17 ธันวาคม 2544 15:07 น.
Jeminine
ยังคงเหนื่อยอยู่ใหม...คนดี
กับการทุ่มเทความรักที่มี...แล้วไร้ค่า
ทนได้ใหม...กับการที่ไม่เคยอยู่ในสายตา
มีแรงใจ พอจะลืมความอ่อนล้า ได้หรือยัง
จะรักเขาไปถึงเมื่อไหร่...
ในเมื่อไม่มีอะไรหลงเหลือ...พอเป็นความหวัง
ความรักทำให้คนปิดตาไม่มอง...ปิดหูไม่ฟัง
และหลอกตัวเองเสมอว่ายังมีความหวัง...ตลอดเวลา
หรือต้องรอ...ให้เขาเป็นฝ่ายทิ้งขว้าง
ถึงจะตาสว่างเปิดทางให้เขา...ก้าวไปข้างหน้า
จะยอมตัดใจใหม...หากวันใดเขาเอ่ยคำลา
และบอกกับเธอว่า...เขามีใครที่ดีกว่า...จึงต้องไป
จะเกลียดฉันหรือเปล่า...หากเธอรู้ความจริง
บางครั้งฉันอยากให้เขาทิ้งเธอไปกับใครคนใหม่
ถ้ามันจะทำให้เธอยอม...เลิกคิดถึงเขา...และตัดใจ
และหันไปมองหาสิ่งใหม่ใหม่...
อย่างเช่น...ฉัน...คนที่คอยรัก คอยห่วงใย เสมอมา
17 ธันวาคม 2544 14:24 น.
Jeminine
ยังคงมีเพียงคำว่าคิดถึง
ที่ฉันเคยแอบเก็บไปลึกซึ้ง...หวั่นไหว
กับความใกล้ชิด...ความสนิท...ความไว้ใจ
ฉันแอบคิดอะไรไปไกล กว่าเพื่อนกัน
วันนี้เธอยังคงบอก...คิดถึง
แต่มีใครคนหนึ่ง...เข้ามาแทนที่ฉัน
เขาแบ่งเวลาของเธอไป...เวลาที่เคยมีให้กัน
มือเธอที่เคยกุมมือฉัน ก็เปลี่ยนไป
เธอบอกว่ารักเค้ามากมาก...
ฉันรับฟัง...ด้วยความเย็นยาก...ต่อการห้ามความอ่อนไหว
กลัวเธอจะรู้...ว่าเพื่อนของเธอคนนี้เปลี่ยนไป
แอบอิจฉาเขาที่ได้เข้าไปอยู่ข้างในหัวใจเธอ
อย่าสนใจเลย หากฉันจะมีน้ำตา
ในบางเวลาที่ความรู้สึกอาจพลั้งเผลอ
ขอแค่ยังได้อยู่ใกล้ใกล้ ได้รับรู้ความเป็นไปของเธอ
แต่อย่ารู้เลยว่าน้ำตาที่เอ่อ...เป็นเพราะเธอ...หรือเพราะใคร
16 ธันวาคม 2544 23:16 น.
Jeminine
กาลครั้งหนึ่ง....นานแสนนาน
เธอรู้มั๊ยว่านาน..จนฉันเกือบจะจำไม่ได้
กี่ครั้งแล้วที่ฉันเปิดเผยสายตาให้รู้ใจ
เธอไม่เคยเห็นอะไรอะไรบ้างหรือเธอ
ก็เห็นส่งดอกไม้มาให้ทุกวัน
แล้วยังมีการ์ดสีหวานหวาน...บอกว่าห่วงใยกันเสมอ
เห็นเธอหลบตา...อายอะไรนักหนาเวลาเจอ
ไม่รู้ว่ากลัวฉันจะกินเธอ หรือยังไง
จะบอกเป็นนัยนัยแบบนี้อีกนานหรือเปล่า
ไม่รู้เหรอคนรอฟังน่ะ เค้า หวั่นไหว
รอมาตั้งนาน...จนชักจะพาลเมื่อยหัวใจ
บอกว่ารักซะทีได้ใหม...1..2..3 เริ่มได้...จะรอฟัง
15 ธันวาคม 2544 16:33 น.
Jeminine
คน...มักเชิญชวนให้คนอื่นติติง
ทั้งที่ความจริงนิยมคำชมเชยมากกว่า
คน...มักจะคิดว่างานที่ตนทำนั้นหนักหนา
และรู้สึกว่าตัวเองโดนเอาเปรียบอยู่ร่ำไป
คน...มักคิดว่าตัวเองนั้นรู้มากกว่าผู้ร่วมสนทนา
แต่หารู้ไม่ว่านอกกะลาที่เขาอยู่ คือโลกอันกว้างใหญ่
คน...มักมองเห็นแต่ความผิดของผู้อื่นรอบกาย
และเห็นสิ่งที่ตนทำไป...ล้วนแล้วแต่คือสิ่งดี
คนเรา...มีจำนวนหู...มากกว่าจำนวนปาก
แต่มักใช้ปากทำงานอย่างเต็มที่
และใช้หูรับฟังคนอื่นน้อยลงทุกที
มักต้องการให้คนยอมรับทั้งที่...อาจจะยังไม่เคยให้สิ่งนี้กับใคร
ปราชญ์...คือคนที่มักคิดว่าเขายังรู้ไม่พอ
กบในกะลาคือคนที่คิดว่าพอแล้วสำหรับความรู้ที่ได้
อย่าหวัง...ว่าคนอื่น จะเป็นอย่างที่เราพอใจ
เพราะยังมีคนอีกมากมาย...ที่ชังเรา
คนเหมือนกัน...แต่คนไม่เหมือนกัน
แตกต่างความต้องการ...ความฉลาด ความเขลา
ไม่มีใครเกิดมาประเสริฐกว่าเรา
และตัวเรา ก็ไม่เคยประเสริฐกว่าใคร
เราทุกคนเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตหนึ่งเท่านั้น
เป็นแค่เศษเล็กเล็กในจักรวาลอันกว้างใหญ่
ความจริงคือ....ทุกคนเกิดมาเพื่อรอวันที่ดับไป
ต่างกันที่ใคร...จะทิ้งสิ่งใดไว้...ตอบแทนโลกกว้างใหญ่ที่เกิดมา
15 ธันวาคม 2544 00:57 น.
Jeminine
ฟังเพลงที่เธอมอบให้...ตลอดทั้งวัน
วนเวียนอ่านจดหมายของเธอซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า
ไม่อยากโกหก...ว่าไม่ได้รู้สึกเหงา
เพราะสถานที่เก่าเก่าตรงนี้...ไม่มีเธอ
จะมองไปทางใด ก็เปล่าว่าง...
แม้แต่เส้นทางที่เราเคยเดินด้วยกันเสมอ
ทุกสิ่งเปลี่ยนไปนับแต่วันที่ไม่มีเธอ
ทุกเช้าสิ่งแรกที่ตื่นมาพบเจอ...คือความเดียวดาย
อยากให้เธอกลับมา...อยู่ตรงนี้
เติมแต้มวันคืนที่มี...ให้มากด้วยความหมาย
ไม่รู้ว่าจะทนอยู่อย่างนี้ได้อีกนานเท่าไร...
ในเมื่อคนที่เป็นลมหายใจ...อยู่ไกลแสนไกลเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
829
