28 สิงหาคม 2547 12:03 น.
kOrOkOsO
...สัมผัสของดอกไม้...
บางทีคนเราอยากเล่าเรื่อง
บางเรื่องเป็นได้แค่เพียงฝัน
บางเรื่องเป็นจริงเหมือนจะฝัน
บางเรื่องมันเกินจริงกว่าฝันอีก
อยากให้เรื่องที่คิดฝันมันไม่เกิดขึ้น
อยากให้มีกึ๋นมากกว่าหัวสองซีก
อยากแบ่งทั้งขวาและซ้ายเป็นปีก
อยากเลี้ยงหลบหลีกหนีเหมือนเบ็คแฮม
มันไม่เหมือนดอกไม้ในตอนตกแต่ง
มันคล้ายจะแซงกลีบดอกแล้วแทรกแย้ม
มันดูเหมือนคือความอับเฉามาบดบังแก้ม
มันแฉล้มแต่เหี่ยวเน่าคล้ายฝันร้ายกว่าชีวิตจริง...
11 สิงหาคม 2547 15:59 น.
kOrOkOsO
...ผูกพันกว่าใคร...
ฝาหอยคู่หนึ่งน้อย พองาม
คลานคืบกระดืบตาม ง่ามก้น
ผลุบโผล่ผลุบหัวคราม ดำดก อกอร
เอวร่อนตาโปนล้น แยกยิ้มอิ่มยล
คลานล้มคลานลุกพ้น ดินทราย
หัดจับหัดเดินสาย ส่ายง้ำ
อ้อแอ้แม่พร่ำหาย คำขาด คำครึ่ง
ช่างพูดช่างซนขย้ำ ปลุกปล้ำกลอยใจ
จากวันนั้นแม่เฝ้า ทะนุถนอม
หัดบ่มหัดเกลากล่อม ผูกไว้
บานเบ่งเก่งสมจอม ฅนหนึ่ง ฅนดี
ยอดเยี่ยมเปี่ยมศรีให้ แม่ปลื้มลูกนา
อีกวารวันแม่ไซร้ มาถึง
ขอองค์เทวินทร์พึง รับไหว้
จากใจลูกอนึ่ง พรแด่ แม่ฉัน
เกษมสุขเปรมปรีดิ์ไร้ เภทหั้นหายเทอญ..
7 สิงหาคม 2547 13:28 น.
kOrOkOsO
...ทะเลหลับหรือยัง...
เสียงลมกระชากฝั่ง...คลื่นเคลื่อนถาโถม
มือโยนเม็ดทราย...โทรมด่างเปื้อนจากรอยแดดเผา
ลมบ่ายบ่าย...บายหน้ามาบางเบา
แดดเลียแต่งเงา...เข้าหาหาดงามงาม
คลื่นมาทางกว้างสูง...สีฟ้าหม่นราวสวย
ขยับคลี่ห่มผืน...ยืนยาวออกดูหวานหวาม
กวัดแก่วงแววตาเรียงทอดตาตาม
มีคำถามที่ตั้ง....ถามและตอบมากมายให้ตอบ
ทำไมหนอชีวิตนี้ยังไม่รุ่งสูงเหมือนเจ้า
ช่วยเร่งเขย่าหัวใจให้เริงร่าอย่าหมอบ
เอากำลังเข้าสู้เหมือนทดสอบ
เพิ่มความรักมาปลอบมาพร้อมกับความหึด
เป็นแรงขับเคลื่อนเตือนสติโหมหั้น
อย่าให้ความบากบั้นมาตัดทอนยึด
รวมสองเรียวแขนขาฝ่าเกลียวคลื่นมืดมึด
เอาความอึดเป็นแรงผลักหักทางตัน....
23 กรกฎาคม 2547 13:12 น.
kOrOkOsO
พรมชีวิต
พรมสีสวยราวธรรมชาติ
แต้มโลก ไสวสว่าง.
หางนกยูงโปรยโรยกาง สีส้มสลวย
แรกแย้มเบ่งบานสีสดจัดจ้าน
ก้านห่มไม้ร่ำฉ่ำชื่น.
กระชับรับช่วงต่อฤดูกาล
ผ่านฝนผ่านร้อนหนาวเยือน
ต่างความรัก..เหมือนฤดูกาล
ช่างพานพบ ผูกพัน แล้วผันผ่าน
เบิกบานพลันราโรย
เหมือนทุกสิ่งล้วนมีฤดูอยู่ในตัวเอง
จุดเริ่ม จุดจบอยู่ในตัวเอง
พอมีเวลาสักนิดไหม
เพียงหยุดมองความชอุ่มชุ่มชื่น
จากไม้ผลิแตกใบอ่อน
สีละอ่อน อ่อนโยนไร้มายา
พอจะเหลือเวลา.อีกไหม
ทอดเงาตัวใต้ร่มไม้..แลดูดอกร่วง
หากแต่ร่วงจากธรรมชาติ
ใช่ด้วยน้ำมือหรือความตั้งใจทำร้ายเด็ดดึง
..และน่าจะมีเวลาอีกสักนิด
ให้ชีวิตเหมือนรอยคาบเกี่ยวฤดูกาล
..ไม่ร้อนจนลนลาน
ไม่หนาวจนแตกร้าวรานแห้ง
ไม่แล้ง จนชืดเฉา
หรือเปียกปอนจนเฉอะแฉะ
ชีวิตควรจะมีอย่างละนิดหรือผสม
ไม่เร่าร้อน เหยือกเย็น กระเซ็นซ่าน เกินไปนัก
หาก....พรมชีวิตจะเดินเหมือนธรรมชาติบ้างคงดี.
21 กรกฎาคม 2547 09:25 น.
kOrOkOsO
ถ้าอิฐบางก้อน .....
ที่เราก่อขึ้นมาแล้ว ....
ทำให้ตัวเองรุ้สึกแย่ ....
ก็หัดทุบทิ้งไปเสียบ้าง
เราจะได้มีทางออก
หรือทางเลือก ....
ให้กับตัวเองมากขึ้น
ในความเป็นจริงของ ชีวิตคนเรานั้น
ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้เลย
พอๆกับที่ .......
เราก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
ตามใจเราได้ตลอด เวลา........
แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่เราสามารถควบคุมตัวเองได้
และเปลี่ยนแปลงได้ดังใจเราอยู่
นั่นก็คือทัศนคติ ความคิดภายใน และความรู้สึก
เราจึงสามารถมีทางเลือกให้ตัวเองได้เสมอว่า
จะใช้ชีวิตอย่างไรให้มีความสุข
...จะให้คนอื่นมาเลือกแทนเรา
...หรือให้เราเลือกทางเดินให้ตัวเอง
...หรืออิฐจะหาคำตอบ.........?
หน้าส่วนตัว
1189
