9 มีนาคม 2545 20:09 น.
Jeminine
บางครั้งชีวิตคน ต้องผ่านหนาว-ผ่านร้อน
กำลังใจที่มีจะถูกบั่นทอน ให้รู้สึกอ่อนล้า
แต่ไม่ว่าจะสุข-จะทุกข์ ขอเพียงเธอหันมา
เธอจะพบว่าฉันยังอยู่ตรงหน้า..ไม่เคยจากไป
ในวันที่สายฝนหล่นพราวจากฟากฟ้า
ฉันจะพาเธอวิ่งออกไปพบกับความชุ่มชื่น-อย่างที่เธอฝันใฝ่
อย่ากลัวเลยคนดี...จะมีฉันคนนี้ข้างกาย
เราจะเปียกปอนด้วยกันภายใต้...ฟากฟ้ากว้างใหญ่..ของเรา
ในวันที่ลมหนาว พัดผ่านมา....
รู้ใหมว่า จะไม่ปล่อยให้เธอต้องหนาว
ฉันจะโอบเธอไว้ในอ้อมกอด เบาเบา
กอดเพื่อ..ให้อุ่นไอมาแทนที่ความหนาว..ที่เธอมี
ในวันที่ทั้งตัวและหัวใจเธอรุ่มร้อน
หลับตา...และมาพักผ่อน ที่ตักฉัน..ตรงนี้
มีความรัก ห่วงใย ที่จะใช้หัวใจพัดวี
คลายความรนร้อนที่มี ให้เจือจาง
แม้ว่ากี่ฤดูกาลจะผ่านไป...
เธอจะสุข-ทุกข์-ดี-ร้าย-สมใจ หรือผิดหวัง
ฉันจะเป็นทั้งคนรัก...และเพื่อนร่วมทาง
ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้าง..ร่วมเผชิญทุกอย่าง บนเส้นทาง อันยาวไกล
9 มีนาคม 2545 02:24 น.
Jeminine
แก้มมันร้อนด้วยรอยน้ำตา
ปล่อยให้แห้งเองช้าช้า จนกว่าจะหยุดไหล
เพราะแก้มนี้..ไม่เคยมีใคร
สนใจจะเช็ดน้ำตาให้..สักคน
ขอบคุณลมหายใจที่แสนอบอุ่น
ที่ทำให้ใจว้าวุ่นกลับชื่นเย็นเหมือนหยาดฝน
รู้ใหม..ว่าการได้อยู่ใกล้ใกล้กับคนดีดีสักคน
ก็ทำให้ความร้าวรอน ร้อนรน บางเบา
ขอบคุณรอยอุ่นตรงข้างแก้ม
ที่ช่วยมาแต่งแต้มกำลังใจในวันเหงา
ขอเพียงตอนนี้..เวลานี้..มีเรา
ฉันจะเอียงแก้มให้หอมเบาเบา..ตลอดคืน
^-^ อิ (จบแบบมีเลศนัย)
เขียนตอบกลอนของผู้ชายคนเดิมค่ะ ^-^
7 มีนาคม 2545 22:33 น.
Jeminine
ฉันนั่งอยู่ตรงที่เก่า...
ปล่อยหัวใจเหงา เหงา ลอยไปถึงฟ้า
นั่งทบทวนบางอย่างที่ผ่านมา
จากนาทีแรกที่ได้พบ..พูดจา..จนถึงวันที่บอกว่า..รักเธอ
แม้แต่วินาทีนี้..ที่ฉันนั่งเหงา
ในหัวใจดวงเก่า ยังคงมีเธอในนั้นเสมอ
และในวันต่อไป..ที่เราอาจไม่ได้พบเจอ
คำว่ารักที่เคยบอกเธอ...จะไม่เปลี่ยนไป
หากฉันเป็นได้แค่..ความทรงจำช่วงหนึ่งของชีวิต
บางเวลา ขอให้เธอคิดถึงคนคนนี้บ้าง ได้ใหม
ฉัน...คนที่บอกรักเธอเสมอ แต่ไม่อาจเก็บเธอไว้ข้างกาย
ขอเป็นเพียงใครก็ได้..ที่เธออาจไม่รัก..ไม่ห่วงใย
..แต่จะไม่ลืม...
7 มีนาคม 2545 22:19 น.
Jeminine
คนคนหนึ่ง..ที่เป็นเจ้าของใจดวงหนึ่ง
ชีวิตที่ผ่านมาเพียงครึ่ง..เงียบเหงา..โรยล้า
เมื่อความรักของเธอ..ปรากฏขึ้นแก่สายตา
ฉันมองเห็นชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของวันหน้าเปลี่ยนไป
เธอ..ผู้ที่เป็นเจ้าของใจเหงาเหงาดวงนั้น
สำหรับฉัน...เป็นดังภาพฝันอันยิ่งใหญ่
เพราะฉันเป็นเพียง คนที่ไม่เคยมีใคร
แต่เส้นทางที่หวังวาดไว้...ยังคงไกลสุดตา
ถึงแม้จะมีเธอเป็นทั้งหมดของความรัก
และเย็นยากต่อการหักห้ามความห่วงหา
แต่ฉันรู้ว่าวันสุดท้าย...จะจบลงด้วยน้ำตา
ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า...ก็ต้องเสียเธอไป
เหมือนฉันมองผ่านม่านสายฝนพรูพร่าง
ซ่อนตัวเองอยู่หลังหน้าต่างบานใหญ่
ไม่อยากรับรู้..ว่าในความเป็นจริงเธอมีใคร
คนที่เธอเก็บไว้ในใจ...ก่อนฉันจะเข้ามา
ไม่อยากนั่งมองแผ่นหลังของเธอ..ที่ค่อยค่อยลับไป
อยากให้ฝนตกลงมา กลบภาพนั้นไป จนหมดฟ้า
แต่ในที่สุด..เมื่อฟ้ากระจ่าง เม็ดฝนสร่างซา
ความจริงที่แสนเหว่ว้า..ก็ปรากฏแก่สายตา..เช่นเดิม
6 มีนาคม 2545 19:12 น.
Jeminine
ก่อนเคยยั่ว เคยเย้า เคยเอาใจ
กลับแรมร้าง ห่างหาย ให้หวนหา
กลับมาเร้น ลับหาย จนไกลตา
ปล่อยผีเสื้อ เหว่ว้า อยู่เดียวดาย
ยินแต่เสียง นกกา มาร่ำร่ำ
ว่าน้อยใจ ในน้ำคำ หรือไฉน
เจ้าจึ่งแกล้ง ห่างเหิน ทำเมินไป
มิเข้ามา ปราศัย เหมือนดั่งเคย
ถึงจะงอน ก็งามตา ดูน่ารัก
ออดอ้อนฝาก ถ้อยคำ พร่ำเฉลย
อย่าแสนงอน จนนาน ให้หวั่นเลย
ไม่รักเจ้า แล้วเอย จะรักใคร
^___________^ รักเล่ที่หนุ่งเล๊ย
หน้าส่วนตัว
1128
