิ่มน้ำตาลนิด ... นมหน่อย ... อร่อยล้ำใคร ...
เอาอะไร ... มาแลก ... ก็ไม่ยอม ...
มอคค่าปั่น ... วิปปิ้งครีม ... สีขาว ...
ฟูฟ่อง ราว ... สายไหม ... กลิ่นแสนหอม ...
เพิ่มน้ำตาล ... อีกหน่อย ... จะออมชอม ...
ขอร่วมล้อม ... วงด้วย ... ช่วยกันชิม ...
คาปูชิโน ... โอ้โห ... รสมันนุ่ม ..
กลิ่นกรุ่น กรุ่น ... ให้วุ่นใจ ... อยากจะลิ้ม ...
ขอกระแซะ ... เบียดใกล้ ... ทำกรุ้มกริ่ม ...
ฟอง .. มันทิ่ม .. แทงใจ ... จะขาดรอน ...
มีไหมใคร? ... อยากร่วมแจม ... แถมคนชง ...
อย่าเพิ่งปลง ... คอตก ... ทำทอดถอน ...
หากเห็นเธอ ... คนนั้น ... จะวิงวอน ...
เฝ้าออดอ้อน ... ขอกาแฟ ... แค่อย่างเดียว ...
(เอาแต่กาแฟ ... คนชงไม่ต้องแถม .. ไม่งั้นไม่เอาจ้า..)
16 กุมภาพันธ์ 2548 21:59 น.
keekie
สะกิดแผล .. กลัวลืมเลือน .. เตือนความเจ็บ
ทนฝืนเก็บ .. ปวดร้าว .. คราวชอกช้ำ
กี่ทนทุกข์ .. ทุบอุรา .. คราระกำ
โดนเหยียบย่ำ .. กล้ำกลืน .. ขื่นฤดี
ให้ได้เลือด .. สดสด .. รินรดไหล
ปาดหัวใจ .. เป็นส่วน .. ล้วนชาดสี
จะจิกเล็บ .. เหน็บเนื้อ .. ขีด .. ข่วน .. ตี
จำเจ็บนี้ .. จนตาย .. อย่าวายวาง
จะเอามีด .. กรีดซ้ำ .. ย้ำปากแผล
เช่นดวงแด .. โดนเชือด .. เลือดสาดขวาง
หยิบค้อนตอก .. เอาตะปู .. ปักตรงกลาง
เจ็บมันจาง .. เดี๋ยวจะลืม .. ความขื่นไป
ให้ตราตรึง .. ในรสชาติ .. ความระทม
ร้าวระบม .. รานรอน .. ตรึกตรองไว้
แม้ตีอก .. ชกหัว .. สักเพียงใด
จะห้ามใจ .. ยังไงเล่า .. หากเราลืม
14 กุมภาพันธ์ 2548 09:46 น.
keekie
สวัสดี ... เจ้าความรัก ...
ฉันยังไม่แน่ใจนัก ... ความรัก ... เป็นอย่างไร ...
เจ้า ... ดี ... เลว ... สวยงาม ... สักแค่ไหน ...
แต่เจ้าก็พราก ... หัวใจ ....ฉันไปครอง
ยินดี ... ที่ได้ ... เคยพบ ...
แม้เจ้า ... จะจบ ... แบบเจ็บช้ำ ... ซ้ำสอง ...
แต่ฉันเข้าใจ ... ว่าความรัก ... เจ้าเดินไปตาม ... ครรลอง
แม้มิอาจครอบครองเป็นเจ้าของ ... เรื่องธรรมดา ...
ขอบคุณนะ ... เจ้าความรัก ...
ที่แวะเวียน ... มาทักทาย ... และห่วงหา ...
เจ้าเนรมิต ... ความสุข ... ในหนึ่งช่วงเวลา ...
มากมาย ... ล้นฟ้า ... มากมาย ... ล้นใจ ...
แต่ขอเถิด ... เจ้าความรัก ...
เจ้าอย่าซุกซนมากนัก ... จะได้ไหม? ...
ได้โปรด ... อย่าซ้อนกล ... ซ่อนเกมส์ ... แห่งหัวใจ ...
เนื่องใน ... วันวาเลนไทน์ ... ฉันขอที ...
... ฉัน รัก คุณ ...
ขอให้ ... ความอบอุ่น ... แสนหวาน ...
จงบังเกิด แด่ คุณ ... นิรันดร์กาล ...
ขอให้ ... ความรัก ... ยืนนาน ... ตลอดไป ...
... ฉัน รัก คุณ ...
............. ขอ ความ รัก จง มี แด่ ทุก คน ที่ มี หัว ใจ ............
.......................... ดู แล รัก ษา ไว้ ให้ ดี ...........................
................................ฉัน รัก คุณ .................................
13 กุมภาพันธ์ 2548 15:05 น.
keekie
ฉันเป็นเพียงแค่ผู้หญิง ดิน ดิน ...
ที่ถูกตัดสินให้โบยบินขึ้นฟ้า
แต่ในสำนึกมิเคยลืมถิ่นที่มา
สองเท้าสองขายังคงเรี่ยระติดดิน
เขาเอาปีกมาติดที่หลังฉัน
ผลักดันสร้างฝันให้โผผิน
ระหกระเหินจากแผ่นพื้นผืนแผ่นดิน
ออกโบยบินสู่เหนือพสุธา
ปีกที่เขามอบให้
สีสวยใสแต่หาใช่ปีกนางฟ้า
มันเป็นปีก คู่แข็งแกร่งแห่งปักษา
สู้ ทน ฟัน ฝ่า ลม ฝน ลำพัง
ฉันออกทะยานโลดแล่น
ยามใดขาดแคลนสิ้นความหวัง
แม้เหนื่อยล้าจวนเจียนหมดกำลัง
ฉันคงยังต้องบินต่อมิอาจท้อใจ
หวังไว้ ... วันหนึ่ง
วันซึ่งบินถึงจุดหมาย
สุดกำลังใจกำลังกาย
ณ ปลายฟากฟ้า ฝั่งฝัน
ผู้หญิง ดิน ดิน
คงหมดสิ้นหน้าที่แห่งฉัน
ที่เฝ้าอดทนฟันฝ่าโรมรัน
คงถึงวันปลดเปลื้อง ... ปีกเปลือก ... เสียที ..