25 พฤศจิกายน 2544 01:12 น.
Jeminine
ไม่ใช่นางเอกละครไร้เดียงสา
และไม่ใช่แม่พระแสนดีจากที่ไหน
ของฉัน...ฉันก้อหวง..แล้วไง
นึกอยากจะเอาไปง่ายง่าย...ไม่มีทาง
ฉันก้ออยู่ของฉันดีดี...
เธอเข้ามาทำอะไรอย่างนี้คงต้องขวาง
เห็นฉันนิ่งนิ่ง...เลยคิดจะเข้ามาแทรกกลาง
แล้วจะได้รู้จักฉันดีขึ้นบ้าง ว่าเป็นยังไง
กลับไปทางเดิมที่เธอมาเสียที
ฉันไม่สนุกกับการชิงเด่นชิงดีกับใครคนไหน
ขอเตือน...ถ้าความอดทนของฉันหมดไป
คอยดูน้ำแข็งจะกลายเป็นไฟ...ก้อแล้วกัน
24 พฤศจิกายน 2544 02:38 น.
Jeminine
คำว่ารัก...พูดง่ายนะ...
ง่ายเกินไปถ้า...เทียบกับความรู้สึกของฉัน
อาจมีคนรอบกายบอกรักเธอทุกวัน
จนคำคำนั้นดูไม่สำคัญอีกต่อไป
ฉันไม่ขอเหมือนใครใครของเธอ
เพราะรักของฉัน ใช่ความพลั้งเผลอหรืออ่อนไหว
มันเติบโตขึ้นช้าช้า..และผลิบานอยู่ในใจ
ฝังรากลึกลงไป...อย่างงดงามและมั่นคง
หากเธอยังไม่แน่ใจคนคนนี้
หวั่นกลัวว่าสักวันความรู้สึกดีดี คงเป็นเพียงฝุ่นผง
ไม่เป็นไร..เพราะเวลาจะพิสูจน์ได้ในความมั่นคง
ความรู้สึกนี้จะยืนยง..ทุกครั้งที่เธอหันมา
ขอเพียงที่ว่างเล็กเล็กในหัวใจ
อาจเป็นเพียงหนึ่งในร้อยของใครใครที่เธอห่วงหา
ให้ส่วนหนึ่งของฉัน ได้อยู่ตรงนั้นตลอดเวลา
สิ่งนั้นคงจะบอกเธอได้เองว่า...ความรู้สึกที่ฉันมีตลอดมา...คืออะไร
23 พฤศจิกายน 2544 01:26 น.
Jeminine
ฉันจะฟังเพลงนี้เป็นครั้งสุดท้าย
ปล่อยอารมณ์ให้เคลิ้มไปกับอดีตแสนหวาน
เพลงเก่า ที่เราเคยฟังด้วยกัน
ได้ยินกี่ครั้งก็ทรมาน...ทุกทุกที
ไม่เคยจะชินจะชา
กับเพลงธรรมดา ธรรมดาเพลงนี้
คงเหมือนกับ...ความทรงจำที่มี
ไม่อาจลบภาพเธอจากตรงนี้...ตรงหัวใจ
นานแล้วที่เราไม่ได้พบเจอ
และเธออาจลืมไปแล้วก็ได้
ลืมเพลงเพลงหนึ่งที่เคยลึกซึ้งจับใจ
เพราะแม้แต่คนเคยใกล้
คนที่เคยบอกว่ารักหมดใจ..เ ธ อ ยั ง ลื ม
22 พฤศจิกายน 2544 02:52 น.
Jeminine
เธอบอกว่าทุกอย่างต้องจบลง
และเธอคงต้องไปจากฉัน
เพราะความรักที่มีมาแสนนาน
ฉันไม่เคยเห็นความสำคัญ หรือใส่ใจ
ฉันเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน
ว่าห่วงใย อาทรเธอแค่ไหน
เพิ่งจะรู้ความรู้สึกจากข้างใน
จนเมื่อวันนี้ที่เธอจะไปไกลจากกัน
จะช้าเกินไปใหม...
หากจะบอกว่าเธอมีค่าเพียงใดสำหรับฉัน
เธอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของคืนวัน
เข้ามาอยู่ทุกส่วนในใจฉันทุกนาที
ช่วยรับฟังได้หรือเปล่า
ฉันเพียงอยากบอกกล่าวถึงความรู้สึกของใจนี้
อาจไม่มีคุณค่าพอให้เธอสนใจใยดี
แค่อยากบอกให้ได้ยินสักที...ว่า...รักเธอ
22 พฤศจิกายน 2544 01:40 น.
Jeminine
เทพธิดาองค์น้อยตื่นแล้วหล่ะ
สลัดพรมสีกำมะหยี่เต็มฟ้าไกลสุดฝั่งฝัน
โปรยละอองดาวเล็กๆ นับร้อยนับพัน
แล้วบทเพลงแห่งความคิดถึงก็ขับขานอีกหนึ่งราตรี
เธอเคยบอกว่าชอบกลางคืน
ชอบที่เราได้ยืนมองดาวด้วยกันที่นี่
นั่งฟังนิทานความรัก ให้หลับฝันดี
ห่มไออุ่นจากความรู้สึกนี้ด้วยกัน
นานเหลือเกินแล้วนะคนดี
ที่ไม่มีเธอมาอยู่ตรงนี้เพื่อร่วมฝัน
ฉันยังนับดาวเผื่อเธอทุกๆวัน
แม้ลึกๆ ข้างในนั้นเหงาจับใจ
เปล่า...ฉันไม่ได้ร้องไห้หรอกนะ
ถึงแม้จะหวาดกลัว และเหว่ว้าสักแค่ไหน
ที่เห็น...อาจเป็นแสงสะท้อนของดาวบนฟ้าไกล
หาใช่แสงสะท้อนจากหยาดน้ำใสๆ ตรงปลายตา
เคยคิดถึงฉันบ้างใหม...
รู้หรือเปล่าว่าคนที่อยู่แสนไกลเขาห่วงหา
ไม่เคยมีคืนวันไหนเลยนับแต่เธอจากลา
ที่ฉันจะนั่งมองดาวบนฟ้า แล้วไม่คิดถึงเธอ
หน้าส่วนตัว
882
