16 กันยายน 2545 21:19 น.
Jeminine
แสงเศร้า ขาว หม่น หม่น
อยู่เบื้องบน ณ หนหาว
เคยพร่าง กระจ่างพราว
ใยดูเศร้า ราว ไร้ใจ
พระจันทร์สีกระดาษ
ดุจจะวาด ระบายไว้
สีหม่น กล่นเกลื่อนไป
เศร้าเพราะใจของคนมอง
สายตาของคนเศร้า
แม้จันทร์เจ้าสวยผุดผ่อง
ผ่านม่านน้ำตามอง
จันทร์ก็หมองอยู่ร่ำไป
11 กันยายน 2545 13:13 น.
Jeminine
อยากส่งคำคิดถึง...ข้ามขอบฟ้า...
แม้รู้ว่า...ไม่มีใคร...รอรับ
ไม่มีเสียงของหัวใจ..ใคร...ตอบกลับ
เศษความรู้สึก สลายลับ...กับค่ำคืน
เกินห้ามหัวใจ...มิให้โหยหา...
เริ่มต้นการเดินทางของน้ำตา...อย่างสุดฝืน
มีคำคิดถึงส่งไป...ทุกค่ำคืน
จากฉัน...คนอื่น...ถึงเธอ...คนไกล...
แม้จะเจ็บ...จะท้อ...
ก็จะขอ...ยอมเป็นคนอ่อนไหว
ขอรักเธออย่างคงมั่น เสมอไป
แม้จะนานเท่าใด...แม้จะไกล...เท่าเดิม
11 กันยายน 2545 00:11 น.
Jeminine
สู้ทนกับความอ่อนล้า...
ที่ฉันฟันฝ่าอย่างอ้างว้าง
บนทางสายที่...เคยมีเธอร่วมทาง
ถูกปล่อยให้เปล่าว่าง...ร้าง...โรยรา
บอกกับตัวเอง...พรุ่งนี้...
ฉันเคยรอคอยวันพรุ่งนี้...ที่แสนมีค่า
อีกเพียงข้ามคืน...ที่รอยน้ำตา
จะมีเธอกลับมา...ซับน้ำตาที่ท่วมใจ
คืนแล้ว....คืนเล่า...
พ้นผ่านอย่างเงียบเหงา...ร้าวไหว
จะเหลือถึงวันรอหรือแรงใจ
พรุ่งนี้สำหรับฉัน...ห่างไกล...เหลือเกิน
27 สิงหาคม 2545 00:26 น.
Jeminine
สายน้ำแห่งกาลเวลา...
พัดพาให้เรามาพบกัน..ตรงความรัก
นำความรู้สึกของเธอและฉันมาผูกพันแน่นหนัก
ตราบวันที่ดอกไม้แห่งรัก...ผลิบาน
สุดสายน้ำ...คือเส้นขอบฟ้า...
ใกล้เพียงสุดตา..หากไกลดั่งฝัน
เฉกเดียวกับการกอบสายน้ำเพื่อเก็บเงาจันทร์
ชุ่มเย็นในมือนั้น...แล้วพลัน...จากไกล..
ได้รัก...แต่ไม่อาจเป็นเจ้าของ
เกินครอบครอง สายน้ำ...ที่ยังเชี่ยวไหล
หากความรัก...ที่ถูกประทับลงตรงกลางใจ...
ฉันขอตั้งชื่อให้...ว่านิจนิรันดร์
23 สิงหาคม 2545 00:37 น.
Jeminine
ทำอย่างไร ถึงจะลืมสายตาคู่นั้น
ทำอย่างไร จะลืมความหวาน...ของหัวใจไหวอ่อน
ทำอย่างไร ถึงจะลบภาพความฝัน เมื่อหลับตานอน
ทำอย่างไร จะลืมคำเว้าวอนของหัวใจ
ทำอย่างไร จึงจะไม่ต้องคิดถึง
ทำอย่างไร จะลืมความซาบซึ้ง หวั่นไหว
ทำอย่างไร จะลบคำว่ารักออกจากหัวใจ
ทำอย่างไร จะลืมรอยอุ่นไอ ของเมื่อวาน
ทำอย่างไร จะลืมความอ่อนโยน แห่งสัมผัส
ทำอย่างไร จะหลุดจากการผูกมัดที่แสนหวาน
ทำอย่างไร จึงจะไม่ต้องทรมาน
บอกสิ...ทำอย่างไรฉัน...ถึงจะไม่ต้องรักเธอ
หน้าส่วนตัว
1024
