16 ธันวาคม 2547 08:50 น.
keekie
...ความรัก...หน้าตาน่าจะคล้ายกับความตื่นเต้น...
ยามที่คุณพบฉัน...คุณรู้ไม๊..หน้าคุณแดงจัง ... หูก็แดง...
ทำอะไรขัดเขินไปหมด...แขนขาเหมือนเป็นส่วนเกิน..
เอ...คุณตื่นเต้นทำไมกันนะ...
สงสัยเพราะเจ้าความรัก...มันสั่งการให้คุณเป็นเช่นนั้นแหง๋เลย...
เอ...หรือว่า...ความรักคงหน้าตาคล้ายๆ ความห่วงใยนะ...ว่ามะ...
เพราะดูเหมือนความห่วงใย .. จะแทรกตัวอยู่ในทุกอณูแห่งกระแสน้ำเสียงของคุณ..
อยู่ในแววตาอันอบอุ่นของคุณ...แม้กระทั่งทุกการสัมผัสจากคุณ...
เจ้าความห่วงใย...มันจะวิ่งเข้าสู่หัวใจฉัน...พร้อมๆ กับคำจากปากคุณว่า..
"รักคุณจัง..." เอ...หรือความรัก...คือความห่วงใยนะ...
แต่...ความรักอาจหน้าตาเหมือน ความคิดถึงก็ได้...
เพราะคุณมักบอกว่า คิดถึงฉันเสมอ...แทบทุกเวลา..นาที..
บางทีไม่ว่าคุณจะอยู่ไกลแค่ไหน ... คุณก็จะดั้นด้นมาพบฉันจนได้...
เพื่อจูบฉันเบาๆ ที่หน้าผาก แล้วบอกว่า.. "คิดถึงคุณจัง..."
สงสัย...ความรักกับความคิดถึง...หน้าตาเหมือนกันแน่แท้แล้ว...
สรุปแล้ว...คุณรู้หรือป่าว...ว่าความรัก...หน้าตาเป็นยังไง..
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...
แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้ก็คือ...
ความรักที่คุณมี...
หน้าตามันคงเหมือนกับความรักที่ฉันมี...
เพราะ...
เมื่อฉันพบคุณ...คุณรู้หรือป่าว...
หัวใจฉันเต้นระส่ำ...เดินขาแทบจะขัดกัน...
รู้สึกได้เลยว่า เส้นเลือดในร่างกายคนเรา...
สูบฉีดโลหิตจากเส้นไหนไปเส้นไหนบ้าง...
เอ...อัตราการเต้นของหัวใจของคนปกติ...มันเท่าไหร่นะ..
สงสัย...หัวใจฉันจะเต้นผิดปกติเสียล่ะมั้ง...
และในยามฉันเห็นคุณไม่สบายใจ...ท้อแท้ใจ...
รู้ว่าบางที...คุณไม่อยากพูดถึงมัน เพราะมันทำให้ไม่มีความสุข
ฉันก็จะไม่เซ้าซี้ถามไถ่...
ฉันแค่อยากบอกว่า...ฉันห่วงใยคุณ...
ฉันแค่อยากจะมีส่วนช่วยแบ่งเบาเรื่องราวทุกข์ร้อนเหล่านั้นบ้าง
ในยามคุณไม่สบาย...
ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ๆ คอยดูแลคุณ...ป้อนข้าว...ป้อนยา..เช็ดตัวให้คุณ
เพื่อที่จะได้เห็นคุณกลับมาสดชื่น ... ยิ้มสดใส อีกครั้ง
ยามคุณเหนื่อย...
ฉันแค่อยากให้คุณนอนหนุนตัก...พักกาย...คลายล้า...
...หลับซะคนดี...ฉันจะอยู่ตรงนี้ เป็นเพื่อนคุณจนกว่าคุณจะมีพลัง...
ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งยามคุณตื่น...
ยามที่ฉันไม่ได้พบคุณ...ฉันรู้สึกโหยหา...
ภาพของคุณวนเวียนอยู่ในห้วงสำนึกตลอดเวลา...
ฉันนึกถึงกระแสเสียงแห่งความอบอุ่นของคุณได้...
ฉันนึกถึงสัมผัสจากมืออันอบอุ่นของคุณได้...
ฉันนึกถึงรอยยิ้มอันแสนมีเสน่ห์ของคุณได้...
ฉันนึกถึง......
...ฉันว่า...ทุกอย่างในความเป็นคุณ...
มันแจ่มชัดและโลดแล่นในความทรงจำของฉันเสมอ....
จนบางครั้ง...ถ้าฉันอดรนทนไม่ได้...
ฉันก็จะต้องรีบไปหาคุณ...จูบเบาๆ ที่แก้มคุณ
แล้วบอกว่า..."คิดถึงคุณจัง"
มันเป็นความรู้สึกเดียวกันไหมนะเวลาที่คุณทิ้งงานคุณ...
เพื่อมาพบหน้าฉัน...
เฮ่อออ...!!!
ความรักช่างหน้าตาคล้าย...หลายๆ อย่างเหลือเกิน...
สรุปแล้ว...หน้าตามันเป็นยังไงนะ...
ช่างมันเหอะ...!!!
ถึงมันจะหน้าตาเป็นยังไง...ฉันก็ไม่สน...
เพราะยังไง ...
ฉันก็รักคุณ...อยู่ดี...
หรือคุณสน...???
12 ธันวาคม 2547 14:24 น.
keekie
ฉันรักเธอ...ไม่เคยต้องการสิ่งใด
ฉันรู้ได้...ในยามเขาหยุดปรารถนา
ไม่เคยสูญเสียเดือนฉาย...ความหมาย...ศรัทธา
แสงเดือนรู้ว่า...ฉันรักเธอ...อย่างไร...
ฉันรักเธอ...ไม่เคยรักใครเทียบเธอ
ถึงแม้จะเก้อ...มีเธอเพียงความฝันใฝ่
ไม่เคยเรียกร้อง...ขอเป็นเจ้าของหัวใจ
ฉันรู้ได้...ยามเธอมีคนอื่นปอง
เดือนรู้ดี...ฉันนี้ขาดสิ่งใดบ้าง
ทุกสิ่งทุกอย่าง...ใครใครก็เป็นเจ้าของ
รู้ตัวดี...ชีวีนี้เปื้อนละออง
หนึ่งคำขอร้อง...ไม่เคยขอรักตอบมา
แสงเดือนเอย...แสงเดือนนี้แจ้งประจักษ์
รักบริสุทธิ์...ถึงแม้หยุดปรารถนา
ไม่เคยสูญเสีย...เดือนฉาย...ความหมาย...ศรัทธา
แสงเดือนรู้ว่า...ฉันรักเธอ...อย่างไร....
แดน .."เธอพลัดเข้ามาในชีวิตฉัน ...
แม้จะไม่เหมือนผู้หญิงคนนั้น...แต่เธอก็เป็นความหวานสำหรับชีวิตฉัน
ทุกสิ่งสวยสดงดงามในวันที่เราพบกัน...
และฉันไม่อยากได้ยินเรื่องเศร้าอีกต่อไป
มันเจ็บปวด...ถ้าสิ่งที่คาดหวังว่าเป็นสิ่งดีงาม...เป็นไฟโชติช่วงกับชีวิตเรา
กลับต้องกลายเป็นอื่นไม่คาดฝัน...
ฉันรักเธอมากนะ...ณู...
และไม่เคยพูดกับใครมาก่อนเลย...
ผู้หญิงคนอื่น...เป็นสัญลักษณ์ของความดีงามสำหรับฉันเท่านั้นเอง
.....ฉันไม่อยากให้เธอพลัดพรากหายไปจากชีวิตของฉัน.....
.....เธอรักฉันบ้างไหม....."
ณู.."ทำไมเธอต้องมั่นใจ.....ทำไมเธอต้องมุ่งหวังที่ตัวฉัน...
มีอะไรแน่นอนหรือ...
ถ้าวันนี้....ฉันตอบว่า..ฉันรักเธอ..พรุ่งนี้ก็อาจเปลี่ยนไป
ความรักคือชีวิต...แต่ความรักก็คือความเจ็บปวด...
และชีวิตก็ต้องเปลี่ยนไป....
.....ฉันจึงไม่ตอบเธอเลย.....
ไม่มีวันใดก็วันหนึ่ง...ฉันก็ต้องเดินออกไปจากชีวิตเธอ...นั่นเป็นสัจจะที่สุด..
แม้ว่าจะยังรักใคร่ไม่ยอมพราก...ความตายก็เดินมาเสมอมิใช่หรือ...
สู้ทำใจให้พร้อมกับความเจ็บปวดมิดีกว่าหรือ...
แต่ฉันจะพยายามนะ...
เธอรักฉันทำไมนะ...ผู้หญิงที่ระเหระหน....
และอยากจะเหวี่ยงชีวิตออกไปสุดกู่.....
เธอเป็นคนอ่อนไหวมาก....ฉันเองก็ปลื้มใจที่เธอรักฉัน...
แต่ไม่ทราบว่า...จะตอบแทนยังไงให้สาสม....
ฉันเอง...ไม่ยึดมั่นกับมันเสียด้วย..."
ส่วนหนึ่งจาก...
ขอความรักบ้างได้ไหม โดย พิบูลย์ศักดิ์ ละครพล
เรื่องราวระหว่างความรัก...ความสับสน...แสวงหาของหนุ่มสาว
และอารมณ์แห่งอารมณ์ของความรัก...
ได้พบหนังสือเล่มนี้บนแผงหนังสือเก่าข้างถนน
เลยซื้อมาในราคายี่สิบบาท.....
ทำให้ได้พบความสวยงามบนความเจ็บปวด...
กับมุมมองในอีกองศาหนึ่งของความรัก....
เลยอยากแบ่งปันกันบ้างค่ะ
หลายๆ ท่านอาจเคยได้อ่านแล้ว...