24 มกราคม 2548 12:02 น.
K-MAN
ทำตัวตามสบายเหมือนเช่นทุกที
ไม่มีทุกข์ร้อนอะไร
พอดนตรีบรรเลงเพลงที่คุ้นเคย
เราเองก็ยังร้องไป
ถึงคล้ายๆ ไม่เป็นไรซักหน่อย
แต่พอมองดูคนที่เขามีใคร
แม้ว่าผู้คนจะรายล้อมอยู่
ยังเผลอเหงาในใจ
* เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนที่เป็นของเรา
เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนนะที่รักเรา
เท่านี้ที่ต้องการขอเกินไปตรงไหน
เมื่อไหร่จะมีใครๆ สักคนที่เคียงข้างเรา
แค่อยากจะมีคนที่ทำให้ใจไม่ต้องเหงา
ไม่รู้ต้องเมื่อไหร่ เหมือนมันยังห่างไกล
นาฬิกาเวลาพึ่งจะเที่ยงคืน
ผู้คนก็มากมาย
พอดนตรีบรรเลงเพลงให้เต้นกัน
ใครๆ เขาก็เต้นไป
ยิ้มและทักทายกับคนรู้จัก
แต่คงไม่มีใครนึกซึ้งใจเรา
ทั้งที่ผู้คนก็รายล้อมอยู่
ยังเผลอนึกเบาๆ
(*)
(*)
ไม่รู้ต้องเมื่อไหร่
เหมือนมันยังห่างไกล
17 มกราคม 2548 14:15 น.
K-MAN
ทุกวันนี้เราทุกคนอาจไม่ทุกคนต้องเรียนหนังสือกันทั้งนั้น และสถานที่ก็ต้องเป็นที่โรงเรียน คำว่าโรงเรียนนี่แหล่ะที่เป็นบทความที่ทำให้ผมรู้สึกถึงการไม่ได้เป็นตัวของตัวเองถูกคำว่ากฎระเบียบมาทำลายการเป็นตัวของตัวเองแต่ คำว่ากฎระเบียบนี่เองที่ทำให้ผมเป็นคนได้
หน้าส่วนตัว
1147
