30 พฤศจิกายน 2547 11:39 น.
keekie
เหน็บเนื้อ เหลือหนาว ร้าวจิต
ชีวิต ดำเนิน เดินเปลี่ยว
ค้นหา จุดหมาย ดายเดียว
โดดเดี่ยว บนทาง ร้างรก
แลไหน มืดมิด ไปทั่ว
หวาดกลัว เกรงภัย ให้ตระหนก
เหน็บหนาว ร้าวไหว ใจสะทก
ในอก นิจจา อาดูร
เคว้งคว้าง ว่างเปล่า เหงานัก
ร้าวรัก ปักอก หมดสูญ
โศกศัลย์ จาบัลย์ ทวีคูณ
เกื้อกูล ฉันเถิด เปิดทาง
รานรอน ฟอนไฟ แผดเผา
ควันเฝ้า รุมเร้า รอบข้าง
เดินไป ทางใด อ้างว้าง
เพียงร่าง ร้างใจ ไร้เธอ...
29 พฤศจิกายน 2547 17:01 น.
keekie
ไฟฟอนคุสุมขอน
แอบเก็บซ่อนซุกควันไว้
เผากร่อนจากข้างใน
ให้มอดไหม้ไม่รู้ตัว
ไร้กลิ่นให้รู้สึก
มิทันนึกปล่อยลามทั่ว
ไม่รู้ก็ไม่กลัว
กว่ารู้ตัวก็สายเกิน
สงสารเจ้าขอนไม้
ไฟชอนไชให้คนเมิน
มองดูเพียงผิวเผิน
เจ้าคงเพลินรื่นเริงใจ
สุดท้ายเมื่อไฟมอด
มิอาจรอดเงื้อมมือได้
โดนเผาหมดด้วยไฟ
มอดหมกไหม้ไร้ชีวา
22 พฤศจิกายน 2547 00:30 น.
keekie
มิตรภาพ อาบไออุ่น กรุ่นความรัก
บรรจงปัก ถักทอ ต่อเกลียวไหม
ผ้าผืนน้อย ระลึกซึ้ง ถึงคนไกล
ด้วยดวงใจ คอยเก้อ เพ้อทุกครา
หยิบสายใย เส้นบาง เกือบจางหาย
มาแทนด้าย หลากสี ที่ห่วงหา
เอามาย้อม ด้วยอารมณ์ ข่มน้ำตา
แค่หวังว่า เป็นของฝาก จากหัวใจ
พื้นสีขาว แพรวพราว บริสุทธิ์
ปักด้วยหมุด สีสวย ด้วยเส้นไหม
เส้นฟ้าคราม แทนถ้อย รอยอาลัย
ในหทัย ยังสมัคร สานถักทอ
เส้นสีแดง แฝงห้วง ความห่วงหา
บนผืนผ้า เป็นลวดลาย คล้ายร้องขอ
เส้นความหมาย ปักลง ตรงเฝ้ารอ
แล้วค่อยต่อ สีเพิ่ม เติมเต็มใจ
ไหมหลากสี หลายเส้น เน้นคิดถึง
ลายรำพึง หมายวัน ฝันสดใส
สอดด้วยหมุด ตัวน้อย ร้อยเกี่ยวใจ
ยึดเหนี่ยวไว้ ทหัยถาม ตามความรัก
หยิบความฝัน ผืนนั้น ฉันใส่กรอบ
หวังจะมอบ นอบน้อม ให้พร้อมภักดิ์
ให้คนดี อยู่ไกล ได้ประจักษ์
คงตระหนัก ลึกซึ้ง ถึงห่วงใย
20 พฤศจิกายน 2547 08:19 น.
keekie
เหตุอันใด ไยวันนี้ ช่างช้ำชอก
อยากจะบอก ถ้อยคำ หมื่นล้านหน
ตะโกนก้อง ร้องป่าว แด่ผู้คน
ว่ากังวล ปนกังขา และอาลัย
โอ๊ย...อึดอัด รัดรึง พรั่นพรึงนัก
ดังถูกหัก ปักอก ให้หมกไหม้
อัคคีร้อน รุมเร้า เผาภายใน
ดังหัวใจ ต้องคำสาป อาบความช้ำ
ให้ว้าวุ่น งุนงง ปนสับสน
มาก วกวน ให้ค้นหา พาล่วงล้ำ
หมดความเชื่อ ศรัทธา ในน้ำคำ
ต้องเพลี่ยงพล้ำ ย้ำไว้ ให้ไตร่ตรอง
หมดพลัง สิ้นแรง แฝงความเจ็บ
ใจหนาวเหน็บ ปวดร้าว แตกเป็นสอง
ความเป็นตัว ของตัวเอง ถูกจำจอง
วันนี้ต้อง กู่ร้อง นอนคร่ำครวญ
17 พฤศจิกายน 2547 10:08 น.
keekie
อารมณ์เอยอารมณ์ช่างข่มยาก
ทั้งที่อยากคิดข่มอารมณ์หลอน
ภายในใจให้อารมณ์รุมร้าวรอน
หมดอาวรณ์หมดหวังพังทลาย
รู้สึกเอยความรู้สึกแสนเจ็บปวด
ร้าวรานรวดปวดแสบแปลบไม่หาย
รู้สึกล้าเหนื่อยหน่ายใช่แค่กาย
รู้สึกหมายทำร้ายทำลายใจ
หัวใจเอยหัวใจไยร้อนรุ่ม
ให้กลัดกลุ้มรุมเร้าราวเผาไหม้
ไฟสุมขอนร้าวรอนเข้าชอนไช
ดวงหทัยแทบแตกแหลกยับเยิน
อารมณ์ความรู้สึกลึกถึงใจ
คงหวั่นไหวปรวนแปรแค่ขวยเขิน
อารมณ์ร้าวตกผลึกลงลึกเกิน
จิตหมางเมินเหินห่างค่อยจางลง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟkeekie
หน้าส่วนตัว
1440
