12 ธันวาคม 2544 18:00 น.
Jeminine
คืนนี้ฉันคงจะนอนไม่หลับ...
ยังคงนึกถึงแต่ภาพ...การพบกันในวันนี้
คนบางคน ที่ฉันเคยคิด ว่ารู้จักเขาดี
จนถึงวันสุดท้ายที่...เขาบอกว่าไม่ได้มีแต่ฉันในใจ
ทำไม...ต้องเจอกันในสภาพแบบนี้
ฉันคนเดิม...เธอ..คนที่ฉันเคยรู้สึกดีดี..และใครคนใหม่
เธอคงไม่รู้...ว่ามันเย็นยากสักเท่าไร
กว่าฉันจะเลิกนอนร้องไห้ คิดถึงเธอ
ยังจำคนที่เธอเคยบอกว่ารักได้หรือเปล่า
หรือว่าเธอเกรงใจเค้า...จึงปล่อยให้ฉันยิ้มเก้อ
สายตาเย็นชา เหมือนกับว่าเราไม่เคยพบเจอ
เหมือนกับว่าฉันไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอแต่ก่อนมา
ฉันจะพยายามเข้าใจก็แล้วกัน.....
ว่าเขาคงไม่อยากรับรู้ว่าฉัน...เคยเป็นอะไรกับเธอมาก่อนหน้า
แต่เธอรู้มั๊ย...ว่าสิ่งที่เธอแสดงออกให้เห็นในสายตา
ทำให้การทำใจลืมเธอ ตลอดมา...
กลายเป็นเรื่องสูญเปล่าไร้ค่า ทันที
11 ธันวาคม 2544 19:26 น.
Jeminine
หลายหลายคนเคยเอ่ยปากถาม
ใครกันนะ...ทำให้ฉันกลายเป็นคนอ่อนไหว
ทำให้ฉันกลายเป็นกวี...เขียนบันทึกถึงความในใจ
และทำให้แววตาเศร้าเศร้านี้เปลี่ยนไป...เป็นความเบิกบาน
ใครบางคนที่ถูกถามถึง....
เป็นเพียงคนธรรมดาธรรมดาคนหนึ่ง...ที่รักฉัน
เขาให้สิ่งเล็กเล็กน้อยน้อย...ที่เต็มไปด้วยความสำคัญ
นั่นคือความรู้สึก...ที่ฉัน ไม่เคยได้จากใคร
เขาคนนั้นของฉัน...
จะส่งยิ้มให้กันในวันที่ฟ้าสดใส
จะเช็ดน้ำตา...เมื่อวันที่อ่อนล้า...ในหัวใจ
จะอยู่เคียงข้าง...ทุกครั้งที่หันไป...ก็จะเจอ
และคนธรรมดาคนนี้....คือคนพิเศษของฉัน...
อยากขอบคุณ...สำหรับสิ่งที่มีให้กันเสมอเสมอ
ฉันดีใจ...ที่บนโลกใบนี้มีเธอ
ยังคงรู้สึกเหมือนเมื่อแรกเจอ...และยังอยากจะบอกว่ารักเธอ..ทุกทุกวัน
11 ธันวาคม 2544 18:00 น.
Jeminine
คืนนี้ฝนโปรยสายเบาเบา...นอกหน้าต่าง
เธอส่งเสียงทักทายมาในความอ้างว้างว่าห่วงหา
อยากมาคอยดูแล...ความเป็นไปใกล้ใกล้ตา
ข้ามขอบน้ำ ขอบฟ้า...มาหากัน...
เพียงแค่นี้หัวใจก็หายเหงา
แค่เสียงบอกรักเบาเบา...ก็พอให้เก็บไปฝัน
ขอบคุณคนดี...ที่ส่งความรู้สึกแบบนี้มาให้กัน
และทำให้คืนเหงาเหงานี้พ้นผ่านไปง่ายดาย
เวลาฝนตก...เธอบอกว่าคิดถึงฉันทุกครั้ง
กลัวคนขี้แงคนนี้จะเคว้งคว้าง...อ่อนไหว
เธอคงไม่รู้...ว่าฉันอยากให้ฝนตกแบบนี้เรื่อยเรื่อยไป
เพราะเธอจะได้คิดถึงฉันมากกว่าใคร...ทุกทุกวัน
11 ธันวาคม 2544 15:36 น.
Jeminine
เคยเหงาบ้างใหม...
เหงา...ในขณะที่รอบกายมีคนนับร้อย
เคยใหม--มองหยาดฝนเล็กเล็ก.. ที่ตกปรอยปรอย
หัวใจก็พลอยจะอ้างว้างทุกที
ทั้งที่หาเหตุผลไม่เจอ...
ว่าทำไมบางครั้งก็เพ้อ...ได้ขนาดนี้
ฟังเพลงช้าช้า...น้ำตาก็รื้นขึ้นทุกที
ความรู้สึกแบบนี้...คืออะไร
ไม่ใช่เพราะฉันกำลังเศร้า...
ไม่ไช่ปวดร้าว...เพราะหัวใจถูกทำร้าย
แค่อยู่เงียบเงียบ กับตัวเอง...แล้วรู้สึกเดียวดาย
ในขณะที่ความทรงจำมากมาย ผ่านเข้ามา
ฉันแค่รู้สึกเหงา...
ในบางวัน...ในโลกใบเก่า...ก็ดูโรยล้า
เป็นเพียงบางครั้ง--ที่อยากอยู่คนเดียว
--แล้วปลดปล่อยน้ำตา
เคยหรือเปล่า..ร้องไห้โดยไม่รู้ว่า...เพราะอะไร...
11 ธันวาคม 2544 02:38 น.
Jeminine
อาจมีบางวันที่เธอ...รู้สึกเหงา...อ้างว้าง
ต้องการใครสักคนเคียงข้าง...บ้างใหม
บางเวลา..ที่เกิดความอ่อนแอขึ้นในใจ
อยากบอกให้ใครฟังบ้างใหม...คนดี
มองหาใครบางคนอยู่หรือเปล่า
คนที่จะช่วยเธอนับดาวในคืนนี้
คนที่จะมอบความรู้สึกดีดี
แบ่งปันความรู้สึกที่เธอมี...ตลอดไป
หากเธอยังไม่มีใคร...อยู่เคียงข้าง
ให้โอกาสคนคนนี้บ้าง...จะได้ใหม
อยากเป็นคนที่จะคอยดูแล ใส่ใจ
เป็นคนที่ได้อยู่ชิดใกล้...และอยู่ในใจของเธอ
หน้าส่วนตัว
1012
