สิ่งหนึ่ง...ของสองเรา

Jeminine

สวยงามและแผ่วพริ้ว 
ลิ้วลอยมาจากไหน 

โบกโบยบินไปบนฟากฟ้าสีคราม 
พร้อมความงามที่ซ่อนเก็บไว้ภายใน 

และฉันจะเฝ้าถนอมเธอไว้ให้นาน 
ฉันมิยอมให้เจ้าบอบช้ำต่อไป 

รู้มั้ยว่าใจฉัน รักเจ้าหนักหนา เจ้าปีกผีเสื้อ...


เธอเขียนไว้เมื่อ 18 ก.ย. 2544 , 23:04:30 น


สำหรับฉัน การรักใครสักคน เป็นเรื่องแสนยาก แต่เธอรู้ใหมว่า การให้ฉันตัดใจ
ลืมคนที่เคยรักนั้นยากกว่า อย่างเช่นในค่ำคืนนี้ ในขณะที่เธอกำลังอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น
ในอีกขอบฟ้าแสนไกล เธอจะรู้ใหมว่า ฉันยังนั่งอยู่ตรงที่เก่า...ตรงที่ที่เราเคยพบกัน
ฉันนั่งอ่านจดหมาย และข้อความแห่งความรู้สึกในวันเก่าเก่า ที่เธอเคยส่งมาให้
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยแก้มที่เปื้อนน้ำตา เธอคงไม่รู้ว่า ในหัวใจดวงเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนนี้
มีที่ว่างมากมาย พอที่จะเก็บทุกทุกคำพูด ที่เราเคยมีระหว่างกันเอาไว้ได้ทั้งหมด
แม้แต่บทกวีสั้น ๆ ที่เธอเคยเขียนมา และคิดว่าฉันคงจะลืมมันไป คนดี ทุกๆ สิ่ง
ที่รวมกันขึ้นมาเป็นตัวเธอนั้น สวยงามเกินกว่าหัวใจดวงนี้จะลืมเลือนมันไป
ฉันยังจดจำได้ทุก ๆ สิ่ง นับตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน จะด้วยความบังเอิญ หรือเพราะสิ่งใด
ฉันไม่อาจคาดเดา ตัวฉันในวันนั้นเป็นแค่ผู้หญิงบ้า ๆ บอๆ คนหนึ่ง ที่ดูแล้วไม่มีอะไร
น่าพิศมัยสักนิด แต่เธอกลับก้าวเข้ามาหา ยิ่งฉันถอยห่างออกมาเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งก้าวเข้ามา
ใกล้มากขึ้นเท่านั้น กว่าจะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร ฉันก็แอบคิดถึงเธอเข้าให้ซะแล้ว



ก่อนเคยคิดว่า...รักเกิดขึ้นได้เมื่อพบเจอ 
ก่อนเคยคิดว่า...รักต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา 
ก่อนเคยคิดว่า...รักนั้นคือการครอบครองสิ่งนั้น 
สิ่งที่เคยคิด...กลับไม่ใช่เมื่อฉันได้มาพบเธอ
       	
เธอเขียนไว้เมื่อ 25 ก.ย. 2544 , 23:14:29 น.


ฉันยังจำได้ในค่ำคืนหนึ่งที่แสนเหงา ฉันพยายามมองหาใครสักคนที่อยากพูดคุย ปรับทุกข์
แต่กลับไม่พบใคร นอกจาก....เธอ ที่อยู่ใกล้ๆฉันเพียงแค่เอื้อม แต่ฉันกลับมองข้ามไป 
ฉันเคยมองหาแต่คนอื่นๆ มากมายที่เป็นเพื่อน และบอกกับตัวเองเสมอว่า ฉันจะไม่ยอมให้ใคร
ก้าวเข้ามาในหัวใจดวงนี้อีกเป็นครั้งที่สอง นับจากวันที่ความรักอันแสนยาวนานของฉัน
ล้มพังไปไม่เป็นท่า  ความรักสำหรับฉัน ก็ไม่ใช่สิ่งสวยงามอีกต่อไป ฉันไม่ได้หวังมาก่อนว่า
เธอจะสละเวลามาฟังเรื่องราวเพ้อฝันของผู้หญิงสติแตกคนหนึ่ง เธอฟังอย่างตั้งใจ เธอพร้อมจะรับรู้
เธอพูดว่าเธอจะอยู่เป็นเพื่อนฉัน หากฉันต้องการ ฉันได้พบว่า ความอบอุ่นที่ฉันเคยตามหา
มาวางอยู่ตรงหน้านี้เท่านั้น ฉันบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่ความอ่อนไหว มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้ๆ
ฉันบอกตัวเองซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าว่า เธอเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เหมือนกับคนที่ฉันหาพบได้ง่ายๆ
ตามท้องถนนทั่วไป ทั้งๆ ที่ในส่วนลึกแล้ว ฉันได้ยินตัวเองพูดว่า ไม่ใช่แค่นั้นเลย
เธอจะรู้ใหมว่านับจากวันนั้นผ่านไป ฉันเฝ้ามองหาแต่เธอในหมู่คนมากมายที่อยู่รอบตัว
ฉันเฝ้ารอเวลาที่เธอจะมา และแอบยิ้มกับตัวเอง ในขณะที่ทำท่าเฉยเมยใส่เธอ
เธอเคยถามฉันว่า " เคยมีสักแว๊บๆ ในระหว่างวันบ้างไม๊ ที่ฉันจะคิดถึงเธอบ้าง"
ฉันได้แต่เงียบ เธอสรุปเอาเองว่าความเงียบนั้นคือ ฉันไม่คิดถึงเธอเลย (ฉันไม่เคยบอกเธอเลยว่า
เธอคิดผิด)


วันหนึ่งคำพูด เหล่านี้อาจจะดูตลก 
และเชยไปตามกาลเวลา 
แต่มันน่าจดจำตรงที่มันถูกเขียนออกมาจากความรัก 
ที่ครั้งหนึ่ง เราได้รู้จักกัน ได้เข้าสู่หัวใจของกันและกัน 
ถ้าในวันต่อไปไม่มีเธออีกแล้ว 
ฉันก็คงจดจำความสวยงามของเธอได้เสมอ
       	
เธอเขียนไว้เมื่อ  27 ต.ค. 2544 , 22:47:34 น.


เธออาจไม่ใช่คนที่ดีที่สุด ในสายตาของใคร ๆ เธอพูดเสมอว่าเธอไม่ใช่คนดี เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่ง
เหมือนกับคนอื่นทั่วๆ ไป เธอจะรู้บ้างใหมว่า ฉันไม่เคยต้องการคนดี  ฉันรู้เพียงแต่ว่า ชีวิตของฉัน
จะถูกเติมเต็มได้ ด้วยหัวใจของเธอเท่านั้น ฉันเคยนึกขำเวลาได้ยินใครๆ พูดกันว่า เขาได้พบกับคน
ที่รอคอยมาแสนนาน เพราะฉันคิดว่า เขาคงพูดเช่นนั้นทุกๆ ครั้ง ที่เขามีความรักครั้งใหม่
แต่เมื่อฉันได้มาพบเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของฉันได้เปลี่ยนไป ฉันรู้แล้วว่าความรู้สึกในวินาที
ที่เราบอกกับตัวเองว่า นี่แหล่ะ คือคนที่เราตามหา คือคนที่เราเฝ้ารอ และไม่เคยคิดว่าจะได้เจอ นั้นเป็นอย่างไร
เมื่อเธอมายืนอยู่ตรงหน้า เธอจะรู้ใหมว่า เธอมีความหมายสำหรับผู้หญิงธรรมดา ๆ คนนี้มากมาย
สักเท่าใด เธอให้ทุกๆ สิ่งที่ฉันเคยตามหา เธอมีทุกๆ อย่างที่ฉันเคยเฝ้ารอ กว่าฉันจะรู้ตัวว่ารักเธอมากมายสักเท่าใด
ก็เมื่อวันที่ เธอต้องจากไปไกลแสนไกล อีกสุดขอบฟ้า เช้าวันนั้น อากาศหนาวเย็น ฉันนอนนิ่งๆ ใต้ผ้าห่ม
และมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าจางๆ  นกตัวเล็กๆ สองสามตัวเกาะอยู่นอกระเบียงนั้น หากวันนี้
ไม่ใช่วันที่เธอต้องไป ภาพเบื้องหน้าของฉัน คงสวยงาม ไม่เงียบเหงา เหมือนวันนี้


เช้าวันนี้...ฉันได้กลิ่นฤดูหนาว 
เมื่อลมพัดเข้ามาเบาๆ จากหน้าต่าง 
ผ้าห่มอุ่นๆ คงช่วยบรรเทาความหนาวได้บ้าง 
แต่หัวใจ...ความหนาวยังไม่จาง..ไปเสียที 


ผ้าห่ม...จะช่วยอะไรได้... 
กับคนช่างอ่อนไหว..อย่างฉันคนนี้ 
ไม่อยากลืมตาจากความฝันเลยคนดี 
ไม่อยากรับรู้ว่าวันนี้..เธอต้องไปแสนไกล 


วันนี้...อากาศหนาว 
ไม่รู้เธออยากกอดใครเพื่อบรรเทาบ้างใหม 
ส่วนฉันคนนี้...กับความหนาวที่มีในใจ 
ไม่มีอะไรทำให้อุ่นได้... 
ไม่มีอะไร หรือใคร...นอกจากเธอ 


ฉันเขียนไว้เมื่อ 15 พ.ย. 2544 วันที่เราห่างไกล


อยากขอบคุณเธอคนดี ที่นับจนถึงวันนี้ เธอยังคงเป็นคนเดิมเสมอ เป็นคนอบอุ่น อ่อนโยน 
เป็นคนที่ฉันแสนรัก เธอเป็นทุกๆ สิ่ง เท่าที่ฉันอยากมีในโลกใบนี้ มันถึงเวลาที่ฉันจะต้องยอมรับความจริงว่า
ผู้ชายที่แสนอบอุ่นอย่างเธอ คงมีคนมากมาย อยากเป็นเจ้าของหัวใจดวงนั้น และฉันเป็นเพียง คนที่มาทีหลังเท่านั้น
ฉันรู้ว่าเธอไม่ตั้งใจจะทำร้ายหัวใจของคนคนนี้ หากคนเรามีหัวใจได้มากกว่าหนึ่งดวง คงไม่จำเป็น ต้องทำให้ใครเสียน้ำตา
คงไม่จำเป็นต้องเลือกใครสักคน เพียงคนเดียว ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ของฉันจะเป็นเช่นไร อยากให้เธอรู้ว่า ฉันไม่เคยเสียดายเวลา
ที่ผ่านมา เวลาที่เราได้พบกัน ได้ใช้เวลาด้วยกัน นั่นคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันอาจจะขลาดกลัวเกินกว่า
จะกล้าบอกลากับเธอ เพราะฉันไม่เคยคิดว่า ฉันอยากจะทำเช่นนั้น 

ในวันสำคัญที่กำลังใกล้เข้ามา ฉันไม่มีดอกไม้ ไม่มีของขวัญ ไม่มีคำอวยพรใดๆ เพียงอยากให้เธอรู้ว่า
ฉันไม่เคยลืมวันสำคัญของเธอ ใช้เวลาดีๆ ในวันดีๆ กับคนที่เธอได้เลือกแล้ว อย่ากังวลกับฉันว่าจะเป็นเช่นไร
ฉันจะจากไปอย่างเงียบๆ เหมือนที่เคยสัญญากับเธอว่า จะไม่ทำให้ลำบากใจ หากเธอยังจดจำฉันได้
จำเวลาดีๆ ของเราได้ เธอก็คงจะตามหาฉันได้ไม่ยาก เพราะฉัน จะอยู่ในหัวใจของเธอ อยู่ในความทรงจำ
ของเธอ  ทุกๆ ที่ ที่ฉันไป ฉันจะนำภาพของเธอเก็บไว้ในใจไปด้วยกัน  ทุกๆ ภาพสวยงามที่ฉันเห็น ฉันจะมอง
และคิดถึงเธอ ทุก ๆ บทกวีที่ฉันเขียน ก็จะยังเป็นบทกวีของเธอเสมอไป แม้ว่านับจากนี้ เราจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว 

สุขสันต์วันเกิดนะ คนดี


 
In my heart there will always be a place for you. 

 For all my life I'll keep a part of you with me. 
          
  And everywhere I am,there you'll be	
                      
  เธอเขียนไว้เมื่อ 22 ก.ย. 2544 , 01:33:40 น.