14 พฤศจิกายน 2544 23:48 น.
Jeminine
สองเท้าที่ย่ำตามรายทาง
มีเพียงความเคว้งคว้าง..ให้คว้าไขว่
เบื้องหน้าคือเส้นทางอันห่างไกล
อดีตที่ทิ้งไว้ คือน้ำตา
เธอคือความสวยงามแห่งย่ำรุ่ง
คือแสงตะวันของวันพรุ่ง..อันเจิดจ้า
ลบกลืนความเหน็บหนาวของรอยน้ำตา
คือจุดหมายของคนล้า..ที่หลงทาง
จะอีกกี่ร้อยคืน หมื่นวัน
ฉัน...จะยังคงมีเธอเป็นความหวัง
แม้ไม่อาจไปถึง...จุดหมายปลายทาง
เธอจะยังเป็นความงดงามที่กระจ่าง...อยู่กลางใจ
14 พฤศจิกายน 2544 15:26 น.
Jeminine
วันทุกวันของฉันเปลี่ยนไป
สวยงาม...สว่างไสว...จากเคยมืดหม่น
เธอคนเดียว...จากคนทั้งโลกนับล้านคน
ก้าวเข้ามาในชีวิตคนหนึ่งคนที่ร้าวราน
ฉันมองเห็นสิ่งพิเศษที่เธอให้มา
เห็นความรักจากสายตาคู่นั้น
เพียงหนึ่งนาที..ที่ได้พบกัน
ฉันก็รู้ว่าฉัน เกิดมาเพื่อใคร
เธอคือใครคนนั้น...
คนที่จุดประกายความฝัน สว่างไสว
คือความอบอุ่น...คือลมหายใจ
คือเหตุผลที่ทำให้ฉันอยากอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป...
เพื่อมอบความรักให้...กับเธอ
14 พฤศจิกายน 2544 15:23 น.
Jeminine
ไม่ว่าความห่างไกลของขอบฟ้า
จะกั้นฉันไว้ให้ห่างสายตาเธอ
เธอจะยังคง..อยู่ ณ ตรงนั้นเสมอ
ที่ที่ฉันเก็บไว้รอเธอ...คือลึกที่สุด ของหัวใจ
ทุกคำพูด ทุกความรู้สึก ทุกแววตา
ทุกสิ่งที่เธอให้มา มากความหมาย
ไม่ว่าตัวตนของเธอจะอยู่แสนไกล
ความรักของเธอจะถูกเก็บไว้ในหัวใจ...ตลอดกาล
Here...in my hea
14 พฤศจิกายน 2544 15:19 น.
Jeminine
จะไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้
เพราะคิดถึงคนห่างไกลคนนี้
เวลาแห่งความรู้สึกดีดี
จะไม่ปล่อยให้จางหายแม้สักนาที..จากหัวใจ
สัญญา...จะเข็มแข็ง..และคงมั่น
ไม่ว่าคนของความรู้สึกคนนั้น..จะอยู่ที่ไหน
รู้ไว้นะ..ว่าเธอเอาความรักของฉันติดตัวไป
จนกว่าความรักจะกลับมาใหม่...
ฉันจะเก็บหัวใจ...ไว้รอเธอ
14 พฤศจิกายน 2544 05:51 น.
Jeminine
นั่งอยู่ตรงที่เก่า...ของทุกวัน
แต่หัวใจ..ไม่รู้หนีฉัน ไปอยู่ที่ไหน
เลื่อนลอย เกินไปแล้วนะ เจ้าหัวใจ
ปล่อยให้ฉัน เหงา เพราะคิดถึงใคร...ทุกทุกวัน
กลับมาซะทีนะ...อย่าซุกซน
ช่างเถอะ..ถ้าเขาไม่รู้ว่า ทรมานคนช่างฝัน
เขาอาจรู้..เพียงแค่ไม่เคยคิดต้องการ
แล้วจะตามไปวนเวียนอยู่กับเขาอย่างนั้น...ทำไม
กลับมาอยู่กับตัวเองดีกว่า
ในวันคืนที่ถูกทำร้ายด้วยความเหว่ว้า ..หวั่นไหว
ถึงแม้..ไม่มีใครเขามารับรู้ มาใส่ใจ
คืนเหงาเหงา คงอุ่นได้..
ด้วยความรักจากหัวใจ..ของตัวเอง
หน้าส่วนตัว
675
