6 ธันวาคม 2545 14:43 น.
judas
แดดเช้าดูสวยดี แต่รู้สึกไม่คุ้นเคย กับการลุกจากที่นอนมาขึ้นรถแต่เช้าตรู่อย่างนี้
ธุระสำคัญ ช่วยมาเช้าหน่อย เพราะคำๆนี้แหละที่ทำให้ต้องมาอยู่บนรถสาย ปอ.10 ในตอนแปดโมงครึ่งกว่าๆ มุ่งหน้าไปยังบริษัท
บนรถ คนแน่นจนน่าเบื่อ คร้านที่จะลุกให้ใคร ผู้หญิง คนแก่.. ช่างเถอะเดี๋ยวก็มีคนลุกให้เอง คนยิ่งง่วงๆอยู่ จะให้ทำดีอะไรนักหนา
ผ่านป้ายพญาไท ผู้ชายสูงอายุคนนึงเดินขึ้นมา ท่าทางอายุคงร่วม 70 แต่หลังตรง เท้ายังเที่ยง ริมฝีปากยิ้มน้อยๆ
หนุ่มนักศึกษาคนนึงที่อยู่แถวหน้าลุกให้ แกปฏิเสธสุภาพ แต่มั่นคง ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร จนผู้เสนอที่นั่งไม่อาจคะยั้นคะยอต่อ
ผ่านสะพานควาย ที่นั่งใกล้ๆชายสูงอายุว่างลง คิดว่าแกจะนั่ง แกกลับเอื้อมมือไปแตะข้อศอกหญิงอายุราวๆ40 ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เอ่ยด้วยเสียงสุภาพ พร้อมผายมือนิดๆ .. เชิญครับ
วันนั้น ในสายตาคนทั้งรถ ชายคนนี้เหมือนชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายหนุ่มที่มีความเชื่อมั่น และความภาคภูมิอยู่ในตัวเต็มเปี่ยม
รู้สึกละอายลึกๆ ไม่กล้าสบสายตากับใครบนรถ...
28 พฤศจิกายน 2545 13:32 น.
judas
วันนั้นฝนตกหนัก...
ผมฝ่าฝนกลับมาห้อง ด้วยเพราะไม่อยากแกร่วติดฝนอยู่ข้างนอกจนดึกไปกว่านี้ ตอนนี้เนื้อตัวผมเปียกโชกไปหมด แต่ก็ยังดีที่ตอนนี้ได้มายืนอยู่ที่หน้าห้องแล้ว
"กุญแจอยู่ไหนวะ!!"
หลังจากหัวเสียอยู่กับการหาลูกกุญแจพักใหญ่ ก็พบมันที่ซอกหนึ่งในกระเป๋า
"บ้าเอ๋ย!"
ขณะที่ผมไขกุญแจห้องเข้าไปนั้นเอง ขนก็ลุกขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ มันเย็นวาบจากสันหลังส่วนล่าง ไล่ระขึ้นมาเรื่อยผ่านต้นคอ จนขนหัวลุก
"ท่าจะหนาว เดี๋ยวได้เป็นหวัดกันแน่ๆ" ตอนนั้นผมคิดแค่นั้นจริงๆ
พอมีเสียงกริ๊กดังขึ้น ใช้มือดันประตูเข้าไป แวบแรกที่เห็น..ผมเชื่อว่าตาไม่ฝาดอย่างแน่นอน มันเป็นเงาร่างลางๆของผู้หญิง ใส่ชุดนักเรียนเปียกโชก และใส่แว่นตา ผมแน่ใจทั้งๆที่ในห้องนั้นมืด เพราะแสงจากภายนอกส่องเข้าไปกระทบกับกรอบแว่นจนแวบวับขึ้นมา
"เฮ้ย!!" ผมผงะ ตกใจ แปลกใจแต่ยังไม่นึกกลัว ยังงุนงงอยู่ว่าใครมาอยู่ในห้องเรา มาทำไม เข้ามาได้อย่างไร แต่ทั้งๆที่ยังไม่รู้สึกกลัวขนเจ้ากรรมก็ลุกซุ่ขึ้นมาอีกหน
"ใครน่ะ" ผมถามใช้เสียงนำไปก่อน "เข้ามาได้ยังไง นี่ห้องผม" พร้อมๆกับที่พูดผมดันประตูให้กว้างออกแล้วเอื้อมไปเปิดไฟ...
ห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครสักคน บนเตียงยังเรียบร้อย ไม่มีรอยเปียกใดๆ ไม่มีแม้ร่องรอยว่าเคยมีคนนั่งอยู่ .. ผมขนลุกอีกครั้ง คราวนี้เย็นวาบไปทั้งตัว รู้สึกหน้าชาหัวหูชาไปหมด
"ผี" ผมคิดได้แค่นั้น ขาทั้งคู่ก็อ่อนจนแทบพยุงร่างไว้ไม่ไหว ต้องเอนไปพิงกับผนังห้องห้องตรงข้าม
"ผีหลอก" หลุดคำออกมาจากปากเบาๆ ผมพยายามตั้งสติอย่างเต็มที่ แต่กลับรู้สึกเหมือนไฟทุกๆดวงที่หอดับลงไปในทันที
..ผมล้มลงที่หน้าห้องนั่นเอง..
หน้าส่วนตัว
1437
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟjudas
