หัวใจเธอมีหรือเปล่า... ชอบแกล้งคนอื่นให้เหงา...ใจหาย ถ้าหากว่าเธอยังมีหัวใจ ข้างในนั้นคงไม่มีสิ่งใด ให้ผูกพัน หัวใจเธอ..คงไร้ความรู้สึก เธอจึงไม่เคยนึก...เป็นห่วงฉัน เคยสักนาทีใหม...ในแต่ละวัน จะคิดถึงคนไกลกัน...ที่รักเธอ รู้ใหม...ฉัน...คิดถึง... มีเธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเสมอ ไม่เคยเห็นใคร...ใจร้ายเท่าเธอ แต่ทำไมยังคิดถึง...ยังอยากเจอ...ไม่เข้าใจ
อยู่ดีดี...เธอก็เงียบหาย... ปล่อยให้ความไม่เข้าใจ ติดอยู่กับฉัน เธอทำเหมือนว่า...สิ่งที่มีต่อกันมานาน ไม่เคยเกิดขึ้นเลย...ไม่เคยมีฉัน...ในสายตา เธอลืมคนหนึ่งคน...ได้ง่ายง่าย... เหมือนกระพริบตา..แล้วความทรงจำก็ผ่านไป..ไร้เยื่อใย..ห่วงหา ปล่อยให้ฉันรอ...ปล่อยให้ฉันท้อ...คิดไปต่างต่าง นานา ก่อนที่จะเอ่ยออกมา...แค่คำว่า...เสียใจ อย่าทำอย่างนี้กับใครอีกนะ... เธอคงไม่รู้ว่า...มันโหดร้ายสักแค่ไหน เหมือนเธอเอามีด มากรีดลงตรงกลางใจ ต่อให้ฉันตาย...ก็ยังไม่หายทรมาน ไม่ว่าเธอจะเคยใช้วิธีนี้มากี่ครั้ง อยากขออะไรบางอย่าง...ให้คนสุดท้ายเป็นฉัน อย่าทำร้ายหัวใจใครเขาให้ร้าวราน... ฉันไม่อยากเห็นมันย้อนมาหาเธอในสักวัน ...เพราะคงไม่มีใครอภัยให้เธอเหมือนฉัน...แน่นอน
หน้าส่วนตัว
1391
หญ้าปล้อง
ข้าวปล้อง
ตัวฉันคงเปรียบเป็นเช่นศิลาแข็ง
ที่กล้าแกร่งปราศจากความรู้สึก
สิ่งต่างๆ รอบกายไม่เคยจะคิดนึก
ทุกๆ ความรู้สึกมีแต่ความเฉยเย็นชา
แต่ลึก ๆ เธอคงไม่รู้ว่า
ฉันเหว่ว้าต้องการความรักมากแค่ไหน
ความอบอุ่น ฉันอยากมีเหมือนดั่งคนทั่วไป
แต่ยิ่งไขว้และคว้ามากเท่าไร กลับไม่เคยสัมผัสมัน
หลายๆ ครั้งที่ฉันพยายามสร้างสะพาน
เพื่อก้าวผ่านทอดรับสิ่งเหล่านั้น
แต่ยิ่งสร้าง - - กลับยิ่งห่างไกลกัน
กลายเป็นฉันสร้างกำแพงขวางกั้นอยู่ร่ำไป
ฉันกลัว ฉันอ่อนแอกับความรัก
เพราะความรักทำให้จิตใจฉันหวั่นไหว
ฉันอ่อนแอเกินกว่าใครหลายคนจะเข้าใจ
และตัวฉันก็เลือกที่จะทำอย่างที่ใจอยากให้เป็น
จริง ๆ แล้ว - - เธอเห็นใช่ไหมว่า
ฉันไม่ใช่หินผาหน้าไม้อย่างที่เธอนั้นมองเห็น
ฉันไม่ใช่หญิงแกร่งอย่างที่หลาย ๆ คนอยากให้เป็น
ฉันก็เป็นเพียงหญ้าปล้อง ที่ใช้เปลือกแข็งภายนอก
- - ห่อหุ้มความอ่อนแอ เปราะบางเอาไว้ภายในเท่านั้นเอง
------------------------------------------------------------------------------------
ดอกหญ้าของฉัน
Jeminine
ดอกหญ้าของฉัน...
...แม้เธอจะมีรอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า
ฉันก็มองเห็นรอยน้ำตา...ที่เธอซ่อนไว้
ความก้าวร้าวที่เธอแสดงออกต่อใครใคร
ไม่อาจปิดบังความอ่อนโยน อ่อนไหว ของใจเธอ
ถึงแม้จะมีกำแพงที่แข็งกั้น...
ฉันก็ยังมองเห็นภาพเธอนั้น เป็นตัวเธอเสมอ
ความปวดร้าวมากมายที่ได้เจอ
อยากจะบอกกับเธอ....ฉันเข้าใจ
หากเธอเป็นดอกหญ้าที่อ่อนแอ
ฉันจะเป็นผืนดินคอยดูแล เมื่อยามอ่อนไหว
เราจะฝ่าแดด ฝ่าฝน และลมหนาว เคียงข้างกันไป
จะไม่ปล่อยให้เธอเดียวดาย...ในพายุแห่งน้ำตา
โปรดทอดสะพานแห่งหัวใจ...มาที่ฉัน
จากนี้เราจะมีกัน..ในคืนและวันแสนมีค่า
จะเก็บรักษาความรักที่เธอให้มา
และขอใช้หัวใจสัญญา...ว่าตลอดกาลความศรัทธา จะคงเดิม
~~ถึงแม้คนมากมายจะไม่เข้าใจ....แต่ก็ไม่ใช่ทุกคน~~
เพราะฉันไม่ใช่ใครคนนั้น(และไม่มีวันที่จะเป็น) เธอรักเขา...เพราะความอ่อนหวาน... เขาคนนั้น เหมือนเจ้าหญิงในนิยาย มีแววตา...ที่ชวนหลงใหล... มีหัวใจที่แสนบอบบาง... หากเขาเป็นเสมือนดอกไม้ ฉันคงเป็นได้...แค่ต้นหญ้าบนทางร้าง หากเธอยืนอยู่ตรงกลาง ฉันก็รู้ว่าสองทาง เธอจะเลือกใคร ฉันคงไม่อาจเป็นแบบที่เธอฝัน ให้เป็นเหมือนใครคนนั้น...ฉันทำไม่ไหว แม้ใจดวงนี้...มีเธออยู่เต็มล้นข้างใน ฉันก็คงเป็นได้...เท่าที่เป็นมา ถึงจะแต่งจะแต้มอย่างไร... ตัวจริงข้างใน...ก็ยังเป็นแค่ดอกหญ้า ความบอบบางของหัวใจ...ไม่มีประโยชน์ใดต้องบอกออกมา เพราะเธอคงคิดว่าดอกหญ้า...ไม่มีน้ำตา...ไม่มีหัวใจ
จำที่นี่ได้ใหม...เราเคยมานั่งฟังเพลงด้วยกัน วันนี้เธอและฉัน มาพบกัน...แต่ไม่เหมือนเก่า ข้างกายเธอที่เคยมีฉัน กลับกลายเป็นเขา เมื่อเริ่มต้นเพลงรักบทเก่า...หัวใจก็เหงาขึ้นมาทันที มือที่ถูกเกาะกุมด้วยมือของเธอคู่นั้น ไหล่ที่เธอโอบอยู่เคยเป็นของฉัน...คนนี้ สายตาของเธอ...ที่มองเขาอยู่แต่ละวินาที คำว่ารักที่เธอมี รวมทั้งเสียงดนตรี...ที่บรรเลงอยู่รอบกาย เก้าอี้ตัวนั้นข้างข้างเธอ... ทุกอย่างเหล่านั้นเป็นของฉันเสมอ...เสมอมา ใช่ใหม มือของเธอ ตาของเธอ อ้อมกอดของเธอ และหัวใจ วันนี้ฉันได้แต่มองอยู่ไกลไกล..ให้เขาแย่งเอาทุกสิ่งไป ต่อหน้าต่อตา อยากไปนั่งใกล้ใกล้เธอ...ตรงนั้น... หากเรากุมมือกัน...หัวใจคงหายอ่อนล้า เธอสบตากับเขาเมื่อเพลงรักของเรา...เริ่มบรรเลงขึ้นมา น่าสงสารตัวเองนัก..คนพ่ายแพ้ที่เหว่ว้า... ...ได้แต่ก้มหน้าซ่อนสายน้ำตา....ในมุมมืดมน
