6 มีนาคม 2549 15:21 น.
kOrOkOsO
ภูเขาลูกนี้ฉันต้องไต่ข้าม
เหมือนสองบ่างามงามมีอะไรแบกอยู่
มีเมฆเป็นเพื่อน...มีฟ้ากว้างเป็นน้องให้รับรู้
มีครูคือบทกวีเป็นเพื่อนเตือนสติ
ฉันจะตอบโจทก์ชีวิตอย่างไร
สั่นคลอน....บั่นทอนในกายทุกกระบิ
ต้องปลุกเมฆที่เคลื่อนย้ายจากฟ้ากว้างสิ
แล้วบอกทุกทุกวิ.....ฉันจะสู้..ฉันล้มไม่เป็น..เพียงเซเซ
4 มีนาคม 2549 14:45 น.
kOrOkOsO
...รัญจวน...
หอมเมื่อกลิ่นโชยโรยรินไหล
รัญจวนใจเมื่อเคลิบเคลิ้มตรงหน้า
หลงจนลืมสิ้นแม้อาภรณ์ติดกายา
เลือดแดงซ่าส์ซ่านฝาดอณูจะทนเอ่ย
หอมอีกเมื่อมนต์เสน่หาแวะเยือน
โรคาวิ่งเหมือนเตือนภัยยากเปรย
โธ่เอดส์บอกใบ้ใคร่ใกล้เฉลย
อย่าละเลยหมวกถุงตุงสักโหล....
หอมจะลาเมื่อฟ้าสลดอดสูแฮ
อยู่อย่างแก่ดีกว่าหนุ่มตุ่มอักโข
จะเที่ยวจะเมาอย่าเขลาเพราะนมโต
อดทนเถอะโกโรโกโสอย่า Go เลย
3 มีนาคม 2549 16:28 น.
kOrOkOsO
.......มีเส้นขีดขาวกั้นตรงกลาง
แบ่งซ้ายขวาแยกทางเป็นสอง
เล็กบ้างใหญ่บ้างกางล้อเคลื่อนคนอง
ช้าชิดซ้ายเลนจองเร็วชิดขวา
หากเส้นแบ่งประชาจะถูกยึด
เอาความคิดที่อึดเพิ่มพลังสู้กว่า
พร้อมแรงผลักแรงเคลื่อนจากชาวนา
จงศึกษาอย่าคาดเดาสุ่มกลุ่มคนครอง....
10 กุมภาพันธ์ 2549 17:03 น.
kOrOkOsO
...รู้สึกเมื่อครั้งแรกที่เราเจอกัน...
ในวันที่เราเดินมาพบกัน
ความรู้สึกตอนนั้นคือเฉยๆ
คิดว่าคงจะเป็นเหมือนที่เคย
แค่คบแล้วผ่านเลย..ไม่ใส่ใจ
แต่ทำไมนานนานไปกลับผูกพัน
ยิ่งนานวันมันยิ่งใช่
อยากเห็นหน้าอยากเจอไม่อยากไกล
ไม่รู้ทำไมนะใจเรา......
อย่างนี้หรือเปล่าเรียกว่ารัก
แค่ได้ทักได้สบตาได้พูดก็หายเหงา
อยากให้วันนี้มีเธอมาเป็นเงา
คงคลายเศร้าหยุดซึมเซาได้สักที
23 มกราคม 2549 12:45 น.
kOrOkOsO
.....ความรัก....
เส้นสีวาดกลางอากาศ
ฟ้าขาวคาดผ่านม่านเมฆ
ทั้งขุ่ยฝุ่นฟ่องละอองเศษ
ไร้ขอบเขตยึดเกาะแก่ง
ต่างความรักช่างนุ่มนวล
หอมหวลชวนหลงเมื่อต้องแสง
กายใจจักอ่อนเหมือนหมดแรง
ทอนถูกแบ่งใจให้หมดศูนย์
หน้าส่วนตัว
1913
