โปรดอย่าถาม .. เหตุใดเนตรคู่งามจึงมัวหม่น กี่เจ็บช้ำกล้ำกลืนที่ฝืนทน กี่ปวดร้าวท่วมท้นล้นฤทัย โปรดอย่าถาม .. เหตุใดจึงหยุดท่ามความร้างไร้ แค่เพียงก้าวผ่านเลยความมืดไป ก็จักได้พบพานความสว่าง โปรดอย่าถาม .. เมื่อใดจะก้าวข้ามทุ่งรกร้าง จักได้พ้นความมืดมนบนหนทาง เพื่อก้าวย่างอย่างคนพ้นความทุกข์ ไม่มีคำตอบ .. ไม่มีแม้จะมอบผู้ปลอบปลุก ไม่มีแม้เรี่ยวแรงเพื่อจะลุก มีเพียงแค่ความทุกข์ท่วมท้นใจ ..