เขียนถึงบุคคลอันเป็นที่รัก ..

keekie

17 มิถุนายน 2552 เวลา 16.34น. 


ถึง .. คุณ .. 



นานมากแล้วสิ ที่ฉันไม่ได้เขียนถึงคุณ .. คนที่ฉันไว้ใจ ..และคนที่เคยบอกว่า .. ไว้ใจฉัน .. 

คงเพราะเผลอไว้ใจนี่ล่ะมั้ง ที่ทำให้เราต้องเจ็บปวดจนห่างหาย สมดังคำบางคำที่ฉันจำมาจากที่ไหนสักแห่ง 

"คนมักทำร้ายเราด้วยความไว้วางใจของพวกเขา วิธีที่ได้ผลที่สุดในการทำร้ายคนที่คุณรัก ก็คือ มอบความไว้วางใจทั้งหมดของคุณให้แก่เขา"     

คุณอาจจะยังไม่รู้ซึ้งเช่นฉัน 
แต่เชื่อเถอะว่าอีกไม่นานหรอก คุณจะรู้ซึ้งว่าประโยคนั้นมันจริงยิ่งกว่าจริง 

อีกไม่นาน .. 




ฮะ ฮะ .. เขียนซะซีเรียสเชียว 
ความจริงชีวิตมันคงไม่ซีเรียสขนาดนั้นมั้ง หัดทำอะไรแบบไม่ไว้ใจ ไม่ใส่ใจ ไม่ตั้งใจซะบ้าง 

เพราะบางครั้งแม้จะด้วยความตั้งใจที่บริสุทธิ์ที่สุด 
เราก็มักจะทำให้เรื่องราวเลวร้ายลงทั้งที่เราพยายามอย่างดีที่สุดที่จะทำให้มันดีขึ้น 

คุณรู้มั๊ย? 
สำหรับฉันแล้ว บ่อยครั้งไปที่ความปรารถนาดี กลายเป็นประสงค์ร้ายซะงั้น 

เอ.. จะเล่ายังไงดีนะ? 
เอาเป็นว่า ฉันยกเรื่องๆ นึงที่ฉันอ่านเจอจากในหนังสือนิยายเรื่องหนึ่งละกัน .. 

"ผมหวนระลึกถึงเหตุการณ์ครั้งหนึ่งในคุก ในโลกที่อยู่ภายในโลกอีกโลก ที่แห่งนั้นผมเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ในห้องขังห้องใหม่ และพบหนูตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งอยู่ในนั้น 
สัตว์นั่นคลานผ่านช่องลมแตกเข้ามาในห้องทุกคืน ความอดทนและความพยายามครองสตินั้น คือของมีค่า ที่เราขุดกันในอุโมงค์แห่งความเดียวดายในเรือนจำ 

ผมใช้มันกับเศษอาหารเลี้ยงเจ้าหนูตัวน้อย นั้นอยู่หลายสัปดาห์ ในที่สุดก็ฝึกให้มันกินอาหารจากมือผมได้ 

เมื่อผู้คุมย้ายผมออกจากห้องนั้นอันเป็นการหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนตามปกติ ผมบอกผู้เข้าไปอยู่ใหม่ซึ่งเป็นนักโทษที่ผมคิดว่ารู้จักเขาดี เรื่องหนูที่ผ่านการฝึกตัวนั้น 

เช้าวันรุ่งขึ้น เขาเชื้อเชิญผมไปดูเจ้าหนูตัวนั้น เขาได้จับหนูที่วางใจคนตัวนั้นไว้ และจับมันตรึงกางเขน โดยคว่ำหน้าบนกางเขนที่ทำจากไม้บรรทัดหักๆ เขาหัวเราะเมื่อเล่าให้ผมฟังว่า หนูดิ้นรนอย่างไรเมื่อเขามัดคอมันกับไม้ด้วยเส้นด้าย 
เขาแปลกใจที่ต้องใช้เวลานานในการดันหมุดผ่านอุ้งตีนที่ดีดดิ้นของมัน 

ผมจะพ้นผิดได้หรือในสิ่งที่ทำลงไป คำถามนั้นทำลายการหลับของผมเป็นเวลานานทีเดียวหลังจากที่เห็นเจ้าหนูที่ถูกทรมานตัวนั้น 

เมื่อเราทำอะไรก็ตามที่แทรกแซงโลก แม้จะด้วยความตั้งใจที่ดีที่สุด เรามักจะเสี่ยงต่อภัยพิบัติใหม่ๆ ที่อาจจะไม่ใช่การกระทำของเรา 
แต่มันก็เกิดขึ้นโดยไม่ปราศจากความเกี่ยวพันกับการกระทำของเรา 

คาร์ลาเคยพูดว่า ความผิดที่ร้ายแรงที่สุดบางอย่าง เกิดขึ้นโดยคนที่พยายามจะไปเปลี่ยนแปลงในสิ่งต่างๆ" 


หมายเหตุ : ข้อความด้านบน คัดลอกมาจาก ศานตาราม ของ เกรกอรี่ เดวิด โรเบิร์ตส์     


ช่างเปิดโลกทัศน์แห่งความปรารถดีได้ยอดเยี่ยมจริงๆ 


ถ้าวันหนึ่ง .. 


วันนั้น .. มาถึง 



คุณจะคิดมั๊ยนะ 

ว่ามันเป็นด้วยความปรารถนาดีของฉัน? 


ฮะ ฮะ .. เขียนซะซีเรียสอีกแล้ว 

ฉันสบายดีค่ะ กินอิ่ม นอนหลับ แค่นี้ก็สุขสุดๆ แล้วมิใช่หรือ 


แล้วคุณล่ะ? 
ยังตามหาความฝัน และนิยามแห่งความรักอยู่อีกหรือป่าว? 
หรือว่าพบแล้ว 


ฉันน่ะหรือ? 


ก็เคยบอกไปแล้วไงว่า ความฝันของฉันมันถูกฝังกลบไปแล้ว หรืออย่างน้อยฉันก็พยายามฝังกลบมันอยู่ 
ส่วนนิยามแห่งความรักของฉันนั้น ฉันเลิกค้นหามันไปนานแล้ว 
ตั้งแต่ ..ความรัก.. จากไป 

สุดท้ายนี้ ฉันหวังเสมอว่าคุณจะค้นพบความฝันที่เฝ้าค้นหา 
และได้เข้าใจว่า นิยามแห่งความรักของคุณคืออะไร 

ฉันหวัง 


เอาล่ะ ฉันเขียนถึงคุณเพื่อให้คุณรู้ว่า ฉันยังอยู่ เท่านั้น 
และคุณคงได้รู้แล้วว่าฉันยังอยู่ 


ระลึกถึงคุณเสมอ 


จาก .. ฉัน .. 


 So kiss me and smile for me, 

Tell me that you'll wait for me, 

Hold me like you never let me go. 

'Cause I'm leaving on a jet plane, 

Don't know when I'll be back again. 

Oh babe, I hate to go.