29 มกราคม 2545 00:00 น.
Jeminine
จะเร่รัก รักเล่ห์ เจ้าเหหัน
เอ่ยเอื้อนคำ จำนรรจ์ เจ้าหันเห
รอนแรมรัก แล้วร้าง ช่างรวนเร
เหมือนลมพัด ลมเพ ระเหจร
หัวใจเจ้า เบาบาง ดั่งปุยหมอก
สัพยอก หยอกเอิน เกินใจถอน
จะยั่วเย้า เคล้าวิญญาณ จนสั่นคลอน
แล้วก็จร จากไป ไม่ใยดี
เออเจ้าดอกไม้งามไร้หนามแหลม
จะแต่งเสริม เติมแซม สล้างสี
กลีบอ่อนอ่อน ช้อนชะม้าย ไร้ราคี
จักอยู่เย็น เห็นฉะนี้ อีกกี่ครา
หยุดร่อนเร่ เหจร สู่คอนขวัญ
สู่อ้อมจันทร์ อ้อมใจ ที่ใฝ่หา
อย่าแรมร้าง ห่างหาย ให้ไกลตา
รอแล้วเล่า เจ้าไม่มา จะเจียนตาย.
27 มกราคม 2545 21:50 น.
Jeminine
เธออยู่ในหัวใจดวงนี้เสมอ....
ทุกค่ำคืนที่ฉันเพ้อ เขียนบทกวีรักแสนหวาน
ไม่เคยถามว่าเธอลึกซึ้งบ้างใหม...ที่ทำให้กัน
หรือคิดว่าฉันเพียงเพ้อฝัน..ไปตามเรื่องตามราว
เธอคือใครคนนั้นในบทกวี...
คือคนที่คิดถึงอยู่ทุกนาที...ที่ใจเหงา
คือคนที่ฉันเอ่ยคำรัก ฝากผ่านตัวหนังสือมาเบาเบา
คือทุกสิ่ง ทุกอย่าง ในความรู้สึกที่เคยว่างเปล่า แต่ก่อนมา
กระดาษแผ่นสุดท้ายยังถูกวางไว้ที่เก่า...
ดินสอด้ามเล็กเล็กสีเทา...ถูกทอดทิ้ง ให้ไร้ค่า
ฉันไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอ จะเขียนถึงความรัก ทั้งน้ำตา
เพราะยามนี้หัวใจมันอ่อนล้า...เหลือกำลัง
นี่คือบทกวีบทสุดท้ายที่ฉันจะเขียนให้...
แล้วฉันจะจากไป...อย่างคนที่หมดหวัง
จะไม่มีอีกแล้ว...ตัวหนังสือไร้ค่า บนกระดาษเปื้อนน้ำตาเจือจาง
เพราะไม่อาจหลอกตัวเอง ว่าเธอจะอยู่เคียงข้าง...อย่างที่เคยเข้าใจ
ขอให้ฉันเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน....
รวมทั้งบทกวีของฉัน...ที่มีเพียงความเพ้อฝัน อ่อนไหว
หากแม้พรุ่งนี้...ฉันอยากจะเขียนกวีของความในใจ
บทที่หนึ่ง นับจากวันนี้ต่อไป...
...คือบทกวีไร้ค่าของคนปวดใจ เท่านั้นเอง
26 มกราคม 2545 22:48 น.
Jeminine
ฉันเคยนั่งรอคอยความรัก..จากมุมที่เงียบเหงา
รอให้ใครสักคน มากอดฉันไว้เบาเบา ในคืนที่ฝนโปรยสาย
การรอคอยของฉัน...แต่ละคืน แต่ละวัน...เปล่าดาย
ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ เกลียดโลก เกลียดใครต่อใคร ทุกทุกคน
ฉันเกลียดพวกเขา ที่ไม่รักฉัน...
ฉันเกลียดความสุข ของคนเหล่านั้น ที่ฉันไม่เคยได้พบสักหน
ฉันเกลียดความรัก เพราะคิดว่ามันโกหก ไม่มีตัวตน
แต่แล้วในคืนที่เลวร้ายที่สุดของความทุกข์ทน...ฉันก็ได้เจอ
ฉันถามตัวเอง...ว่าความรัก จะเกิดขึ้นได้อย่างไร
หากแม้เราขังตัวเองอยู่แค่โลกภายในใจเช่นนี้เสมอ
อาจมีใครสักคน เฝ้ารอใครบางคน ให้ผ่านมาพบเจอ
เขาอาจกำลังรอคอยความรัก แล้วเก้อ...เช่นกัน
ฉันได้ค้นพบว่าความรักไม่ใช่สิ่งลวงตา
มันคือสิ่งง่ายง่าย ที่เริ่มต้นขึ้นมาในหัวใจของฉัน
ให้ทุกทุกสิ่งก่อน กับคนที่เราต้องการจากเขา อีกร้อยพัน
แล้วเราจะได้ทุกทุกสิ่งเหล่านั้น กลับคืนมา
ความรัก คือ พลังงานอันบริสุทธิ์ และยิ่งใหญ่
แตกยอด และผลิดอกอยู่ในใจ...โดยไม่ต้องค้นหา
หากได้รักใครสักคน...ถึงแม้จะไม่ได้สิ่งใดกลับมา
อย่างน้อย...ความสุข จะปรากฎขึ้นที่ดวงตา ไสวสว่างดั่งตะวันทอฟ้าในหัวใจ
**การที่เราเอาชนะใจคนที่เกลียดเราได้ ด้วยความรักของเรา
เป็นความรู้สึกที่แสนวิเศษจริงๆ นะคะ ^-^
25 มกราคม 2545 23:31 น.
Jeminine
เคยคิดอยู่เสมอ..เสมอ..
ว่าการได้พบเธอ...คือสิ่งที่มีค่า
เคยคิดว่าหัวใจของเธอที่ให้มา
คือความรัก ความศรัทธา ของคนหนึ่งคน
รู้ใหม...มันเจ็บ
ที่ยังเก็บเธอเอาไว้ในความสับสน
เพิ่งรู้ว่า การจะลืมคนหนึ่งคน
ยากกว่าการรักใครสักคนจนหมดใจ
อย่าแบ่งปันความรู้สึกใดใดมาให้เลย
ฉันคงกลับไปเป็นเหมือนเคยไม่ได้
ถ้าหัวใจเธอ...ยังมีคนอื่นรวมอยู่ข้างใน
หากว่าไม่ใช่ฉันหมดทั้งหัวใจ...ฉันก็ไม่ต้องการอะไร อีกแล้ว.
25 มกราคม 2545 23:02 น.
Jeminine
กว่าจะถึงวันที่เธอเดินกลับมาหา
และเอ่ยคำว่าเสียใจ...
กว่าฉันจะพาตัวเองผ่านคืนวันอันเลวร้าย
เธอรู้ใหม ฉันเป็นอย่างไรตลอดมา
เธอรู้ใหม...ในค่ำคืนที่มันเปลี่ยวเปล่า
ความทรมานรุมเร้า หนักหนา
เกือบจมลงไปในห้วงทะเลแห่งน้ำตา
ต้องการเพียงให้เธอมาอยู่ตรงหน้า มาดูใจ
เธอไปอยู่กับใครที่ไหนมา....
ในค่ำคืนที่ฉันเต็มไปด้วยน้ำตา...และความอ่อนไหว
เมื่อยามนี้น้ำตาไม่มีเหลืออีกต่อไป
แล้วฉันจะต้องการมีเธอไว้เพื่ออะไร..ตอบที
ฉันไม่ได้โกรธเธออีกแล้ว....
ไม่มีความรู้สึกตอบรับจากหัวใจที่เต้นเพียงผ่าวแผ่วดวงนี้
ฉันกลับเป็นคนเดิมอย่างที่เธอต้องการแล้วคนดี
เป็นใครคนเดิมก่อนนี้...ก่อนที่...จะได้พบ และรักเธอ
หน้าส่วนตัว
2431
