18 มกราคม 2545 22:48 น.
Jeminine
ในบางเวลาที่ฉันเผลอ...
ภาพเก่าเก่าของเธอจะย้อนมาหา
มาเรียกร้องรอยอุ่นอุ่น ตรงปลายตา
ให้คนคนนี้ยิ้มทั้งน้ำตา...เรื่อยไป
อีกเนิ่นนานอย่างนี้ที่จะระลึกถึง
คนรักคนหนึ่งที่เคยอยู่ชิดใกล้
คนที่เคยแต่งเติมวันดีดีให้ใจ
แม้วันสุดท้ายที่จากไกล...เรายังยิ้มให้กัน
ความรัก คือสิ่งที่เข้าใจยาก และไร้เหตุผล
เมื่อคนสองคน ไม่อาจร่วมทาง ตามที่เคยฝัน
แต่ส่วนที่ลึกที่สุดของใจ ยังคงผูกพัน
เราต่างคืนอิสระให้แก่กัน ด้วยความรู้สึกดีดี
ครั้งหนึ่งฉันเคยเอ่ยคำว่ารักให้เธอฟัง
ความรู้สึกเหล่านั้นยังฝังลึกอยู่ที่นี่
เส้นทางที่เธอฝัน ถึงมันจะยาวไกลก็ตามที
จะมีกำลังใจของฉันคนนี้ส่งถึง ตลอดเวลา
จุดสุดท้ายของความรักผ่านไป
แต่ไม่อาจลบเลือนความห่วงใย ห่วงหา
วันนี้ เราอยู่ห่างกัน แสนไกลตา
แต่ทว่า..ไม่เคยห่าง ไปจากใจ.
เขียนให้กับใครคนหนึ่ง ที่เคยเป็นความรักตลอดระยะเวลา 9 ปีเต็มของเจทท์
และมันเพิ่งจะจบลงไปเมื่อพริบตาที่ผ่านมา โดยที่เราต่างยอมรับที่จะให้มันจบลง
ด้วยเหตุผลของความแตกต่างของคนสองคน จบลงทั้งที่ยังรัก จบลงทั้งที่ยังผูกพัน
แต่ถึงแม้บทบาทของความรักในวันเก่าเปลี่ยนไป ในเส้นทางที่แตกต่างกันของวันพรุ่งนี้และต่อๆ ไป
เราสัญญากันไว้แล้วว่า ความรู้สึกดีๆ เหล่านี้ จะยังคงมีอยู่เสมอ ไม่เปลี่ยนแปลง
เจทท์รู้...ว่าเขาจะไม่ได้อ่านข้อความนี้แน่ๆ ^-^
14 มกราคม 2545 00:14 น.
Jeminine
เปิดฉากมาก็ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
แต่ไหงฝ่ายตรงข้ามนั้น กลับปาแต่8-4ใส่หัว
เพิ่งเกิดมาได้ไม่ทันไปไหน เลือดเกือบหมดตัว
หยิบ4-4คู่กายแล้วรัว ตายเป็นตาย
คันไม้คันมือเหน็บ2-2กระชับมั่น
O2 ซื้อไม่ทันเขา ก็วิ่งเข้าใส่
มัวแต่เล็งอยู่นั่น ยังไม่ทันได้ยิงใคร
จะสวมวิญญาณตำรวจไทยใจทรนง
วันนี้ล่ะ เจทท์จะสู้ตาย
จะลุยให้ผู้ก่อการร้าย แหลกเป็นผุยผง
วิ่งไปได้แค่ก้าวสองก้าว อ้าว งง
ได้ยินแว่วแว่ว แต่เสียง โป้ง!!...อุ๊ย!....ตายเลย!! +_+~~ ~ ~
บทนี้เขียนไว้อ่านเองอ่ะค่ะ ไม่มีอาไร
คนที่ไม่เคยเล่น เคาน์เตอร์ สไตรค์ อ่านแล้วคงจะคิดว่า
เจทท์มาบ่นอะไรอ่ะเนี่ย ตอนนี้ไม่อ่อนไหวพอจะเขียนกลอนได้
เลยได้แต่นั่งเล่นเคาน์เตอร์ สไตรค์อย่างเอาเป็นเอาตายแก้เหงา
(แล้วก้อได้แต่ตายสมใจ ตามประสาคนยังอ่อน T_T )
เฮ้อ...ไปเขียนกลอนต่อดีกว่า {._.}/
11 มกราคม 2545 20:09 น.
Jeminine
เคยนั่งนึกภาพถึงวันที่ฉันยังเล็ก
ยังเป็นเด็ก ที่ไม่รู้เดียงสา
ก้าวแรกของชีวิต ที่พยุงกายขึ้นมา
คงมีแขนของใครรอรับอยู่ข้างหน้า..ด้วยห่วงใย
เท้าเล็กเล็กที่ยังอ่อนแอ
เป็นเหมือนแค่ปีกอ่อนอ่อนของนกน้อยบนต้นไม้ใหญ่
แต่ละก้าวที่เหยียบย่าง ดูห่างไกล
ล้มลุก คลุกดินคลุกทราย เมื่อก้าวเดิน
ฉันรู้ว่าหากฉันจะจำวันนั้นได้
ฉันรู้ว่าจะมีใคร คอยให้กำลังใจ ไม่ห่างเหิน
เขาคนนั้น จะชื่นชม ในก้าวแรกที่เดิน
และก้าวต่อๆ ไปที่ฉันต้องเผชิญ แม้วันเวลาผ่านไป
วันนี้ฉันวิ่งสู่โลกกว้างใหญ่ไพศาล
ไม่มีใครคนนั้น คอยดูแลอยู่ใกล้ใกล้
ก้าวนี้..เข็มแข็งพอแล้ว ที่จะวิ่งนำหน้าใครต่อใคร
แต่สำหรับพ่อของฉัน...ฉันอยากมีแค่เท้าเล็กเล็กอยู่ร่ำไป
อยากเป็นแค่เด็กที่ไม่เอาไหน ให้พ่อดูแล
เขียนให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ที่เคยพาเจทท์ไปเที่ยวในวันเด็ก
และเป็นผู้ชายที่เจทท์รักมากที่สุดในโลก
11 มกราคม 2545 17:16 น.
Jeminine
นอนมองฟ้า มองนก มองใบไม้
มองอะไร อะไร ก็เห็นเพียงความสวยงาม
ไม่มีข้อสงสัยใดใด ให้ใจคิดถาม
ไม่มีอดีตติดตาม ไม่มีพรุ่งนี้ให้ไขว่คว้า
เหนื่อยก็นอนพัก ริมถนน
ไม่ขุ่นข้อง หากมีคนมองว่าบ้า
ไม่แค้นใคร ไม่ร้าวใจ ไม่กลัวคนนินทา
หิวก็กิน ง่วงก็หลับตา ฟังเสียงก้อนหินร้องเพลง
มีแต่ความสุขใจ จากเช้ายันค่ำ
ไม่มีภาระใดใด ต้องตื่นมาทำอย่างรีบเร่ง
ทั้งตัว และหัวใจ เป็นเจ้านายของตัวเอง
นี่แหล่ะ คนที่ศิวิไลซ์ที่สุด ในโลกเส็งเคร็งใบเดิมเดิม
11 มกราคม 2545 17:02 น.
Jeminine
ฉันเคยบอกเธอหรือยัง...คนดี
ว่าคนที่ยืนตรงหน้าเธอคนนี้ รักเธอมากสักแค่ไหน
หากว่าฉันมีหัวใจได้มากกว่าหนึ่งหัวใจ
รู้ไว้นะ ไม่ว่ามีเท่าไหร่เท่าไหร่...ก็จะให้เธอ
ฉันเคยบอกเธอหรือยัง...คนดี
ว่าความรักที่เกิดขึ้นวันนี้ จะอยู่กับเราเสมอ
ไม่ว่าจะมีใคร แสนดีแค่ไหน มาให้พบเจอ
เขาจะไม่มีวันแย่งหัวใจของฉันไปจากเธอได้แน่นอน
ฉันจะรักเธอ ด้วยความเต็มใจ ด้วยทั้งหมดของใจ
จะอยู่เคียงข้างกาย ในวันที่หัวใจเธอไหวอ่อน
จะรักทุกสิ่งที่เป็นตัวตนของเธอ แน่นอน
ไม่ว่าจะหนาวหรือร้อน...ฉันจะไม่มีวันจากไป
ฉันจะรักเธอ...ให้คนทั้งโลกอิจฉา
ในยามที่เราบอกรักกันและกันทางสายตา ด้วยสัมผัสชิดใกล้
ในยามที่คนสองคน รวมสองใจเป็นหนึ่งใจ
จะไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไป...นอกจาก...เสียงตอบว่ารักจากหัวใจ...ของเธอ
หน้าส่วนตัว
1551
