31 มกราคม 2545 15:50 น.
Jeminine
ทำไมคนชอบเขียนกวีถึงพระจันทร์
ทำไมต้องให้หัวเราะทุกวันทั้งที่ใจมันเศร้า
ทำไมต้องหลับหูหลับตารักคนที่ไม่รักเรา
ทำไมต้องนั่งคิดถึงวันเก่าเก่า ทำไม ทำไม
พระจันทร์ก็แค่ก้อนหินในอากาศ
หน้าตาก็ดูประหลาด จะว่าสวยก็ไม่ใช่
โลกนี้มีคนอยู่เต็มจนต้องแย่งกันหายใจ
แล้วจะมัวรักคนคนเดียวอยู่ทำไม ให้เสียเวลา
ทำไมใส่ชุดนอนไปเดินห้างไม่ได้
คุยโทรศัพท์ในโรงหนังใครใครเขาก็ด่า
อยากใส่ผ้าถุงเล่นไอซ์สเก็ตเขาก็ว่า
ดูคอนเสิร์ตใส่ชุดไทยล้านนาก็หาว่าเชย
ฉันอยากจะถอดรองเท้าไปเดินสยาม
คนเขาก็ประนามด้วยสายตาอย่างเปิดเผย
จะเอาผักจากบ้านมากินเอ็มเคยังไม่ได้เลย
พิลึกจริงนะเอย คนเรา
จะเอาอะไรมาวัดว่าฉันบ้า
แค่ไม่เห็นว่าต้องทำอะไรเหมือนใครเขา
ไอคิวก็ไม่เตี้ย ไอเดีย ก็ไม่ต่ำ นะตัวเรา
ความสุขส่วนตัวเขา ของใคร ก็ของใคร
โลกนี้มีไว้ให้คนใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า
ใครไม่เข้าใจจะว่าบ้า...ขวางโลก ก็ไม่หวั่นไหว
ฉันก็ไม่รู้ว่าจะขวางมันไปทำไม
รู้แต่ทำแล้วสุขใจ เลยอยากจะขวางต่อไป อีกนานนาน
31 มกราคม 2545 14:24 น.
Jeminine
จะไม่ขอฝากฟ้าหรือพระจันทร์
ให้นำความคิดถึงของฉันเดินทางไป
ไม่ขอฝากความรักไว้กับสิ่งไหนไหน
เพราะกลัวจะตกหล่นสูญหายไปกลางทาง
หากแม้เธอยังอยู่ตรงนั้น
ตรงที่ไกลห่างกัน แล้วทำให้คืนวันอ้างว้าง
หากแต่ความในใจ...ที่ยังมีให้ไม่เคยจาง
ฉันจะไปทดแทนความอ้างว้างให้กับเธอ
ไม่ว่าจะเป็นที่ใดใดใต้แผ่นฟ้า
ความรักที่เธอให้มา จะอยู่ในใจนี้เสมอ
อีกไม่นาน ฉันจะไปอยู่เคียงข้างเธอ
ในนาทีที่ได้พบเจอ...ฉันจะกอด และยิ้มให้เธอทั้งน้ำตา
รอฉันได้ใหมนะ คนดี...
จะพาความรักที่สุดจากใจดวงนี้ไปหา
ขอเพียงรู้ว่าเธอจะรอ...โอบกอดใจที่เปื้อนน้ำตา
ต่อให้ไกลสักกี่ฟ้า...ก็จะไป
31 มกราคม 2545 14:09 น.
Jeminine
ในคืนที่มีเกล็ดดาวเต็มฟากฟ้า
ใครต่อใครก็อยากแหงนหน้ามองไปบนนั้น
ดาวเล็กเล็กกำลังวิ่งเล่นรอบเงาจันทร์
เป็นเสมือนภาพฝัน อันห่างไกล
เธอกำลังมองดาวดวงไหนอยู่นะ คนดี
แล้วจะมีสักนาที ที่คิดถึงคนทางนี้ บ้างใหม
เธอเคยชี้ชวนใครมองดาวบนฟ้าไกล
ยังจดจำได้บ้างใหม...บอกที
ใต้แสงดาวเรียงรายในคืนค่ำ
ฉันนั่งเล่นอยู่กับความทรงจำ...ที่นี่
ตรงระเบียงหลังบ้าน...ฉันนั่งเขียนบทกวี
คิดถึงคนที่เคยอยู่ด้วยกันตรงนี้จนเหงาใจ
คิดถึงเธอ...คิดถึงเธอ...เหลือเกิน
ในยามที่เราห่างเหิน...ฉันไม่อยากมองฟ้าเลยรู้ใหม
ต่อให้ดาวเต็มฟ้า...ฉันจะเห็นว่ามันสวยได้อย่างไร
หากนั่งตรงนี้แล้วไม่มีใคร ได้แต่มองฟ้าไกลผ่านม่านน้ำตา
30 มกราคม 2545 22:04 น.
Jeminine
จากมุมหนึ่งซึ่งมืดมิดหลังม่านหมอก
โลกภายนอกถูกปิดตายไว้เบื้องหลัง
มนุษย์นั้นโหดร้ายใจน่าชัง
จะขอขังตัวเองไว้ในห้องงาม
ห้องนี้มีกระจกใหญ่อยู่ในห้อง
ฉันมองจ้องแล้วนั่งตั้งคำถาม
กระจกเอ๋ยบอกได้ใหมใครใจงาม
เงาของฉันตอบคำถาม ก็ฉันไง
ฉันคือคนแสนดีไร้ที่ติ
เปรียบดอกไม้แรกผลิ แสนสวยใส
งามใบหน้า งามความคิด งามจิตใจ
ใครต่อใคร ต่างเลวร้าย ไม่เทียบทัน
ฉันคือคนเปรื่องปราชญ์ฉลาดล้ำ
ทั้งน้ำคำ ก็เพราะหู ดูอ่อนหวาน
ไม่เคยกรีดใครด้วยคำต่ำสามานย์
มีแต่คนทำร้ายฉันให้ร้าวใจ
กระจกเอ๋ยเห็นหรือไม่ใจฉันเจ็บ
โดนเขาเหน็บด้วยถ้อยคำทำเสียหาย
ฉันแสนดีทุกส่วนสรรพอันเกิดกาย
เขาก่นด่า ให้อับอาย ว่า หลงเงา
**จงมองตัวเอง ด้วยสายตาของคนอื่น
แต่อย่ามองคนอื่น ด้วยสายตาของเราเอง
30 มกราคม 2545 00:43 น.
Jeminine
ฉันมาจากขอบฟ้าอันแสนไกล
มาจากที่ไม่มีใครเคยรู้จัก
รอนแรมตามทางมาหาความรัก
อยากพิงพัก ปักหลัก ทั้งกายใจ
ฉันมาตามหาลำธารอันใสเชี่ยว
ตามหาใบไม้เขียวระรื่นไหว
ตามหาเสียงนกร้องกู่ก้องไกล
ตรงที่ที่ ใจต่อใจ ได้สื่อกัน
ฉันเป็นเพียงคนจรเร่ร่อนมา
แสนเหนื่อยล้ากับการล่าหาความฝัน
เหมือนการเดินมุ่งหน้าหาตะวัน
ยิ่งก้าวตามความฝันนั้นยิ่งไกล
ขอเพียงที่หลับนอนให้ผ่อนพัก
ใต้ร่มรัก ให้ชายคา ได้อาศัย
เพียงแค่หญ้ายอดอ่อนอ่อนนอนสบาย
ได้หลับตา หลับใจ ไว้สักวัน
เพราะรู้ว่าที่นี่มีความรัก...
ให้คนล้าได้พิงพักพำนักฝัน
หากที่ว่างตรงนี้มีเจือจาน
ต้อนรับฉัน...คนไกล ไว้สักคน
หน้าส่วนตัว
1636
