22 มกราคม 2550 10:46 น.
keekie
เพราะหัวใจตรงกันจึงหวั่นกลัว
เพราะสายตาเย้ายั่วทำหัวปั่น
เพราะรอยยิ้มพริ้มพรายละลายพลัน
เพราะหัวใจของฉันมันสั่นไหว
ฉันจึงอยากฝากคำจำสักนิด
ฉันกลัวเธอมองผิดจากคิดไว้
ฉันมิอาจเป็นเช่นนางกลางหทัย
ฉันจำต้องหยุดไว้เพียงแค่นี้
รักนั้นหรือคือรักจักคงมั่น
รักนั้นหรือคือฝันอันสดสี
รักนั้นหรือคือ-เรา-เท่าที่มี
รักนั้นหรือควรที่คิดครองคู่
เธอคือหนึ่งในทรวงที่ห่วงหา
เธอสัญญาจะร่วมเรียงเคียงอยู่
เธอคือหนึ่งเดียว-ยอดพธู-
เธอคือรักสถิตย์อยู่มิรู้วาย ..
20 มกราคม 2550 19:55 น.
keekie
เบื่อรัก ..
ยามแรกเริ่มน้ำต้มผักก็ว่าหวาน
ครั้นเวลาแปรเปลี่ยนเพียงวันวาน
แม้นน้ำตาลยังว่าขมตรมฤดี
เบื่อโลภ ..
ความละโมบ - มักมาก อยากจะหนี
นั่นของเขา คือ ของเรา .. เศร้าเต็มที
อยากครอบครองทั้งที่มิใช่ของตัว
เบื่อโกรธ ..
ที่มันโลดมันแล่นอยู่ในหัว
อารมณ์หนอ อารมณ์พลันขุ่นมัว
แค่เขายั่ว เขาเย้า เราโกรธา
เบื่อหลง ..
ทั้งที่รู้ก็ยังคงเดินเข้าหา
สิ่งยั่วยวนชวนหลงใหล ใช่ -มายา-!!!
แค่เพียงภาพลวงตามาลวงใจ
รัก โลภ โกรธ หลง ..
มันคือกรงกักขังความชังไว้
เราทอดร่างวางชีวิตปิดลงไป
จะหลงเหลืออะไรในชีวี ..
18 มกราคม 2550 00:37 น.
keekie
ระลึกถึงคำโบราณกล่าวขานไว้
จำติดใจมาแต่เล็กเป็นเด็กหญิง
เมื่อเติบใหญ่ใคร่ครวญคิดชีวิตจริง
โง่แกมหยิ่งหรือเล่า? ใช่เราไหม?
ใครว่าโง่หรือเง่าเบาปัญญา
แค่สรรหาเรื่องทุกข์มาซุกไว้
ขยันซ่อนเชื้อเพลิงเติมเชื้อไฟ
รอวันมอดเผาไหม้ในกองเพลิง
เราไม่โง่เราไม่เง่าไม่เขลาขลาด
แต่ฉลาดปราญช์เปรื่องเรื่องหลงเหลิง
ซ้ำเฉลียวรอบรู้หยั่งลองเชิง
ศัตรูเปิงเปิดแน่บแทบม้วยมรณ์
ใครว่าหยิ่งหรือยึดถือศักดิ์ศรี
แค่อวดดีอวดรู้เกินครูสอน
ใครจะสั่งใครจะเตือนจงสังวรณ์
แม้นเกิดก่อนใช่จะรู้สู้ตัวเรา
หากสิ่งใดไม่เคยพบประสบเห็น
มิจำเป็นต้องเอ่ยเผยใครเขา
ให้เขารู้เขาด่าว่าปัญญาเบา
เก็บงำเอาไว้กับตัวกลัวอะไร
ระลึกถึงคำโบราณเคยขานกล่าว
เทียบเรื่องราวเรานี้มีที่ไหน
โง่แกมหยิ่งยิ่งคิดดูยิ่งรู้นัย
คงมิใช่ตัวเราที่เขาหมาย ..
2 มกราคม 2550 11:22 น.
keekie
ขอเป็นเพียงละอองความเหน็บหนาว
สร้างปวดร้าวสู่ใจดับไฟฝัน
เป็นเมฆหมอกมืดมิดปิดแสงจันทร์
ยามเมื่อหันมองทางใดให้มืดมน
ขอเป็นเพียงเปลวแดดที่แผดเผา
ร้อนรุมเร้าเจ้าในทุกแห่งหน
แม้ความเย็นจากน้ำกลางสายชล
มิอาจดึงเจ้าพ้นเพลิงสุมใจ
ขอเป็นเพียงอ้อมแขนอันว่างเปล่า
จุความเหงาเศร้าโศกทั้งโลกไว้
รอยามเจ้าทุกข์ระทมตรมฤทัย
จะกอดเจ้าเอาไว้ไม่ปล่อยเลย
ขอเป็นเพียงสิ่งใดใดในโลกหล้า
คอยสร้างทุกข์ อ่อนล้า มินิ่งเฉย
เพื่อให้เจ้าชินชาและคุ้นเคย
ยามเมื่อโลกเปิดเผยความโหดร้าย ..