7 มกราคม 2545 00:00 น.
Jeminine
เหลียวหาเธอจากคนมากมาย
ทั้งที่รู้...ว่าเธออยู่ไกล เกินจะค้นหา
แอบปาดหยาดอุ่นอุ่นของน้ำตา
ตอนที่ดอกไม้ไฟดอกแรกถูกจุดขึ้นฟ้า..สว่าง..พร่างพราว
ร้อยล้านสรรพเสียงรอบกาย
สิ่งที่ก่อตัวขึ้นในใจ คือความเงียบเหงา
ฉันหลับตา และอธิษฐานเบาเบา
เธอจะคิดถึงกันบ้างหรือเปล่า...คนห่างไกล
ฟ้าสวยเหลือเกิน คืนนี้...
ฉันกำลังกระซิบคำอวยพรดีดีให้เธอ ได้ยินใหม
เสียงนับถอยหลังช้าช้า วันเก่าเก่า กำลังจะผ่านไป
5..4..3..2..1.. คิดถึงคนห่างไกล...
....คืนนี้เหงาจับหัวใจ..เหลือเกิน
01/01/02
00:00
Worldtrade Center
Bangkok
26 ธันวาคม 2544 18:43 น.
Jeminine
ฉันอยากบีบคอนกที่ส่งเสียงร้องตัวนั้น
อยากเอาก้อนหินปาพระจันทร์ให้ดับไปจากฟ้า
อยากเอาไม้กวาดกวาดก้อนเมฆไปให้พ้นสายตา
แม้แต่ดาวพรายพร่า...แสบตา...ฉันก็จะปาให้ดับไป
อยากอยู่มืดมืด...อยู่เงียบเงียบ นานนาน
อยู่กับความบ้า ความฟุ้งซ่านคนเดียวเข้าใจใหม
จนกว่า...ความบ้าของฉันจะหายไป
อย่ามาพูดจา อย่ามาอยู่ใกล้ใกล้...อาจจะตายไม่รู้ตัว
26 ธันวาคม 2544 14:09 น.
Jeminine
จะมีคำพูดใดใดบอกแทนความรู้สึกนี้ได้
ทั้งทั้งที่หัวใจ...ก็ให้เธอไปแล้วเกือบทั้งหมดที่มี
อยากเป็นคนรัก เป็นคนดูแล เธออย่างนี้
แต่ความทรงจำที่ฉันมี...เขาไม่เคยจางหายไป
เนิ่นนานมาแล้วที่ฉันมีเพียงแต่เขา
ก่อนที่เรื่องราว...จะจบลง...เพราะไม่เป็นอย่างที่ฝันใฝ่
ทั้งที่บอกกับตัวเอง ฉันจะไม่มีวันเดินกลับไป
แต่เพราะความผูกพัน...หรือเพราะอะไร...ยังตอบไม่ได้สักที
ฉันเป็นเพียงคนอ่อนแอคนหนึ่ง...บนโลกกว้าง
กลัวความเงียบเหงาอ้างว้าง..เช่นคืนเหน็บหนาวอย่างนี้
เธอที่ฉันคิดถึง และมอบความรู้สึกดีดี
ยังดูเป็นความหวังที่...มีแต่ความเลือนลาง
ฉันเคยหวัง...ให้เธอเป็นแรงผลักดัน
สร้างความรู้สึกให้ฉัน ลืมเลือนความหลัง
ให้นกตัวหนึ่ง...กล้าขยับปีก โผบินออกจากรัง
แต่แล้วทุกอย่าง...ก็ไม่อาจเป็นไป
โปรดรับคำขอโทษ...จากคนอ่อนแอคนนี้
ฉันล้า และท้อเกินกว่าที่...จะเริ่มต้นครั้งใหม่
ถึงแม้ไม่อาจชดเชย ความรู้สึกที่เธอเสียไป
ยังอยากบอกว่าความรักที่มีให้...
...เป็นความรู้สึกแท้แท้ของใจเช่นเดิม
23 ธันวาคม 2544 21:36 น.
Jeminine
มนุษย์สมอ้างตัวเองว่าสัตว์ประเสริฐ
นับตั้งแต่เกิดติดตัวมามีค่าเท่ากับศูนย์
สิ่งที่เกาะติดในวิญญาณนับวันเพิ่มพูน
ชั่วดีทวีคูณตามสันดาน
เหยียบมันไว้ด้วยสามัญสำนึก
สันดานดิบที่ผนึกแน่นแนบรอเผาผลาญ
มนุษย์ต่างจากสัตว์ด้วยกมลสันดาน
ด้วยสิ่งที่เราตั้งชื่อให้มัน ว่าคุณธรรม
ศาสตราวุธใดในโลกนี้
หรือจะฆ่าล้างความหยาบช้าที่มี...ช่างน่าขำ
สีดำถูกแทนที่ด้วยสีดำ
เหยียบคำว่าคุณธรรมจมติดดิน
ฆ่ามันเสีย...สันดานฝ่ายต่ำ..หยาบช้า
กรีดความรักลงบนใบหน้าที่แสนบ้าบิ่น
เมตตาหัวใจกระด้างหยาบล้างคราบมลทิน
ความงามแห่งจิตใจจะเกาะกิน...ผลาญจนหมดสิ้นทมิฬสันดาน
23 ธันวาคม 2544 20:24 น.
Jeminine
-x- ไม่มีสิ่งใด...เกินใจต้านทาน-x-x
คุณเคยบอกกับฉัน....
ว่าใช่เพียงเราเท่านั้น...ที่ต้องเจอกับวันโหดร้าย
มีคนที่เจ็บปวดยิ่งกว่าเราอีกมากมาย
เขาผ่านเวลาเหล่านั้นมาได้...อย่างไรกัน
ลองมองตัวคุณเองในวันนี้สิ...
จมดิ่งลงในความรู้สึกเหมือนโลกนี้ร้างไร้ความฝัน
ทำเหมือนกับร่างกายของคุณไร้วิญญาณ
คนเข้มแข็งที่เคยให้กำลังใจฉัน...หายไปอยู่ที่ใด
เงยหน้า...แล้วมองรอบกายของคุณสักนิด
แล้วจะเห็นว่าสิ่งที่คุณคิดว่ามันเลวร้าย
ความจริงแล้วเป็นเพียงฉากชีวิตหนึ่งที่จะผ่านไป
คุณคิดไปเองว่ามันโหดร้ายเกินจะทานทน
ความเจ็บปวดเล็กน้อยในวันนี้
เป็นเพียงประสบการณ์ที่ดีให้หัวใจฝึกฝน
ไม่มีสิ่งใดรุนแรงเกินการต้านทานของหัวใจของคน
แล้วสิ่งเหล่านี้จะต้องผ่านพ้น...ไปตามกาลเวลา
ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กเล็กคนหนึ่ง
เป็นผู้ซึ่งล้มลุกคลุกคลานจนผ่านวันอ่อนล้า
เห็นฉันในวันนี้ใหม...ดูเอาไว้ให้เต็มตา
ทำอย่างฉันได้ใหมล่ะ...อย่าให้ขายหน้า...ที่เกิดเป็นลูกผู้ชาย
-x-x- อาจเป็นคำให้กำลังใจที่ไม่อ่อนหวานนัก แต่ตั้งใจจริงๆ
ที่จะเขียนให้ @Rเพื่อนใหม่ที่น่ารัก และเป็นกำลังใจให้เจทท์
เสมอมา ชอบเห็นอาร์ ^___^ มากกว่า T_T
หน้าส่วนตัว
791
