16 พฤศจิกายน 2544 04:50 น.
Jeminine
รัก..รัก..รัก..รัก..รัก
อ่านคำว่า " รัก " ที่เธอเขียนไว้ให้
แค่รอยหมึกจางๆ บนกระดาษหนึ่งใบ
ทำไม..หวั่นไหวเสียมากมายนะเรา
ใครๆ ก้อคงเขียนได้...
เป็นแค่คำสั้นๆ ง่ายๆ ... ใช่หรือเปล่า
คำรักจากใคร...จะหวานแค่ไหนก้อไม่เอา
ขอแค่ " รัก " คำเดียวจากคนในใจคนเก่า...ก้อพอ
16 พฤศจิกายน 2544 01:47 น.
Jeminine
ฉันจำไม่ได้ว่า...กี่ครั้ง
ที่เธอขอให้ได้ฟังคำคำนั้น
เธอขอรอคอย...ไม่ว่ามันจะนานแสนนาน
จะคอย...จนกว่าฉันจะเอ่ยคำนั้น..ออกมา
ฉันยังไม่เคยบอกรักใคร...
แม้กับคนที่แอบคิดถึงเค้าสุดหัวใจ...จนแทบบ้า
อย่าเลย...อย่าให้ฉันต้องเอ่ยมันออกมา
ขอเพียงให้เธอลองมองตา...ฉันให้ดี
เห็นตัวเองอยู่ในนั้นมั๊ย...
เห็นหรือยังว่าใคร..อยู่ในใจฉันดวงนี้
หากเธอยังไม่แน่ใจ...ถึงความลึกซึ้งมากมายที่มี
ฉันจะบอกแทนด้วยอ้อมกอดนี้.....ก้อแล้วกัน
15 พฤศจิกายน 2544 01:49 น.
Jeminine
เช้าวันนี้...ฉันได้กลิ่นฤดูหนาว
เมื่อลมพัดเข้ามาเบาๆ จากหน้าต่าง
ผ้าห่มอุ่นๆ คงช่วยบรรเทาความหนาวได้บ้าง
แต่หัวใจ...ความหนาวยังไม่จาง..ไปเสียที
ผ้าห่ม...จะช่วยอะไรได้...
กับคนช่างอ่อนไหว..อย่างฉันคนนี้
ไม่อยากลืมตาจากความฝันเลยคนดี
ไม่อยากรับรู้ว่าวันนี้..เธอต้องไปแสนไกล
วันนี้...อากาศหนาว
ไม่รู้เธออยากกอดใครเพื่อบรรเทาบ้างใหม
ส่วนฉันคนนี้...กับความหนาวที่มีในใจ
ไม่มีอะไรทำให้อุ่นได้...
ไม่มีอะไร หรือใคร...นอกจากเธอ
14 พฤศจิกายน 2544 23:50 น.
Jeminine
เพียงนาทีแรก...ที่จากเธอจากไป
ฉันเห็นเพียงโลกกว้างใหญ่เบื้องหน้า
ความอิสระที่เคยใฝ่ฝันตลอดมา
อิสระ หากแต่เหว่ว้า เดียวดาย
เหมือนใบไม้เล็กๆ ที่ร่วงหล่น
เงยหน้ากลับไปมองที่ลำต้นสูงใหญ่
บางสิ่งฉุดรั้ง จนไม่อาจเดินจากไป
เมื่อไม่อาจกลับไปหาเธอได้...
ลึกในหัวใจ...เคว้งคว้างหวั่นไหว..เหลือเกิน
14 พฤศจิกายน 2544 23:48 น.
Jeminine
สองเท้าที่ย่ำตามรายทาง
มีเพียงความเคว้งคว้าง..ให้คว้าไขว่
เบื้องหน้าคือเส้นทางอันห่างไกล
อดีตที่ทิ้งไว้ คือน้ำตา
เธอคือความสวยงามแห่งย่ำรุ่ง
คือแสงตะวันของวันพรุ่ง..อันเจิดจ้า
ลบกลืนความเหน็บหนาวของรอยน้ำตา
คือจุดหมายของคนล้า..ที่หลงทาง
จะอีกกี่ร้อยคืน หมื่นวัน
ฉัน...จะยังคงมีเธอเป็นความหวัง
แม้ไม่อาจไปถึง...จุดหมายปลายทาง
เธอจะยังเป็นความงดงามที่กระจ่าง...อยู่กลางใจ
หน้าส่วนตัว
730
