16 ธันวาคม 2547 08:50 น.

ความรักหน้าตาเป็นอย่างไรนะ...

...ความรัก...หน้าตาน่าจะคล้ายกับความตื่นเต้น...
	ยามที่คุณพบฉัน...คุณรู้ไม๊..หน้าคุณแดงจัง ... หูก็แดง...
	ทำอะไรขัดเขินไปหมด...แขนขาเหมือนเป็นส่วนเกิน..
	เอ...คุณตื่นเต้นทำไมกันนะ...
	สงสัยเพราะเจ้าความรัก...มันสั่งการให้คุณเป็นเช่นนั้นแหง๋เลย... 

เอ...หรือว่า...ความรักคงหน้าตาคล้ายๆ ความห่วงใยนะ...ว่ามะ...
	เพราะดูเหมือนความห่วงใย .. จะแทรกตัวอยู่ในทุกอณูแห่งกระแสน้ำเสียงของคุณ..
	อยู่ในแววตาอันอบอุ่นของคุณ...แม้กระทั่งทุกการสัมผัสจากคุณ...
	เจ้าความห่วงใย...มันจะวิ่งเข้าสู่หัวใจฉัน...พร้อมๆ กับคำจากปากคุณว่า..
	"รักคุณจัง..." เอ...หรือความรัก...คือความห่วงใยนะ...


แต่...ความรักอาจหน้าตาเหมือน ความคิดถึงก็ได้...
	เพราะคุณมักบอกว่า คิดถึงฉันเสมอ...แทบทุกเวลา..นาที..
	บางทีไม่ว่าคุณจะอยู่ไกลแค่ไหน ... คุณก็จะดั้นด้นมาพบฉันจนได้...
	เพื่อจูบฉันเบาๆ ที่หน้าผาก แล้วบอกว่า.. "คิดถึงคุณจัง..." 
	สงสัย...ความรักกับความคิดถึง...หน้าตาเหมือนกันแน่แท้แล้ว... 

สรุปแล้ว...คุณรู้หรือป่าว...ว่าความรัก...หน้าตาเป็นยังไง..
	ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...

	แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้ก็คือ... 


ความรักที่คุณมี...
	หน้าตามันคงเหมือนกับความรักที่ฉันมี...

	เพราะ... 

เมื่อฉันพบคุณ...คุณรู้หรือป่าว...
	หัวใจฉันเต้นระส่ำ...เดินขาแทบจะขัดกัน...
	รู้สึกได้เลยว่า เส้นเลือดในร่างกายคนเรา...
	สูบฉีดโลหิตจากเส้นไหนไปเส้นไหนบ้าง...
	
	เอ...อัตราการเต้นของหัวใจของคนปกติ...มันเท่าไหร่นะ..
	สงสัย...หัวใจฉันจะเต้นผิดปกติเสียล่ะมั้ง...


และในยามฉันเห็นคุณไม่สบายใจ...ท้อแท้ใจ...
	รู้ว่าบางที...คุณไม่อยากพูดถึงมัน เพราะมันทำให้ไม่มีความสุข
	ฉันก็จะไม่เซ้าซี้ถามไถ่...
	ฉันแค่อยากบอกว่า...ฉันห่วงใยคุณ...
	ฉันแค่อยากจะมีส่วนช่วยแบ่งเบาเรื่องราวทุกข์ร้อนเหล่านั้นบ้าง

	ในยามคุณไม่สบาย...
	ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ๆ คอยดูแลคุณ...ป้อนข้าว...ป้อนยา..เช็ดตัวให้คุณ
	เพื่อที่จะได้เห็นคุณกลับมาสดชื่น ... ยิ้มสดใส อีกครั้ง

	ยามคุณเหนื่อย...
	ฉันแค่อยากให้คุณนอนหนุนตัก...พักกาย...คลายล้า...
	...หลับซะคนดี...ฉันจะอยู่ตรงนี้ เป็นเพื่อนคุณจนกว่าคุณจะมีพลัง...
	ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งยามคุณตื่น...


ยามที่ฉันไม่ได้พบคุณ...ฉันรู้สึกโหยหา...
	ภาพของคุณวนเวียนอยู่ในห้วงสำนึกตลอดเวลา...
	ฉันนึกถึงกระแสเสียงแห่งความอบอุ่นของคุณได้...
	ฉันนึกถึงสัมผัสจากมืออันอบอุ่นของคุณได้...
	ฉันนึกถึงรอยยิ้มอันแสนมีเสน่ห์ของคุณได้...
	ฉันนึกถึง......
	...ฉันว่า...ทุกอย่างในความเป็นคุณ...
	มันแจ่มชัดและโลดแล่นในความทรงจำของฉันเสมอ....
	
	จนบางครั้ง...ถ้าฉันอดรนทนไม่ได้...
	ฉันก็จะต้องรีบไปหาคุณ...จูบเบาๆ ที่แก้มคุณ
	แล้วบอกว่า..."คิดถึงคุณจัง"

	มันเป็นความรู้สึกเดียวกันไหมนะเวลาที่คุณทิ้งงานคุณ...
	เพื่อมาพบหน้าฉัน...


เฮ่อออ...!!!

	ความรักช่างหน้าตาคล้าย...หลายๆ อย่างเหลือเกิน...
	สรุปแล้ว...หน้าตามันเป็นยังไงนะ...

	ช่างมันเหอะ...!!!

	ถึงมันจะหน้าตาเป็นยังไง...ฉันก็ไม่สน...
	
	เพราะยังไง ...

	ฉันก็รักคุณ...อยู่ดี...

	หรือคุณสน...???

1147

love

comment

12 ธันวาคม 2547 14:24 น.

ขอความรักบ้างได้ไหม

keekie

ฉันรักเธอ...ไม่เคยต้องการสิ่งใด
	ฉันรู้ได้...ในยามเขาหยุดปรารถนา
	ไม่เคยสูญเสียเดือนฉาย...ความหมาย...ศรัทธา
	แสงเดือนรู้ว่า...ฉันรักเธอ...อย่างไร...

	ฉันรักเธอ...ไม่เคยรักใครเทียบเธอ
	ถึงแม้จะเก้อ...มีเธอเพียงความฝันใฝ่
	ไม่เคยเรียกร้อง...ขอเป็นเจ้าของหัวใจ
	ฉันรู้ได้...ยามเธอมีคนอื่นปอง

	เดือนรู้ดี...ฉันนี้ขาดสิ่งใดบ้าง
	ทุกสิ่งทุกอย่าง...ใครใครก็เป็นเจ้าของ
	รู้ตัวดี...ชีวีนี้เปื้อนละออง
	หนึ่งคำขอร้อง...ไม่เคยขอรักตอบมา

	แสงเดือนเอย...แสงเดือนนี้แจ้งประจักษ์
	รักบริสุทธิ์...ถึงแม้หยุดปรารถนา
	ไม่เคยสูญเสีย...เดือนฉาย...ความหมาย...ศรัทธา
	แสงเดือนรู้ว่า...ฉันรักเธอ...อย่างไร....



แดน .."เธอพลัดเข้ามาในชีวิตฉัน ...
	แม้จะไม่เหมือนผู้หญิงคนนั้น...แต่เธอก็เป็นความหวานสำหรับชีวิตฉัน
	ทุกสิ่งสวยสดงดงามในวันที่เราพบกัน...
	และฉันไม่อยากได้ยินเรื่องเศร้าอีกต่อไป

	มันเจ็บปวด...ถ้าสิ่งที่คาดหวังว่าเป็นสิ่งดีงาม...เป็นไฟโชติช่วงกับชีวิตเรา
	กลับต้องกลายเป็นอื่นไม่คาดฝัน...

	ฉันรักเธอมากนะ...ณู...
	และไม่เคยพูดกับใครมาก่อนเลย...
	ผู้หญิงคนอื่น...เป็นสัญลักษณ์ของความดีงามสำหรับฉันเท่านั้นเอง
	
	.....ฉันไม่อยากให้เธอพลัดพรากหายไปจากชีวิตของฉัน.....

	.....เธอรักฉันบ้างไหม....."


ณู.."ทำไมเธอต้องมั่นใจ.....ทำไมเธอต้องมุ่งหวังที่ตัวฉัน...
	มีอะไรแน่นอนหรือ...
	ถ้าวันนี้....ฉันตอบว่า..ฉันรักเธอ..พรุ่งนี้ก็อาจเปลี่ยนไป
	
	ความรักคือชีวิต...แต่ความรักก็คือความเจ็บปวด...
	และชีวิตก็ต้องเปลี่ยนไป....
	.....ฉันจึงไม่ตอบเธอเลย.....
	
	ไม่มีวันใดก็วันหนึ่ง...ฉันก็ต้องเดินออกไปจากชีวิตเธอ...นั่นเป็นสัจจะที่สุด..
	แม้ว่าจะยังรักใคร่ไม่ยอมพราก...ความตายก็เดินมาเสมอมิใช่หรือ...
	สู้ทำใจให้พร้อมกับความเจ็บปวดมิดีกว่าหรือ...
	
	แต่ฉันจะพยายามนะ...

	เธอรักฉันทำไมนะ...ผู้หญิงที่ระเหระหน....
	และอยากจะเหวี่ยงชีวิตออกไปสุดกู่.....

	เธอเป็นคนอ่อนไหวมาก....ฉันเองก็ปลื้มใจที่เธอรักฉัน...
	แต่ไม่ทราบว่า...จะตอบแทนยังไงให้สาสม....
	ฉันเอง...ไม่ยึดมั่นกับมันเสียด้วย..."



ส่วนหนึ่งจาก...
	ขอความรักบ้างได้ไหม	โดย พิบูลย์ศักดิ์ ละครพล
	เรื่องราวระหว่างความรัก...ความสับสน...แสวงหาของหนุ่มสาว 
	และอารมณ์แห่งอารมณ์ของความรัก...



ได้พบหนังสือเล่มนี้บนแผงหนังสือเก่าข้างถนน 
	เลยซื้อมาในราคายี่สิบบาท.....
	ทำให้ได้พบความสวยงามบนความเจ็บปวด...
	กับมุมมองในอีกองศาหนึ่งของความรัก....
	เลยอยากแบ่งปันกันบ้างค่ะ
	หลายๆ ท่านอาจเคยได้อ่านแล้ว...

2060

love

comment