15 ตุลาคม 2551 17:35 น.
k๏k㋛ⓞKღ彡
เคยถามใจบ้างหรือไม่ให้พักผ่อน
เจ้าเหนื่อยนักทุกข์ทนกันต่อสู้
ทั้งปัญหาหนักเบาโถมพรั่งพรู
เจ้ามิรู้ร้องอุทธรณ์เพียงอ่อนใจ
ทนตรากตรำลำบากยากในจิต
เพราะความคิดติดตัณหามิผลักใส
คือความอยากเกิดมีอยู่ร่ำไป
สนองให้ใจเสนอเป็นเกลอกัน
ทนทรมานผลาญเวลาของชีวิต
เพื่อพิชิตความหวังได้ดั่งฝัน
เมื่อผิดหวังซบเซาเศร้ารำพัน
โอ้ใจนั้นจะเหนื่อยล้าสักเพียงใด
หากหยุดยั้งพักคิดสักนิดหนึ่ง
จะซาบซึ้งเหตุผลมิสงสัย
ทุกชีวิตเกิดมาเพื่ออะไร
ถึงดิ้นรนมากไปก็ป่วยการ
แค่เพียงมีชีวิตไม่ลำบาก
ไม่อดอยากยากเข็ญน่าสงสาร
ไม่เจ็บไข้ร่างกายพิกลพิการ
ไม่ทรมานด้วยโรคร้ายหายห่างไกล
เพียงแค่นี้ชีวิตก็ล้ำเลิศ
จงถามเถิดสร้างความดีที่ตรงไหน
อย่าถามว่าตัวเราจะได้อะไร
สังคมไซร้ยึดอยู่ด้วยช่วยเกื้อกัน
แม้กอบโกยสะสมทั้งชีวิต
ใช่จะติดมือไปนรก-สวรรค์
ท้ายที่สุดถึงคราวตายวายชีวัน
สองมือพลันว่างเปล่าเหมือนคราวมา
อิสระทางใจนั้นใหญ่ยิ่ง
เป็นความจริงตัดพันธะละเงื่อนไข
ไม่ลุ่มหลงติดยึดในสิ่งใด
จะสดใสเกิดสว่างทางปัญญา
(กลอนนี้ชอบมากไม่เคยลืม...อยากบอกต่อ)
ยื้มบทกลอนนี้มาฝากจากhi5ใครบางคน
********************************************
อันชีวิตเปรียบดังฝันหลับตื่นหนึ่ง
เฝ้าฝันถึงมีทั้งดีทั้งโหดร้าย
แต่ความฝันไม่ทำร้ายใครจนตาย
ไม่คับคล้ายตื่นจากฝันชีวิตจริง
อันความจริงเป็นสิ่งยากหลีกเลี่ยง
ไม่คิดเสี่ยงทำอะไรเหมือนในฝัน
เกิดเป็นคนมีสมองคอยป้องกัน
ให้ฟ่าฟันอันฝันร้ายชีวิตเรา