10 สิงหาคม 2548 15:18 น.

.. ที่ซุกหัวนอน ..

ฉันจอดรถบนฟุตบาธข้างถนน ..
	นั่งรอใครบางคน .. 
	คอยใครบางคน .. 

	ฝนตก ..
	ฉันมองผ่านกระจกที่มีละอองฝนเกาะพราว ..
	ผู้คนเดินผ่านไปมา .. บ้างกางร่ม .. บ้างใช้กระดาษหนังสือพิมพ์กางคลุมศีรษะ ..
	บ้างเดินตากฝนอย่างไม่สนใจหากเนื้อตัวจะเปียกปอน ..

	รถราหนาแน่น .. ขยับเขยื้อนได้ทีละน้อย .. ทีละน้อย ..
	ฉันมองนาฬิกา  17.23 น.  
	ชั่วโมงเร่งด่วนเช่นนี้ .. ใครต่อใครคงรีบกลับ .. บ้าน ..

	ฉันนึกถึงบ้าน .. 


ฉันเปิดประตูเข้าบ้าน ..
	ถอดรองเท้าผ้าใบสีขาว ..  เอาน่า  .. อย่างน้อยครั้งหนึ่งมันก็เคยเป็นสีขาวแหละ ..
	แค่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาซักมันเท่านั้นเอง ..
	คนจิตใจดี .. ใส่รองเท้าสกปรกแค่ไหน .. ก็ไม่เป็นไรหรอกน่า ..

	ถอดรองเท้าผ้าใบสีขาววางบนพื้นหน้าชั้นวางรองเท้า ..
	ชั้นวางไม่มีที่ว่างพอสำหรับรองเท้าของฉัน .. 

	วางกระเป๋าทับกองกระดาษบนโต๊ะสี่เหลี่ยมเก่าๆ .. ข้างจานข้าวผัดกระเพราหมูล่ะมั้ง ..
	 .. มดแดงเริ่มเคลื่อนขบวนขนเม็ดข้าวที่ยังหลงเหลืออยู่ ..
	เฮ่อ .. อีกแล้ว .. แค่จานใบเดียวทำไมล้างเองไม่ได้นะ ..

	ฉันหยิบจานเปล่าติดมือมาด้วย .. แวะเปิดตู้เย็นใบย่อม .. หิวน้ำจะแย่การจราจรยังกะจลาจล ..
	นั่น .. ดื่มน้ำหมดยังเอาขวดเปล่าใส่ไว้อีก .. รอให้ใครมาเติมกันนะนี่ .. 
	แล้วกาแฟน่ะ ชงยังไงมันถึงได้หกเลอะเทอะโต๊ะซะขนาดนั้น .. 
	ผ้าเช็ดหน้าใช้แล้วก็ไม่รู้จักเอาไปซัก .. นี่ขนาดมีคนซักให้นะเนี่ย ..
		
	โอ๊ย!!! .. ไม่ด่งไม่ดื่มมันละน้ำ .. เห็นแล้วเซ็ง .. (ฟ่ะ)

	หยิบจานเปล่าเดินไปห้องครัว .. 

	แค่ถุงเท้าสองข้าง .. ยังโยนไม่ลงตะกร้า .. เสื้อนั่น .. ใส่ยังไงให้เลอะซะขนาดนั้น ..
	มันซักยากรู้บ้างหรือป่าว? .. บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเอากางเกงใส่ปนกับเสื้อในตะกร้าเดียวกัน .. มันเหม็น
	เฮ่อ .. ที่บอกไปน่ะ เคยอยู่ในหัวมั่งป่าวเนี่ย? 

	ฉันหยิบเสื้อ กางเกง และถุงเท้าที่ใครบางคนคงถอดโยนกองไว้ใส่ลงตะกร้า ..

	แก้วกาแฟใบสีดำ .. วางทิ้งเดียวดายในอ่างล้างชาม .. คงดื่มตอนเช้าน่ะสิ .. 
	ดูซิ .. มดขึ้นเต็มเลย .. ทำไมน้า .. ทำไม? .. ฉันต้องมาตกในสภาพแบบนี้ด้วย ..

	ช่างมัน!!! .. 

	ฉันโยนจานเปล่าลงอ่างอย่างไม่สนใจว่ามันจะแตกหรือป่าว ..

	เดินหัวเสียมานั่งสงบสติอารมณ์บนตั่ง ..
	
	ผ้าปูนอน .. หมอน .. ทิ้งร่องรอยไว้เหมือนว่า ..
	ใครสักคนเพิ่งลุกจากที่นอน ..

	ตัวเองตื่นทีหลัง .. ทำไมไม่เก็บที่นอนนะ .. 
	ใจคอจะให้ทำให้ทุกอย่างเลยหรือไง? ..
	ฉันก็ต้องทำงานหาเงินเหมือนกันนะ .. 

	ฉันกวาดสายตาผ่านคอมพิวเตอร์ .. ไปยังชามสังกะสีบุบบี้ที่มีก้นบุหรี่เต็มจนล้น .. 
	เถ้าบุหรี่กองบนโต๊ะ .. เมื่อเช้าเพิ่งเททิ้งให้ .. นี่เต็มอีกแล้ว .. จะสูบทำไมนักหนานะ ..
	เก็บเท่าไหร่ก็ไม่จบสิ้นเสียที .. เฮ่อ!! ..

	ฉันล้มตัวลงนอนบนผ้าปูยับยู่ .. บนตั่งไม้สักตัวโต .. หลับตา .. 
	.. เหนื่อยจัง ..	
	

	เสียงประตูเปิด ..
	ใครบางคนก้าวเข้ามา .. ถอดรองเท้าผ้าใบโยนไว้บนชั้นวางรองเท้า ..
	ที่มีรองเท้าวางอยู่เต็ม ..

	"รอรับหน่อยก็ไม่ได้"    คำแรกเอ่ยออกจากปากเขา ..
	
	แล้วก็เดินกระแทกส้นเท้าปังๆ ไปเปิดตู้เย็น ..	
	"น้ำหมด"  เสียงหงุดหงิดเต็มที ..

	ฉันพยายามข่มอารมณ์ .. นึกในใจ ..   "อื้ม .. รู้แล้ว .. "  

	เสียงโยนขวดเปล่าลงพื้น .. 
	กระแทกส้นเท้าเดินปังๆ ...  โครม!! .. 

	"โอ๊ย!! .. เปิดประตูตู้เสื้อผ้าไว้ทำไม? .. "  ความหงุดหงิดยังคงฟาดหัวฟาดหาง ..
	
	แม้ไม่ลืมตา .. ฉันก็นึกออก .. แววตาใครบางคนคงแทบลุกเป็นไฟ ..
	ยามอารมณ์เสีย .. เขาเป็นเช่นนี้เสมอ ..

	"ก็เปิดไว้เอง .. เดินชนเอง .. แล้วจะโมโหทำไม? "   
	ฉันตอบโดยไม่ลืมตา .. 

	เสียงเดินลงส้นเท้าหนักๆ  เตะบรรดาข้าวของที่วางระเกะระกะบนพื้นห้อง ..
	โครม!!! ..  .. .. 

	คงเป็นโต๊ะไม้ตัวเล็กวางพริ้นเตอร์กับซีดีล่ะมั้ง ..
	จะเตะทั้งที ทำไมไม่เอาที่มันชิ้นใหญ่ๆ หนักๆ ..
	ทีวีก็ได้ .. ทุ่มไปเลย จะได้หาเงินซื้อเครื่องใหม่ .. มันเก่าเหลือทน ..

	ฉันยังไม่ปรารถนาจะลืมตา .. ฟังแค่เสียงก็เพียงพอ ..

	เสียงกระแทกส้นเท้าเดินปึงปังไปที่ประตู ..
	
	เพล้ง!!! .. กรอบรูปที่แขวนอยู่ข้างประตูคงโดนไปล่ะมั้ง .. 
	ฉันพยายามข่มอารมณ์ที่วิ่งเป็นริ้วขึ้นมาถึงคอ .. 
	
	ปัง!!! .. เสียงประตูกระแทกปิดอย่างแรง .. 
	.. ทิ้งทุกอย่างไว้ในความเงียบ .. 	
	
	อา .. สงบจัง .. ฉันเพิ่งรู้ .. ฉันพิศมัยความเงียบ ..
	
	 ..


...

	
	ก๊อกๆๆๆ .. 
	เสียงเคาะหน้าต่างรถ .. ทำฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ..
	
	ฉันไขกระจกด้านคนนั่งลง .. 

	"รอนานไหม? .."  ใครบางคนถาม ..
	ฉันสั่นศีรษะ .. แล้วยิ้มต้อนรับ ...  "ไปไหนดี.."  ฉันถาม ..

	"กลับบ้านดีไหม?"   ใครบางคนตอบ ..  

	ฉันยิ้ม .. ยิ้มอย่างที่ไม่เคยได้ทำมานาน ..   "ดีค่ะ.. กลับบ้าน .."  
	ฉันสตาร์ทรถ .. เข้าเกียร์ .. แล้วพารถพุ่งทะยานไปข้างหน้า .. 
	.. ลับหายไปในการจราจรอันคับคั่ง .. ลำพัง .. 


	ฉันอยากกลับบ้าน .. 


	ฉันเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน .. 
	ถอดรองเท้าผ้าใบสีขาวเก็บใส่ตู้รองเท้าที่ตั้งในโรงรถ .. 
	ดอกเยียบีร่าสีขาวชูช่องดงามในแจกันสีมุก .. ราวยิ้มรับฉันกลับบ้าน ..

	ฉันก้าวเข้าห้องรับแขก .. โซฟาสีเขียวหม่นเข้าชุดกับชั้นวางโฮมเธียเตอร์ .. 
	หยิบรีโมทคอนโทรลเปิดโทรทัศน์ขนาด 29 นิ้ว ..
	ไม่เอาดีกว่า .. ฟังเพลงดีกว่า .. ปิดโทรทัศน์ .. 
	หยิบรีโมทคอนโทรล .. เปิดเครื่องเสียง .. เพลงหวานแผ่วพริ้ว ..
	ดอกพุทธรักษาสีแดงในแจกันทรงสูงมุมห้อง  .. ยิ้มรับเพลงหวาน .. 
	มันคงชอบ .. เหมือนฉัน .. 
		

	ฉันเดินผ่านห้องรับแขกสู่มุมทำงานที่จัดซ่อนอย่างแนบเนียน ..
	วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะทำงาน .. เดินเลยไปเปิดไฟห้องน้ำ ..
	แสงสีนวล .. เย็นตา .. ให้ความรู้สึกสบาย .. 
	ตะกร้าดอกไม้หอมมุมห้องส่งกลิ่นละมุน ..
	ฉันเปิดน้ำในอ่างล้างมือ .. กดสบู่เหลวสีชมพูหอมจางๆ ..
	ตามองเจ้าตุ๊กตากาฟิวส์สามตัวที่วางอยู่บนชั้นเหนืออ่างล้างมือ ..
	พวกมันทำหน้าเจ้าเล่ห์ .. แล้วถามฉันว่า ..  
	"เหนื่อยไหม? .. ดื่มน้ำเย็นสิแล้วจะรู้สึกดีขึ้น .."

	ฉันยิ้มรับ .. "คงไม่เลว .. ขอบคุณนะ"   .. ฉันนึกตอบพวกมันในใจ ..
	
	เช็ดมือกับผ้าขนหนูสีชมพู .. เจ้าหมูน้อยตัวอ้วนยืนเกาะอยู่บนห่วงแขวนผ้า ..
	ฉันยิ้มให้มันแล้วบอกมันว่า .. "ฉันกลับมาบ้านแล้วนะ" 

	.. มันยิ้มตอบแล้วก็พยักหน้า .. "อื้มๆๆ .. ดีใจจัง .. กลับมาซะที" ..

	"คิดถึงมาก .. เดี๋ยวมาคุยด้วยนะ .. ขอดื่มน้ำให้ชื่นใจก่อน .." 
	ฉันบอกมันในใจ .. แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นใบใหญ่ 2 ประตู ..
	ผลไม้ .. ส้ม .. แตงโม .. แอ๊ปเปิล .. เต็มชั้นแรก ..
	นมกล่องหลากรส .. ขนมปัง .. แยม .. ช๊อกโกแลต .. ฯลฯ
	นี่ฉันไม่ได้ลิ้มรสของอร่อยๆ แบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนี่ .. 
		
	หยิบเหยือกน้ำใบใสมีไอเย็นเกาะเป็นฝ้า .. รินน้ำใส่แก้วสะอาด .. ดื่ม ..
	อา .. ชื่นใจ .. กลับถึงบ้านมีน้ำเย็นๆ ดื่ม ..
		
	ฉันมองไปบนโต๊ะกินข้าว .. อาหารถูกตั้งเตรียมไว้ .. ข้าวตักไว้พร้อม ..
	 .. ของโปรดฉันทั้งนั้น .. ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ .. เริ่มรับประทานอาหาร .. 

	นี่ฉันไม่ได้ลิ้มรสความพร้อมแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ..
	ฉันไปอยู่เสียที่ไหนมา .. 	

	แต่ ...

	.. 

	...

	....

	จะแต่อะไรอีกล่ะ!! .. 

	นี่แหละบ้าน .. แม้มันจะขาดอะไรไปบางอย่าง ..
	แต่ มันคือบ้านของฉัน ..
	
	บ้าน .. ที่มีที่วางกระเป๋า .. ของฉัน 
	บ้าน .. ที่ชั้นวางรองเท้ามีที่ว่างพอสำหรับรองเท้าผ้าใบสีขาว .. ของฉัน 

	ตอนนี้ฉันอยู่บ้าน .. 

	Home  is  made  of  love  and  warm .. 
	House  is  made  of  bricks  and  stones ..

	.. บ้าน ..

1006

love

comment

8 สิงหาคม 2548 22:37 น.

.. บ้าน ..

keekie

ฉันจอดรถบนฟุตบาธข้างถนน ..
	นั่งรอใครบางคน .. 
	คอยใครบางคน .. 

	ฝนตก ..
	ฉันมองผ่านกระจกที่มีละอองฝนเกาะพราว ..
	ผู้คนเดินผ่านไปมา .. บ้างกางร่ม .. บ้างใช้กระดาษหนังสือพิมพ์กางคลุมศีรษะ ..
	บ้างเดินตากฝนอย่างไม่สนใจหากเนื้อตัวจะเปียกปอน ..

	รถราหนาแน่น .. ขยับเขยื้อนได้ทีละน้อย .. ทีละน้อย ..
	ฉันมองนาฬิกา ..
	.. 17.23 น.  ..

	ชั่วโมงเร่งด่วนเช่นนี้ .. ใครต่อใครคงรีบกลับ .. บ้าน ..


	ฉันนึกถึง .. บ้าน ..



ฉันเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน .. 
	ถอดรองเท้าผ้าใบสีขาวเก็บใส่ตู้รองเท้าที่ตั้งในโรงรถ .. 
	ดอกเยียบีร่าสีขาวชูช่องดงามในแจกันสีมุก .. ราวยิ้มรับฉันกลับบ้าน ..

	ฉันก้าวเข้าห้องรับแขก .. ชุดโซฟาสีเขียวหม่นเข้าชุดกับชั้นวางโฮมเธียเตอร์ .. 
	หยิบรีโมทคอนโทรลเปิดโทรทัศน์ขนาด 29 นิ้ว ..
	ไม่เอาดีกว่า .. ฟังเพลงดีกว่า .. ปิดโทรทัศน์ .. 
	หยิบรีโมทคอนโทรล .. เปิดเครื่องเสียงเล่นแผ่นเพลง Home Sweet Home  ..
	ดอกพุทธรักษาสีแดงในแจกันทรงสูงมุมห้อง  .. ยิ้มรับ .. มันคงชอบเพลงนี้ ..

	ฉันเดินผ่านห้องรับแขกสู่มุมทำงานที่จัดซ่อนอย่างแนบเนียน ..
	วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะทำงาน .. เดินเลยไปเปิดไฟห้องน้ำ ..
	แสงสีนวล .. เย็นตา .. ให้ความรู้สึกสบาย .. 
	ตะกร้าดอกไม้หอมมุมห้องส่งกลิ่นละมุน ..
	ฉันเปิดน้ำในอ่างล้างมือ .. กดสบู่เหลวสีชมพูหอมจางๆ ..
	ตามองเจ้าตุ๊กตากาฟิวส์สามตัวที่วางอยู่บนชั้นเหนืออ่างล้างมือ ..
	ตาเจ้าเล่ห์ของพวกมันดูอ่อนโยน .. ราวกับถามฉันว่า ..  
	"เหนื่อยไหม? .. ดื่มน้ำเย็นสิแล้วจะรู้สึกดีขึ้น .."
	ฉันยิ้มรับ .. "อื้ม .. ไม่เลว .. ขอบคุณนะ" .. ฉันนึกตอบพวกมันในใจ ..
	
	เช็ดมือกับผ้าขนหนูสีชมพู .. เจ้าหมูน้อยตัวอ้วนยืนเกาะอยู่บนห่วงแขวนผ้า ..
	ฉันยิ้มให้มันแล้วบอกมันว่า .. "ฉันกลับถึงบ้านแล้วนะ" 
	.. มันยิ้มตอบแล้วก็พยักหน้า .. "อื้มๆๆ .. ดีใจจัง .. กลับมาซะที" ..
	"เดี๋ยวมาคุยด้วยนะ .. ขอดื่มน้ำให้ชื่นใจก่อน .." 
	ฉันบอกมันในใจ .. แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นใบใหญ่แบบ 2 ประตู ..
	ผลไม้นานาชนิด .. ส้ม .. แตงโม .. แอ๊ปเปิล .. เต็มชั้นวาง ..
	นมกล่องหลากรส .. ขนมปัง .. แยม .. ช๊อกโกแลต ..
	ฉันคิดในใจ .. หากน้ำท่วมจนออกไปไหนไม่ได้ฉันก็คงไม่อดตาย 
	
	หยิบเหยือกน้ำใบใสมีไอเย็นเกาะเป็นฝ้า .. รินน้ำใส่แก้วสะอาด .. ดื่ม ..
	
	ฉันมองไปบนโต๊ะกินข้าว .. อาหารถูกตั้งเตรียมไว้ .. ข้าวตักไว้พร้อม ..
	ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ .. เริ่มรับประทานอาหาร .. 

	อาหารรสชาติอร่อย .. ของโปรดฉันทั้งนั้น ..

	แต่ ...

	.. มันขาดอะไรไปบางอย่าง ..
	.. ไม่รู้ว่าคืออะไร .. 
	.. บางอย่างมันหายไป ..


ก๊อกๆๆๆ .. 
	เสียงเคาะหน้าต่างรถ .. ทำฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ..
	"รอนานไหม? .."  ใครบางคนถาม ..
	ฉันสั่นศีรษะ .. แล้วยิ้มต้อนรับ ...  "ไปไหนดี.."  ฉันถาม ..

	"กลับบ้านดีไหม?"   ใครบางคนตอบ ..  


ฉันเปิดประตูเข้าบ้าน ..
	ใครบางคนถอดรองเท้าผ้าใบวางบนชั้นวางรองเท้า .. 
	.. ที่มีรองเท้าผ้าใบวางเต็มชั้น ..
		
	ฉันถอดรองเท้าผ้าใบสีขาววางบนพื้นหน้าชั้นวางรองเท้า ..
	
	วางกระเป๋าทับกองกระดาษบนโต๊ะสี่เหลี่ยมเก่าๆ  ..
	 .. มีด .. ที่เขี่ยบุหรี่ .. แผ่นซีดี .. ตะเกียบ .. ฯลฯ .. วางระเกะระกะ  .. 

	ฉันมองคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ข้างชามสังกะสีบุบบี้มีก้นบุหรี่อยู่เกือบเต็ม .. 
	แก้วกาแฟใบสีดำ .. คราบกาแฟเกาะปากแก้ว .. 
	ใครบางคนคงดื่มก่อนออกจากบ้าน ..

	ฉันเดินผ่านตั่งไม้สักตัวโต .. 
	บนตั่งมีผ้าปูนอน .. และผ้าห่มที่ทิ้งร่องรอยไว้เหมือนว่า .. 
	คงเพิ่งมีใครสักคนลุกจากที่นอน .. 

	เปิดตู้เย็นใบขนาดย่อม .. มีเพียงขวดน้ำดื่มสองขวด .. กับถุงกาแฟบด .. 

	ฉันรินน้ำลงแก้วใบขุ่นพลางนึก .. ครั้งสุดท้ายที่ล้างแก้วใบนี้ .. เมื่อไหร่หนอ? ..
	ช่างมันเหอะ .. ยังไง ก็มีฉันคนเดียวที่ดื่มน้ำจากแก้วแหละน่ะ ..
	อืม .. น้ำเย็นพอใช้ ..

	ฉันมองกระเป๋าตังค์ของใครบางคน .. ที่คงเพิ่งโยนไว้บนหลังตู้เย็น ..
	ผ้าเช็ดหน้าผืนสีแดง .. แก้วใบเล็กๆ .. โหลยาดอง .. ขวดเหล้าขาว .. วิสกี้ .. 
	เครื่องชงกาแฟ .. มีคราบกาแฟไหลนองเต็มพื้นโต๊ะ ..
	แก้วกาแฟใบสีขาวของฉัน .. ยังวางอยู่ที่เดิม .. ฉันเพิ่งล้างมันเมื่อวาน ..
	
	ฉันเดินผ่านตู้เสื้อผ้าที่เปิดประตูทิ้งไว้ .. ใครบางคนคงไม่ได้ปิด ..
	ห้องเก็บของใต้บันได ..  มีของวางระเกะระกะ .. 
	เป้หลายใบแขวนไว้ที่ตะขอแขวนบนบานประตู คู่กับกางเกงยีนส์เก่าๆ .. 
	
	เสื้อและกางเกงแขวนไว้เต็มราวแขวนผ้า .. ถุงเท้าสีขาวตกอยู่บนพื้นตามทางเดิน
	ตะกร้าใส่ผ้าซักแล้ว มีผ้าอยู่เต็ม .. บ้างตกบนพื้นข้างตะกร้า ..
	รวมทั้งเสื้อและกางเกงชุดคุ้นตาเมื่อสักครู่ .. 

	เสียงราดน้ำโครมคราม .. ประสานเสียงผิวปากลั่นห้องน้ำ ..
	ใครบางคนคงกำลังอาบน้ำ .. 
	ฉันมองหนังสือพิมพ์ .. กับหนังสือเล่มบางอีกสองสามเล่ม ..
	ที่วางไว้บนสันกำแพงห้องน้ำ .. 
	
	อ่างล้างชามที่มีจานชามกองอยู่เต็ม .. ทิ้งเศษอาหารไว้ .. 
	เดาได้ว่า .. วันนี้ใครบางคนคงกินมาม่าอีกแน่ ..
	
	เตาแก๊สที่มีคราบน้ำมันเกาะอยู่เต็ม ..
	กาน้ำใบเล็กเต็มไปด้วยเขม่าสีดำ .. มีผ้าขี้ริ้วพันไว้ที่หูจับ .. 
	นั่นไง .. ต้มน้ำชงมาม่า .. จริงๆ ด้วย
	
	กระป๋องผงซักฟอกเปิดฝาไว้ .. วางคู่กับห่อมาม่า บนชั้นวางของ ..
	ขวดน้ำปลาที่ไม่ได้ปิด .. ชาม .. มีด .. ไฟแช็ก ... กล่องสบู่เปล่า .. 

	ดูเหมือนข้าวของทุกอย่างในบ้าน .. สามารถเคลื่อนไหวไปได้ทุกที่ .. ตามแต่ใจมัน
	ไม่มีใครจำกัดเสรีภาพของพวกมัน ..

	ฉันเริ่มลงมือล้างชามในอ่างอย่างเงียบๆ .. 
	.. แอบยิ้มกับตัวเอง .. ยามได้ยินเสียงร้องเพลงคลอเสียงผิวปาก ..
	
	"หิวไหม?"  ใครบางคนถาม ..
	ฉันมองหยาดน้ำที่เกาะพราวตามตัวเขา ..
	พลอยรู้สึกสดชื่นไปด้วย ..
	
	ฉันสั่นศีรษะ .. แล้วถามกลับไปบ้าง .. "หิวไหม? .. " 
	ใครบางคนสั่นศีรษะ .. ยิ้ม .. แล้วก้มลงจูบหน้าผากฉันเบาๆ ..
	
	"ไม่ต้องล้างหรอก .. ไปดูหนังกันเถอะ .. "  ใครบางคนจูงมือฉันเดินออกจากห้องครัว..
	อืม .. ฉันคิดว่าห้องครัวนะ .. 

	เรานั่งดูหนัง .. และเล่นกันยามหนังถูกคั่นเวลาด้วยโฆษณา ..

	"ห้าทุ่มครึ่งแล้วนะ .. "  ใครบางคนบอก ..
	ฉันมองนาฬิกา ..

	"จะอยู่นี่หรือป่าว? หรือจะกลับ? .. "  ใครบางคนถาม ..

	ฉันเงียบ ..

	ใครบางคนหันกลับไปดูหนังต่อ ..

	ฉันลุกขึ้น .. 
	เดินไปเลือกเสื้อยืดและกางเกงขาก๊วยจากราวแขวนผ้า ..

	ฉันเดินกลับมานั่งบนตั่ง ..
	ด้วยชุดใหม่ .. 

	ใครบางคนหันมามองแล้วยิ้ม .. อ้าแขนรับฉันเข้าไปไว้ในอ้อมกอด ..

	.. อุ่นจัง .. 

ฉันอยู่บ้าน ..

ตอนนี้ฉันอยู่บ้าน .. 


	ฉันเลือกอยู่ .. บ้าน .. 
	แม้ชั้นวางรองเท้าที่บ้านจะไม่มีที่ว่างพอสำหรับรองเท้าผ้าใบสีขาวของฉัน ..
	และแม้บนโต๊ะที่บ้านจะไม่มีที่ว่างพอสำหรับวางกระเป๋าของฉัน .. ก็ตาม ..

	ฉันอบอุ่นเมื่ออยู่บ้าน .. 
	
	ฉันอยู่บ้าน .. 

	Home is made of love and warm .. 
	House is made of bricks and stones ..

	
	ฉันอยู่บ้าน .. 


	.. บ้าน ..

1771

love

comment

3 สิงหาคม 2548 22:36 น.

มนต์เสน่ห์เกาะอาถรรพ์

keekie

มนต์เสน่ห์เกาะทางใต้ช่างเย้ายวนรัญจวนใจเสียจริง  ..
	อะไรต่อมิอะไรทางใต้ .. จะมีเสน่ห์ไปทุกอย่างหรือป่าวน้า???? ..

	เรานั่งเรือหางยาวข้ามฟากจากฝั่งผืนแผ่นดินใหญ่ ..
	สู่เกาะเล็กๆ .. เห็นลิบๆ เบื้องหน้า .. 

	.. เกาะแตน ..	
	
	ท่าเทียบเรือเล็กๆ ก่อด้วยคันดินเรียบง่าย .. 
	.. บ่งบอกถึงการดำเนินชีวิตบนเกาะนี้ .. 
	แหม .. ลืมกดชัตเตอร์ .. เอารูปมาฝาก .. 
	เพราะมัวแต่ห่วงหมวกใบเก่งจะปลิวหายในทะเล ..

3960

love

comment